Die Perfect Kippenvel-serie behoort tot het beste dat we te bieden hebben, het neusje van het lipje van de haas. Deel 7 is de slagroom als je de rest als cake ziet, een kers als je de vorige 6 delen als appelmoes beschouwt. Woorden schieten te kort. Gemeenplaatsen liggen op de loer. Putting the ‘woehoe!’ into ‘yeah!’.
Hieronder staan track by track alle linernotes, geschreven door de peetvader van het Kippenvel zelf, dj St. Paul… En HIER de link naar de Perfect (Kollekt.fm, Spotify & Deezer)
The Lovin Spoonful – Darling Be Home Soon
Dit liedje was voor het eerst te horen in You’re A Big Boy Now, een vroege film van Francis Ford Coppola. De promotekst voor de film luidde: ‘The odyssey of a young youth. He wants no part of sex. He wants it all!’ Darling Be Home Soon moet wel het mooiste nummer ooit geschreven voor een screwball comedy zijn.
Woods – Leaves Like Glass
‘The woods are lovely, dark and deep.
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.’
– Robert Frost
WOODS komt van ver, heeft al veel albums uitgebracht, maar begint met de tijd steeds klassiekere popsongs te schrijven, met Leaves Like Glass als voorlopig hoogtepunt.
http://youtu.be/yhUdnswXtAA
Kevin Morby – Wold Side (Oh The Places You’ll Go)
Kevin Morby is bassist van WOODS, maar ook zanger, gitarist en liedjesschrijver van The Babies. Tel daar zijn soloplaat Harlem River bij op en het wordt ineens ernstig tijd voor een Perfect Kevin Morby! Vrijwilligers?
George Perkins – Crying In The Streets
Er zijn in 2013 veel artiesten overleden. George Perkins werd in de Nederlandse pers nergens vermeld. Zijn Crying In The Streets was een hit in Amerika en een gekoesterd Civil Rights anthem. Gefrustreerd over het ontbreken van verder succes nam Perkins een paar jaar later het nummer Baby I’m Fed Up With Crying In the Streets op, om uiteindelijk te moeten eindigen op zijn eigen label genaamd Crying In The Streets Records.
Chris Clark – Do I Love You
De kopieën van Frank Wilson’s originele versie werden vernietigd, omdat Motown zijn stem niet goed genoeg vond. Er bleven vijf exemplaren bewaard die inmiddels bijna 50.000 euro per stuk waard zijn. Gelukkig is er in de jaren zeventig een reïssue verschenen met op de b-kant de -toegegeven- beter gezongen versie van Chris Clark.
Clara Hill – Lost Winter
Berlijns jazzmuzikante met een geweldig mooie toevalstreffer die per direct het vertrouwen terug geeft in de werking van het lot. Waar komt het vandaan? Voor wie is het bedoeld? Ze heeft veel mooie muziek gemaakt, maar nooit een nummer als Lost Winter. Een wonderlijke kruising tussen Stereolab en Tame Impala.
Stereolab – The Free Design
Elk excuus om Stereolab te kunnen draaien, moet met beide oren aangegrepen worden. The Free Design is naast een Perfect Kippenvel-hoogvlieger ook een winnaar op iedere dansvloer.
http://youtu.be/xh3iqPrrDAw
Little Wings – Gold Teeth
Samen met The War On Drugs heeft Real Estate één van de Kippenvel albums van het jaar gemaakt. Beide platen hebben al zoveel aandacht gekregen dat ik voor deze compilatie gekozen heb voor een parel uit de speciaal voor Perfects.nl (door de band zelf!) geselecteerde playlist met invloeden van Real Estate.
Sebadoh – Too Pure
Na in Doornroosje alweer een extreem verveeld optreden van Sebadoh gezien te hebben, had ik het wel gehad met Lou Barlow. Geheel onterecht bleek uit de onlangs verschenen mooie nieuwe plaat. Inmiddels staan ook liedjes als Too Pure weer op repeat.
Hallo Venray – Two Feet
Hallo Venray bestaat net zo lang als Sebadoh. De band dreigde even de Barry Hughes van de rock ‘n roll te worden. Meer aandacht van het volk voor de komische nevenactiviteiten dan voor het talent. Gelukkig zijn ze lang genoeg doorgegaan om daar overheen te groeien. De muziek is altijd beresterk gebleven. Het nieuwe album blijkt een bijzonder welkome aanvulling op een indrukwekkend oeuvre en de single Two Feet rijmt niet zomaar toevallig op Lou Reed…
Herman Jones – Lady
Op het album van Hallo Venray staat een verrassende cover van Controversy van Prince. Ook de Numero Group brengt een ode aan de man die een paar jaar geleden nog backstage in Tivoli stond te pingpongen met zijn gelegenheidsdrummer Lenny Kravitz. Het label is gespecialiseerd in nooit eerder uitgebrachte muziek en duikt met de compilatie Purple Snow in de roots van de funk uit Minneapolis. Meerdere malen is ook een piepjonge Prince zelf te horen op gitaar, toetsen of zang. Opnames die tot nog toe altijd tegengehouden zijn.
Moodymann – Desire (ft. José James)
De prins van Detroit heet al meer dan twintig jaar Moodymann. Er lijkt geen maat te staan op zijn unieke en tijdloze interpretatie van soul. Het laatste album ‘Moodymann’ is zijn meest toegankelijke, welhaast poppy plaat tot nu toe.
Georgiana Starlington – Gust
Paper Moon van Georgiana Starlington is een prachtig album op Hozac Records. Minder garage dan de meeste bands van het label. Bestaat er woestijnsoul? Zo ja, dan is dit het. Georgiana Starlington heeft weinig aandacht gekregen, maar Paper Moon is zo’n typisch platenzaakalbum waarmee iedereen die het hoort gelijk wegloopt.
Talk Talk – New Grass
De muziek van Talk Talk voelt zo persoonlijk, dat het onderdeel van mezelf geworden lijkt te zijn. Een tweede neus. Een elfde teen. Was ik in mijn eentje de hele wereldbevolking, dan mocht New Grass per flessenpost naar buitenaardse wezens. Meer waardevolle informatie over het leven op aarde is er niet.
Veyu – Running
Panic on the streets of Liverpool. De band Veyu bestaat uit uitgesproken Smiths-fans. Vernoemd naar het Manchester label Factory hebben ze de Fallout Factory opgericht, een gebouw waarin ze oefenen, optreden en exposities faciliteren. Toch heeft de muziek van de Scousers meer weg van de plaatselijke voorvaderen, Echo & The Bunnymen.
The Sea Urchins – Pristine Chrstine
Scared To Get Happy, A Story Of Indie-pop 1980-1989. Geweldige cd-box. Al was het alleen maar om het soms hartstochtelijk oneens te kunnen zijn met de selectie. Waarom Solace van The Sea Urchins en niet het onovertroffen Pristine Christine? Dat zetten we even recht!
Elephant Stone – Masters Of War
Elephant Stone houdt van sitars, rookmachines en psychedelica, dat heeft hen in The Seven Seas en Elephant Stone twee prachtige platen opgeleverd. Toch vind ik Elephant Stone het best wanneer ze de waterpijp even laten staan en dit soort popperfectie bedrijven…
Lenis Guess – Too Many Nights
Mooie triple 7” release van het Jazzman Label. Werkelijk elk nummer is een nugget. De muziek was niet alleen moeilijk te krijgen voor verzamelaars, maar ook voor Lenis Guess zelf, die nu zijn eigen liedjes voor het eerst in jaren terug hoort. De immense dankbaarheid van de vergeten soulartiest straalt af van de door hem mede vormgegeven linernotes. Vinyl-tip!
Murray Head – She Was Perfection
Jesus Christ Superstar was al als rockopera op album uitgebracht voordat het de theaters in ging als musical. Een jonge Murray Head zong de partijen van Judas. Hij had tot dan toe nog maar één liedje op zijn naam staan, She Was Perfection. Het nummer werd uitgebracht op het label (Immediate) van Rolling Stones manager Andrew Loog Oldham. De hele Immediate catalogus wordt dit jaar opnieuw uitgebracht.
Olympic Swimmers – Knots
Olympic Swimmers is een band uit Glasgow die feilloos past in de rijke traditie van Schotse indiebands. Het grijpt terug op de dagen voor de Britpop explosie. Dagen van gras zou Spinvis zeggen. Melancholie gevangen in perfecte liedjes.
http://youtu.be/pnnxbdAtTP8
Magnetic Fields – Born On A Train
Born On A Train is de laatste jaren vaak uitgevoerd door Arcade Fire. Maar dat wil niet zo heel veel zeggen. Arcade Fire covert er lustig op los en is daarmee hard op weg de nieuwe Placebo te worden. Never judge a song by it’s cover, geef mij maar het origineel!
Sonny Bono – Laugh At Me
Het slotnummer van een Perfect Kippenvel, dat luistert nauw. De weg naar deze keuze was een slagveld. De laatste artiest die nog overeind staat is Sonny Bono. Laugh At Me was zijn enige solo succes (zonder Cher dus). De live versie begint met de woorden ‘I’ll Do A Medley Of My Hit’. Dat zijn de betere medleys.
Zo, dat was weer een perfecte bevalling. Voor Barry Hughes, Hallo Venray en alle andere talenten met de handicap tevens grappig te zijn, wil ik graag eindigen met een korte weergave van een gesprek tussen de coach van Sparta Barry Hughes en zijn aanvoerder Louis van Gaal ergens in de jaren tachtig:
Van Gaal in de rust bij een 0-2 achterstand: ‘Coach, moet je niet even wisselen?’
Barry Hughes: ‘Is goed Louis, ga er maar uit.’
