Als een jazzkanon overlijdt, laten wij de tribute-playlist altijd graag over aan onze vaste jazzpusher Didi Hardenberg.
Roy Hargrove is dood. Drugsverslaving, nierproblemen, hartfalen. Zo gaat dat. 49 was-ie, en da’s natuurlijk veel te vroeg voor iemand die vanaf de eeuwwisseling diepe, diepe indruk maakte met zijn glanzende hardbop-stijl van spelen.
“He is literally the one man horn section I hear in my head when I think about music,” zei Questlove op Instagram. In deze New York Times-obituary staan nog meer lovende woorden van niet de flauwste jazzheads.
‘Kan iedereen even een foto van zichzelf met Roy Hargrove plaatsen? Bvd’, grapte baritonsaxofonist Koen Schouten kort na het nieuws van Roy’s overlijden op Facebook. Feit was dat Roy heeeel vaak in Nederland speelde, van North Sea tot Terneuzen, en dan graag met andere muzikanten jamde tot de kalk van het plafond kwam. Je moest echt je best doen om hem te missen op Hollandse jazzfestivals. En als je ‘m zag, snapte je waarom iedereen ‘m wilde hebben. Dit was een jazzcat zoals een jazzcat hoorde te zijn.
Hij kon alles, en kon alles aan. Hij speelde mee met Sonny Rollins en Herbie Hancock, liet hiphop en jazz samenvloeien met zijn RH Factor, zijn naam staat op de meest invloedrijke soulplaten van de afgelopen decennia (Voodoo van D’Angelo, Mama’s Gun van Erykah Badu), maakte bigband-albums en etaleerde zijn liefde voor latin en Cubaanse muziek.
‘Spanish Joint’, van D’Angelo’s Voodoo. Of ‘Cold Blooded’ van Common’s Like Water for Chocolate.Dat hele eerste RH Factor album. Ook nu nog lichten die nummers op als dat warme, gesausde geluid van Hargrove erin komt. Zijn trompet is een soort knuffeldeken, maar dan wel eentje waar anderen jaloers naar kijken, omdat-ie zo cool is.
Het is een makkelijke conclusie, maar ook als de spelers zijn vertrokken, blijft de muziek. Gelukkig maar.
– Guuzbourg