Zondag 25 mei 2014. De dag waarop ik een van de beste optredens uit mijn leven zag. Gegeven door een man van 55 met een pruik. Zijn naam is Prince. En hij is funky. Maar ook poppy. Of rocky. Voor mijn gevoel ben ik gisteren naar een concert van Jimi Hendrix, Sly Stone, Michael Jackson, Dr. Dre en Timbaland tegelijk geweest. Of was het toch een alles omvattende muziekdocumentaire? Nee, daarvoor heb ik te veel spierpijn nu. Het was het optreden dat een einde maakt aan alle optredens. Een masterclass in popgeschiedenis. Waarvan er niet veel meer gegeven zullen gaan worden.
Om dat te vieren heb ik de avond proberen te vangen in tien trefwoorden!
Auto
De eerste keer dat ik Prince zag was in het MECC in Maastricht tijdens de Diamonds & Pearls tour. Ik was toen even oud als de Pop-O-Matic (mijn dansavond in Tivoli) nu is. Zestien jaar. Vriend Marco en ik hadden genoeg kersen geplukt om kaartjes te kunnen kopen. Zijn moeder bracht ons erheen en onderweg stelden we de ideale setlist samen uit onze gezamenlijke verzameling cassettebandjes. Een optreden begint immers in de auto. Vanavond zit Marco weer naast me. We draaien vergeten favorieten. The Ladder, When You Were Mine, 17 Days en dit lijflied…
http://www.youtube.com/watch?v=zriX6cKxuJA
Fiets
The Glamorous Life. Prince zelf arriveert dan weer op de fiets. Net als Beyoncé dat deed bij haar optreden in de Ziggodome. Charmante symboolpolitiek. Ik verwacht geen zadelpijn.
Paars
Het Symfonica in Purple gevoel bij binnenkomst zorgt voor de enige gefronste wenkbrauw van de avond. Prince had waarschijnlijk zijn eigen garderobe voor ogen toen hij een dresscode voorstelde. Dan kan Anouk de gemiddelde klerenkast van ons Nederlanders toch iets beter inschatten.
Rock
Vanaf de vertraagde monsterfunk uitvoering van openingsnummer Let’s Go Crazy is het al duidelijk dat dit optreden geen lange zelf-feliciterende funk jam gaat worden. Strak geregisseerd gitaarwerk heeft de overhand, niet alleen middels het prettig zware geluid van zijn begeleidingsband 3rd Eye Girl, maar ook door de soepele schakeling tussen zijn eigen handvaardige solo’s (Something In The Water) en functioneel slagwerk (Controversy).
http://www.youtube.com/watch?v=ISZacjyerqc
Hits
Een concert van Prince is nooit hetzelfde. Vanavond omarmt hij zijn oeuvre en komt hij zijn fans tegemoet in al hun verlangens, alsof hij lijkt te beseffen dat in 2014 een iconische popster unieker is dan een naar binnen gekeerd muzikant. ‘I’m going to play 14 hits… and then 14 more!’. Het nieuwe werk komt terug in de loeihard uitgestuurde, half uur durende introtape (rrraarrr) en tijdens het tweede gedeelte van het concert. Geen enkel nieuw nummer misstaat in de eregalerij van hits.
Karaoke
Hot Thing. When Doves Cry. Sign O The Times. Bij veel nummers uit de jaren tachtig wordt de originele backing track ingezet. Niet voortdurend, maar met momenten, als een instrument. Het voedt nog meer het tijdloze sentiment van de avond. Prince weet heden en verleden te reduceren tot banaliteiten.
http://www.youtube.com/watch?v=GVzxTTgk-vY
Participatiemaatschappij
Niks is zo vermoeiend als de maniertjes van de optredend artiest (lees: de met de handen boven het hoofd klappende dj of de ‘jullie zijn het beste publiek ooit’ zanger). Toch blijkt dit niet in steen geschreven. Prince brengt het hele handboek der publieksparticipatie in de praktijk alsof ie het ter plekke uit aan het vinden is. Vroeg of laat staat iedereen zich af te vragen wat zijn eigen armen daar in de lucht aan het doen zijn.
Pruik
Aan het eind van de avond ben ik zo onder de indruk van het aan geen enkel spoor van ouderdom onderhevig zijnde optreden, dat ik zelfs geloof dat zijn (overduidelijke) pruik voor de volle honderd procent natuurlijk is. Gelukkig helpt google tegen iedere vorm van naïviteit. Does Prince have a wig? -> Prince does not have a wig, he has many wigs.
Pi-a-no
‘You should hear me play piano’ zingt Morrissey in The Queen Is Dead. Prince haalt tot op de millimeter nauwkeurig elke zelfspot uit deze tekstregel en lijkt op het einde nog even te willen bewijzen dat hij een hal van 17.000 mensen ook heus wel in een intieme nachtclub kan veranderen wanneer hij daartoe besluit. Wat volgt is een adembenemende medley (EEN MEDLEY FOR ****’S SAKE!!) met als hoogtepunten het voluit gezongen How Come You Don’t Call Me en -misschien wel zijn mooiste liedje- The Beautiful Ones.
http://www.youtube.com/watch?v=wLan6y9V4iA
Verwachtingen
Als de laatste noten van Purple Rain wegsterven zie ik mensen bij elkaar in de armen vallen. Ouders en hun kinderen. Geliefdes. Groepjes mannen in paarse polo’s. Marco en ik. Het acute besef iets heel bijzonders met elkaar gedeeld te hebben domineert de beleving. Op deze manier heb ik dat alleen nog bij de The Stone Roses in Finsbury Park gezien. Verwachtingen werden op alle fronten ingelost. Parties weren’t meant to last, maar deze avond zindert nog wel even na.
http://www.youtube.com/watch?v=wDMacGAoqsk