vrijdag 10 januari 2014
written by Niels Aalberts

1994, wat een muziekjaar!

Vandaag plaatsten we Perfect 1994 door onze Norbert. Samen met onze Niels legt Norbert aan de hand van een favoriet album uit wat dat muzikale jaar zo bijzonder en goed maakte. Lees mee:

Norbert: ‘Opeens zie ik ze in mijn favoriete MTV-programma 120 Minutes. Verkleed als kerstman zijn ze op jacht met pijl en boog. Ze zetten een kapperszaak op stelten. Ze lopen achterstevoren door een festivalweide. De Amerikaanse gitaarband Pavement is een verademing in de stroom van droeftoeterige grunge uit het thuisland. Alles wat de band bijzonder maakt, komt in 1994 samen op Crooked Rain Crooked Rain. Op het eerste gehoor klinkt Pavement nonchalant met die zwabberende gitaren en die onvaste zang van Stephen Malkmus. Maar al snel valt op hoeveel venijn en gecontroleerde gekte in elk nummer zit. Soms opzichtig als de boel ontspoort (Unfair!) maar ook in het lieflijke Range Life worden opeens sneren naar collegabands uitgedeeld. Gevoed door dubbele percussie staat Pavement voor een goddelijke onrust die je in je lijf binnendringt. Onder die scheve sound zitten ook nog eens twaalf ijzersterke songs. Een kroon op dat magische 1994.’

Niels: ‘Die lompe, humor- en stijlloze grunge uit begin jaren ’90 is zelden aan mij besteed geweest. Zonder nadenken ruil ik 1 goede Britse band voor 100 Amerikaanse. Ik slaakte dan ook een zucht van verlichting toen na Nirvana en Pearl Jam eerst Suede de muziekkroon teruggreep, maar vooral toen Oasis’ Live Forever mijn studentenkamer binnen denderde. Ergens op een zondagavond was het. Ik was die kamer aan het stofzuigen, MTV’s onvolprezen 120 Minutes stond op. De stofzuiger bleef nog aan onder de drums, ging uit toen Liam z’n sneer inzette en mijn raam vloog figuurlijk open toen Dat Refrein erin knalde. Wow! Op debuutalbum Definitely Maybe stonden minstens 4 van zulke anthems en nog geen jaar later overtrof broer Noel zichzelf op opvolger en wereldwijde doorbraak (What’s The Story) Morning Glory. Oasis waren de nieuwe Beatles, Jam en Sex Pistols ineen. Een grote bek, maar singles, albums én B-kanten die het waarmaakten. Hysterische Britse fans, een nieuwe jeugdcultuur en niet te vergeten f***ing great hair. Eat that, Eddie!’