Iedere The National-liefhebber heeft hem meegemaakt: het moment waarop het kwartje heel hard viel. Dat gebeurt nooit bij de allereerste luisterbeurt. De band uit Brooklyn is daarvoor te monotoon. Te repetitief. Matt Berninger zal ook zeker niet zoals Freddie Mercury drie octaven uit zijn stembanden persen. Maar na een paar luisterbeurten blijkt hoe rijk de muziek van The National eigenlijk is en hoe bezwerend het werkt. The National kan op je ziel hameren. Soms hard, soms onderhuids. De teksten van Berninger dragen daar flink aan bij: die zijn naast slim en poëtisch ook pijnlijk eerlijk. Bij Peter Zantingh (NRC-journalist en schrijver van de erg mooie en subtiele debuutroman Een Uur En Achttien Minuten) viel het befaamde National-kwartje al jaren geleden. Met het verschijnen van de nieuwe plaat Trouble Will Find Me als extra aanleiding, stelde hij een Perfect van zijn favoriete band van de laatste paar jaar samen. Zet hem op, luister hem vaker, and you’re gonna know what sorrow means.
Perfect The Nation op Apple Music: HIER.
Peter Zantigh geeft de welbekende kort maar krachtige toelichting bij zijn keuzes:
1. Fake Empire – De enige logische opener.
2. Empire Line – Tekstuele en muzikale verwijzing naar‘Fake Empire’ en een voorbeeld van hoe de band zich in de tussenliggende tien jaar ontwikkelde.
3. Karen – Couplet, refrein, couplet, uitgebreid refrein, couplet, ultiem refrein.
4. Graceless – ‘Put the flowers you find in a vase / If you’re dead in the mind it’ll brighten the place’.
5. The System Only Dreams in Total Darkness – de band op nieuw terrein: lange titels, koortjes, gitaarsolo’s.
6. Apartment Story – Vooral vanwege de drums, maar sowieso een van de beste nummers van een van hun beste albums.
7. Theory of the Crows – Het beste nummer van het debuutalbum.
8. Slipping Husband – Live doet Matt Berninger het regelmatig, op de plaat veel minder. Hier wel: de longen uit z’n lijf schreeuwen.
9. Afraid of Everyone – Het nummer waarin krankzinnigheid het dichtstbij komt. En: die weer-ga-loze drums in de laatste veertig seconden.
10. Walk It Back – eigenlijk meer nog dan ‘Turtleneck’ een politiek nummer. Met halverwege een beangstigend citaat van Karl Rove, politiek strateeg van Bush Jr. Live draagt The National het nummer aan hem op. ‘Fuck you, Karl Rove’.
11. Daughters of the Soho Riots – Van de rustige nummers die ze maakten een van de allermooiste.
12. I Need My Girl – Regelrechte ballad, die in de afgelopen jaren bijna onopgemerkt uitgroeide tot het veruit meest geluisterde The National-nummer op Spotify.
13. You Were A Kindness – Het beste b-kantje van The National.
14. Slow Show – Geen enkel ander nummer luisterde ik in de afgelopen tien jaar zo vaak als ‘Slow Show’.
15. Lucky You – Hartverscheurende break-up song.
16. Humiliation – Vormt voor mij samen met ‘Graceless’ een prachtig tweeluik op Trouble Will Find Me
17. I’ll Still Destroy You – beste nummer van het nieuwste album, en misschien wel van de band, period. Hier zit alles in wat ze zo goed maakt: onwaarschijnlijk mooi, beter met elke luisterbeurt, terwijl je je vinger er maar niet op kunt leggen waar dat ‘m precies in zit.
18. Think You Can Wait – Vanwege de pianoklanken die vanaf 3:15 van een prachtig nummer een subliem nummer maken.
19. Ada – Vanwege Sufjan Stevens op de piano en de zin ‘Ada, I can hear the sound of your laugh through the wall.’
20. Nobody Else Will Be There – voor de introverten, de sociaal onhandigen, waarvan er ongetwijfeld veel te vinden zijn onder The National-liefhebbers. ‘Goodbyes always take us half an hour / Can’t we just go home?’
21. Conversation 16 – Ik heb dit altijd gezien als het sleutelnummer van High Violet.
22. Cherry Tree – Hard draaien. Heel hard.
23. Mr. November – De klassieker binnen het The National-repertoire, en de enige logische afsluiter. ‘I won’t fuck us over, I’m mister November.’
24. About Today (Live) – De toegift.