Ze vallen. Vallen hard. En zijn voorlopig niet van plan daarmee op te houden. De vormgevers van de popmuziek zoals wij die nu kennen zijn aan het uitsterven. Bij iedere dood maakt mijn hoofd een kleine buiging, van dankbaarheid.
It’s So Amazing What Your Love Has Done For Me. Een Ode Aan Ben E. King.
https://www.youtube.com/watch?v=nJvGXVWUXpU
Geïnspireerd door hip hop en al haar samples kocht ik ooit de Atlantic Rhythm & Blues Box 1947 – 1974. Een acht cd’s tellende bakermat. De bakermat. Volgens All Music mag dit indrukwekkende overzicht van het roemruchte Atlantic label in geen enkele verzameling ontbreken die ook maar enigszins pretendeert de Amerikaanse muziek serieus te nemen. Één van de stemmen die naast die van Ray Charles of Aretha Franklin het vaakst weerklinkt op de box is de stem van Ben E. King.
In alle mediaberichten rondom zijn overlijden kwamen voortdurend de woorden “one hit wonder” of “Stand By Me singer” terug. Dit is niet alleen schrijnend, maar ook verre van de waarheid. Veel van de door hem (mede) geschreven en gezongen nummers zijn nu nog standards (There Goes My Baby, Save The Last Dance For Me, Spanish Harlem). Zijn oeuvre puilt uit van de pareltjes. Grote hits naast volledig genegeerde nuggets. Het begon allemaal met de doowop formatie The Five Crowns die gevraagd werden door Atlantic om de nieuwe Drifters te worden (nadat de manager van The Drifters alle vijf (!) de originele leden ontsloeg) .
Op het door hem zelf geschreven There Goes My Baby nam Ben E. King voor het eerst de leadzang voor zijn rekening. Het werd een nummer één hit en ging de boeken in als het eerste popnummer voorzien van een strijkersarrangement. Er volgde nog meer hits met The Drifters. King had de geest en schreef in die periode ook al Stand By Me. Hij zou het uiteindelijk solo opnemen, wat bijzonder slecht viel bij het management van The Drifters. Veel gerechtelijk gedoe leidde ertoe dat Leiber & Stoller het nummer herschreven zodat King alsnog Stand By Me kon uitbrengen. Volgens zijn eigen woorden is de zang op het nummer zo intens omdat hij zich tijdens de definitieve opname enorm schuldig voelde richting zijn vroegere bandleden.
(Pffff, dat einde, zo mooi)
Het is heel verleidelijk om door te schrijven over zijn samenwerking met een piepjonge Phil Spector, de bewondering van John Lennon (kijk deze geweldige live cover van Stand By Me!) of het zeldzaam bescheiden vertrek bij Atlantic, op eigen initiatief (hij had het gevoel een vriend van het label te zijn geworden en geen volwaardige bijdrage meer te kunnen geven). Er zijn journalisten die dat beter kunnen. Ik ben maar een beroepsfan met mededelingsdrang. Het grootste punt dat ik wil maken, is dat Ben E. King niet weggezet mag worden als een one hit wonder. Sowieso begint het hit-denken een beste baard te krijgen. Nick Drake is een no hit wonder en verovert nog steeds harten. The Tallest Man On Earth verovert al jarenlang zonder airplay (of hoedje) de festivals en poppodia. Terug naar Ben. De Defintive Ben E. King Anthology Five is een verzamelaar bomvol pareltjes, waarvan geen enkel nummer de hitlijsten haalde.
Zoals veel grote soulzangers zong Ben E. King vanuit het oog van de storm. Niet geremd door enige vorm van ironie kreeg het grootste drama de juiste stem. Zijn laatste succesvolle single voor Atlantic was I Who Have Nothing (luister ook eens het Italiaanse origineel!). Hoezo EDM? Dit zijn de drops! Aanzwellende strijkers en dan de vrije val. In het grote niets. Begeleid door strenge pauken en klaterende castagnetten perfectioneert Ben E King de wanhoop in slechts één woord. Één letter. I. Hij heeft niks, maar geeft alles. Ben E. King.
