U kent dat vast wel, dat er ineens een melodietje in je hoofd plopt. Het fluitje uit Kill Bill, het fluitje uit het Thema van de Verlaten Mijn, het fluitje… enfin. Bij mij is het geen fluitje (al kun je ’t makkelijk fluiten), wel een thema. Dat uit Caravan, een jazz-standard uit 1936 die vooral bekend is geworden door Duke Ellington. Componist was Juan Tizol, trombonist uit het orkest van the Duke. De eersten die het nummer opnamen waren Barney Bigard & his Jazzopators, Ellington zou iets later volgen en het nummer vele, vele malen bewerken. Het groeide ook uit tot een exotica-classic, en zo leerde ik het kennen. Dankzij deze compilatie, uitgebracht in 1996 (er is ook een volume II). De versie van Sir Julian (helaas niet op Spotify) triggerde een langdurige liefde voor het nummer met het oosters aandoende thema, met name in exotica-uitvoeringen krijg je snel beelden van harems vol gesluierde schonen voor je. Gisteravond plopte het zomaar ineens weer in mijn hoofd en ging ik Spotify grazen naar zo divers mogelijke uitvoeringen. Ik zette er 100 in een lijstje – er zijn er veel, veel meer. Een metalversie heb ik niet kunnen vinden, verder ontbreekt er geen genre. De gekste is die van Jimi Tenor, de grappigste van Gonzales, de hardst swingende die van Bernard ‘Pretty’ Purdie, de meest desolate die van Harry Connick Jr.. Er zijn Finse en Franse versies, vrijwel alle jazzhelden zijn present (ik heb er een paar weggelaten) en luister vooral naar die van Nelson Riddle. O, en de van Wes Montgomery is natuurlijk de tune van het legendaaaaarische tv-programma Wie van de drie?! Maar ze zijn allemaal geweldig, echt waar. Neem dat aan van iemand zonder trekhaak achter de auto.
– Guuzbourg
