Robert ‘Oxysept’ van Eijden maakten Perfect Seventies Rock, en schreef natuurlijk ook de bijsluiter:
“Ah, de seventies… Toen de boeren nog lekker gierden en de schaamharen welig tierden. Toen drums nog klonken als drums en auto-tune slechts een boze droom was in de met lsd doordrenkte hersenpan van een krankzinnige professor. Dit is rock zoals rock bedoeld is!
Smokin’ – Boston
Smokin’! Er staan veel bekende artiesten in deze playlist, maar dan met wat minder bekende nummers. Dat minder bekende nummers minstens net zo goed kunnen zijn als bekende nummers, bewijst deze B-kant van Bostons bekendste nummer More than a feeling. Om de stemming meteen maar te bederven: zanger Brad Delp pleegde in 2007 zelfmoord door middel van koolmonoxidevergiftiging.
I’m bad, I’m nationwide – ZZ Top
ZZ Top had al zeven albums gemaakt toen ze pas echt doorbraken met Gimme all your lovin’ en die andere twee nummers met die clips met die auto en die kortgerokte dames. Billy Gibbons en die andere boy met die baard zetten hier een groove neer van hier tot Texas dat het een aard heeft. Waarschuwing: in de tekst van het nummer worden Lucky Strikes gerookt! Dat mocht toen allemaal nog.
I am the walrus – Spooky Tooth
De Beatles coveren is net zoiets als je eigen gitaar bouwen: het kan wel, maar waarom zou je? Er zijn maar twee Beatles-covers beter dan het origineel: With a little help from my friends van Joe Cocker en deze psychedelische rockversie van I am the walrus door Spooky Tooth, die zelfs twee weken in de Top-40 heeft gestaan. Hoogste positie: 38 (had 1 moeten zijn). Let ook op het Keith Moon-achtige drumwerk!
Ramble tamble – Creedence Clearwater Revival
Eigenlijk wilde ik Keep on chooglin’ van Creedence in deze lijst knallen, maar dat nummer is uit 1969. Nu ja, deze is even goed. Of misschien wel beter. Dat middenstuk mag van mij wel uitgebreid worden tot een minuutje of twintig – misschien kan Todd Terjé er even een edit van maken, want op mijn Pentium 4 met Windows XP gaat dat niet lukken. PS Zet hierna even Keep on chooglin’ op, ahaha!
Nothing is the same – Grand Funk Railroad
Een van de meest onderschatte rockbands in de geschiedenis van rockbands. Ik bedoel, hun versterkers stonden zo hard dat ze een keer een paard hebben dood gespeeld in hun oefenruimte, een schuur op de boerderij van zanger Mark Farner. (Deze anekdote ga ik verder niet kapot checken.) Farner is inmiddels al flink wat jaren in de Here, waarschijnlijk vanwege zijn schuldgevoel over dat dode paard.
Barracuda – Heart
Veel mensen kennen Heart alleen van hun glorieperiode eind jaren tachtig, toen ze hits scoorden met flink getoupeerde powerballads als Alone en These dreams, maar hun jarenzeventigperiode was creatief gezien een stuk interessanter. Vreemd genoeg kwam deze single niet verder dan de tipparade. In mijn jeugd was Barracuda trouwens een drive-indiscotheek in Hooglanderveen, telefoon: 03495-1609.
Overdose – AC/DC
A! C! D! C! Omdat ik niet wist welk nummer van AC/DC (in de seventies nog met Bon Scott op vocalen) ik moest kiezen, heb ik alle albums van AC/DC uit de jaren zeventig achter elkaar beluisterd. Toen ik daarmee klaar was, wist ik het nog steeds niet, maar ik dacht wel: deze band kan niet anders dan geniaal zijn, want ik heb nog steeds geen last van een overdosis. Eureka! c! d! c!
Heavy load – Free
Even een rustpuntje in de set, anders wordt het wel een erg zware last. Free had de beste rockzanger aller tijden in de gelederen: Paul Rodgers. Al is Freddie Mercury natuurlijk ook geen prutser. Daarom mocht Rodgers hem ook opvolgen bij Queen. Enniewee… De kracht van Free is dat ze zo elementair zijn – zelfs een lidwoord hadden ze niet nodig. Veel bereiken met weinig, dat kunnen alleen de hele groten.
Funk #49 – The James Gang
Joe Walsh! Dezelfde gitarist die de solo van Hotel California speelde, komt hier gemeen funky uit de hoek met zijn powertrio The James Gang en Funk #49. Het andere werk van Joe Walsh is ook de moeite waard, al begint hij qua stem en eigenlijk ook qua uiterlijk steeds meer op Chris uit Family Guy te lijken. Bestaat er ook een Funk 48, vraagt u nu? Jawel, die staat op het vorige album (echt waar).
The rocker – Thin Lizzy
Je nummer The rocker noemen en dat het dan ook een rocker is, laat dat maar aan Thin Lizzy over. I said: ‘Hey baby, meet me, I’m a tough guy. Got my cycle outside, you want to try?’. Als ik zoiets zeg in mijn stamcafé, werkt het nooit, maar bij Phil Lynott gaat het allemaal vanzelf, verdomme. Voor de singleversie werd het nummer ingekort tot 2:45. Vind je het gek dat Lynott niet oud is geworden?
Do you feel like we do [live] – Peter Frampton
De seventies waren het decennium van het live-dubbelalbum. Frampton comes alive! is het ultieme live-dubbelalbum en deze versie van Do you feel like we do is dankzij de talkboxsolo het ultieme seventiesnummer. En met een toetsenist die Mayo als achternaam heeft, klinkt alles vanzelf al lekker vet. Volgens Wikipedia wordt het laatste gedeelte ‘fortissimo’ gespeeld. Bedankt, Wikipedia.
Because the night – Patti Smith
Omdat ome Bruce ondanks zijn geringe lengte niet meer in deze lijst paste, dan maar een cover van hem. Voordat alle muziekkenners zich nu verslikken in hun discogs en van pure frustratie over dit nepnieuws op hun extra dikke luidsprekerkabels met gouden pluggen gaan kauwen: nee, het is strikt genomen geen cover, want Bruce had het zelf nog niet afgemaakt en/of uitgebracht toen hij het aan Smith gaf.
Supernaut – Black Sabbath
Het Duitse schlagerduo Cindy & Bert heeft ooit een cover van Black Sabbaths Paranoid gemaakt onder de titel Der Hund von Baskerville. Omdat die niet op Spotify staat en ik Paranoid even belegen vind als pakweg Bohemian Rhapsody, hier een andere kraker van Sabbath. Ik begin er steeds meer van overtuigd te raken dat drummer Bill Ward de drijvende kracht is van deze band – ook hier slaat hij er weer niet naast.
Highway star [live] – Deep Purple
16 augustus is niet alleen de sterfdatum van Elvis Presley en Aretha Franklin, maar ook de dag in 1972 dat Deep Purple in Osaka (Japan) deze definitieve versie van Highway star speelde, en gelukkig ook opnam. Dat was mode in de jaren zeventig, je live-dubbelalbum opnemen in Japan. We hebben er ook Live at Budokan van Cheap Trick aan te danken en Nights in Nagasaki van Jan Boezeroen (erg obscuur).
Carry on wayward son – Kansas
In de USA noemen ze dit AOR, net als Boston en Peter Frampton. Ik was dit nummer alweer bijna helemaal compleet vergeten, tot ik het laatst voorbij zag komen in een aflevering van South Park over Guitar Hero. Geemblik haalt Randy zijn oude elektrische gitaar + gitaarversterker tevoorschijn om voor de gamende kids de riff van Carry On Wayward Son te spelen. Wat er toen gebeurde, zal je verbazen!!!
The seeker – The Who
The Who had er geen moeite mee om vier plaatkanten vol te spelen, maar ze konden ook lekker to the point zijn, zoals in dit nummer van drie minuut dertien. Tekst, muziek en delivery (aflevering): allemaal perfect. Gitarist Pete Townshend vond The Seeker toen het uitkwam overigens geen reet aan en dientengevolge hebben ze het vrijwel nooit live gespeeld. Maar ja, wat weet hij er nou van?
Fingerprint file – The Rolling Stones
Kunnen die Rolling Stones dan ook alles? Op het laatste nummer van hun zoveelste album It’s only rock ’n roll (1974) worden ze ineens funky. Zanger Mick Jagger speelt hier slaggitaar, bassist Bill Wyman speelt synthesizer en gitarist Mick Taylor speelt bas. Misschien dat ze in 2019 eens een funkplaat kunnen gaan maken met Nile Rodgers achter de knoppen? En dan in 2020 op wereldtournee.
September gurls – Big Star
Een beetje een strange duck in the bite, dit powerpopnummer van Big Star. Zoals seventiesliefhebbers weten, leverde Big Star met hun nummer In the street viervijfde van de openingstune van de comedyserie That 70’s Show, maar dit is een andere knaller van de artistieke heren. Je kunt zien dat ze artistiek zijn omdat ze het nummer September gurls hebben genoemd in plaats van September girls.
Stranglehold – Ted Nugent
Ted Nugent heeft een zwembad in de vorm van een gitaar! Ik zeg het nog maar een keer: Ted Nugent heeft een zwembad in de vorm van een gitaar! Dat heeft hij onder meer verdiend met Stranglehold – waarschijnlijk werd hij per minuut betaald, dat hij dacht: laat ik het maar een ruime 8 minuten maken. Het is wel jammer dat ik dit nummer pas leerde kennen toen ik al lang gestopt was met blowen.
Celluloid heroes – The Kinks
Ja mensen, we hebben het allemaal niet makkelijk, zelfs beroemde filmsterren niet met hun miljoenenvilla’s, en daar mogen we met zijn allen best wel eens even bij stilstaan in onze woningbouwflatjes met enkelglas. Gelukkig helpen The Kinks ons een flink eind op weg richting Hollywood Boulevard met dit zeg maar gerust emotionele nummer. Ik moet nu stoppen, want ik krijg last van gevoelens.”
- Robert van Eijden