Een min of meer chronologische trip door het werk van Bryan Ferry waar samensteller Gijsbert Kamer al zo lang als hij naar popmuziek luistert (meer dan veertig jaar) door gefascineerd is.
Enjoy!
Ps Kom je ook naar A Perfect Weekender op 20 & 21 december in Ekko (Utrecht)?
1. If There Is Something (Live)
Zo lang als ik naar popmuziek luister was daar in de een of andere gedaante Bryan Ferry. Al in 1973 zette ik Radio Veronica op mijn Aristona transistor harder als Do The Strand voorbij kwam. Lp’s kocht ik toen, tien jaar oud nog niet. Drie jaar later wel, en een van de eerste albums (los van de vele K-Tel en Arcade compilaties) waar ik verslingerd aan raakte was de live lp van Roxy Music, Viva!, uit 1976.
Ik kan me niet meer herinneren waarom ik ‘m destijds al kocht, ik had nog geen enkele Roxy Music elpee. Zal er wel iets van op de radio gehoord hebben. Geweldig vond ik ‘m in ieder geval wel en eigenlijk ken ik van de meeste nummers de Viva1-versies beter dan de studio-versies, die ik pas jaren later goed leerde kennen.
If There Is Something, bijvoorbeeld van de eerste Roxy Music plaat vind ik in deze versie nog onweerstaanbaarder. Ferry speelt het nog altijd live, en ook vorige week (november 2014) in de HMH raakte het me weer.
2. Virginia Plain
Debuutsingle van Roxy Music waarvan het me nog altijd verbaast dat die ook in Nederland op de radio gedraaid werd, en zelfs de Top 40 haalde. Het was de glamrock-tijd en ik vond Wig Wam Bam van Sweet leuker, maar de naam Roxy Music zou ik nooit meer vergeten.
3. 2HB (Roxy Music)
Curieus geval, deze albumtrack van dat geweldige debuutalbum van Roxy Music. Ik kende het eerder in de versie die Bryan Ferry vier jaar later zou zetten op zijn solo-album Let’s Stick Together. En ik geloof dat ik die ook nog altijd mooier vind.
Had toen overigens geen idee waar het over ging. To Humphrey Bogart, begreep ik later toen ik ook de Bogey citaten uit de teksten kon thuisbrengen. Ook dit liedje heeft Ferry nog altijd op zijn live-repertoire.
4. 2HB (Bryan Ferry)
Zie boven. Best vreemd eigenlijk, dat Ferry na een paar jaar al een paar van zijn Roxy Music nummer ging coveren. Dat is nu ondenkbaar. Stel u eens voor, Thom Yorke die in 2001 liedjes van OK Computer opnieuw had ingezongen voor een soloplaat.
5. A Hard Rain’s Gonna Fall
Maar Ferry had al vroeg aardigheid in het zingen van covers, niet alleen van zijn eigen werk. Favoriet bleek Bob Dylan, dat Ferry 35 jaar later zou onderstrepen door een compleet album met Dylan songs uit te brengen, Dylanesque.
Geen van die nummers is zo sterk als A Hard Rain’s Gonna Fall, dat ik als singletje al koesterde. De Dylan versie kende ik niet en stiekem ben ik altijd meer van de Ferry versie blijven houden. Het opende in 1972 zijn eerste soloplaat, vol covers. Toen David Bowie, die Ferry destijds als een concurrent zag en zeer nauwlettend in de gaten hield over Ferry’s cover-plannen vernam, wilde hij terstond zelf zo’n plaat uitbrengen, dat werd in 1973 Pin-Ups.
6. In Every Dream Home A Heartache
Misschien wel het beste Roxy Music album, For Your Pleasure. Prachtige klaphoes ook. Do The Strand was de hit, maar In Every Dream Heartache kent een unieke spanningsboog. Brian Eno schitterde hier nog even op synthesizer, en Ferry zong prachtig. Eerst heel sinister fluisterend, dan vol wanhoop schreeuwend.
7. Editions Of You
Het is dat Editions Of You zo ontspoort anders was dit een echte danskraker geweest. Dat intro, die keyboards, de beat, Ferry’s stem en die saxofoon van Andy Mackay. Meer rock ’n roll zou Roxy Music niet meer worden.
8. A Song For Europe
Stranded, het derde Roxy Music album is vermoedelijk alleen maar aan deze toen tienjarige voorbijgegaan omdat er geen hits op stonden. Het zal 1985 geweest zijn toen ik John Peel op de VPRO-radio, ’s nachts twee uur lang muziek van zijn favoriete zangers hoorde draaien. Van Bryan Ferry koos hij dit A Song For Europe uit.
Ik had weer wat in te halen. Wat een prachtig nummer, dat parlando (in esperanto, of gewoon Frans?) aan het einde ook. Magistraal. Hoogtepunt van Stranded en eigenlijk in Ferry’s complete oeuvre.
9. Casanova
Dat Ferry opnieuw opnam voor Let’s Stick Together. De versies verschillen nogal van elkaar, maar net als ik is Ferry meer van deze gaan houden, want hij zingt ‘m nog altijd op deze meer onderkoelde manier.
10. Love Is The Drug
Grote hit in het voorjaar van 1976 met een broeierig live-clipje waar ik me iedere Toppop uitzending weer op verheugde.toen.
Geweldig nummer, nog altijd. Dat intro alleen al. Die voetstappen, het portier dat opengaat, en dan die klassiek geworden baslijn, die ik nog vaak zou verwarren met die Talking Heads’ Psycho Killer van een jaar later. Het is een van die Roxy Music liedjes waar je in een Perfect-lijstje eigenlijk niet omheen kunt.
11. Let’s Stick Together
Ook om deze niet, het derde liedje hier van de elpee Let’s Stick Together, die ik destijds grijsgedraaid heb. Het valt me steeds weer op hoe geweldig de sound van deze Wilbert Harrison cover is. Die blazers klinken nog altijd zo vet. Niet zo gek dat het nog altijd werkt op de dansvloer. Zo funky klinkt Ferry met of zonder Roxy Music maar zelden.
12. Dance Away
Kan me herinneren dat het album Manifesto in 1979 werd onthaald als de comeback-plaat. Gek eigenlijk, zo lang was het laatste studio-album Siren (1975) nu ook weer niet verschenen. Vier jaar, dat is tegenwoordig heel gebruikelijk.
Maar Manifesto liet een andere Roxy Music horen. Het geluid was een beetje disco geworden, glad geproduceerd. De scherpe randjes en het experiment waren voorgoed verdwenen. Roxy Music maakte aalgladde popliedjes, waarvan Dance Away het sterkst bleek.
13. The Same Old Scene
Flesh & Blood verscheen zomer 1980. Ik luisterde naar The Cure, Linton Kwesi Johnson en Joy Division en vond er niet zoveel aan. Twee liedjes hoorde ik graag: Oh Yeah en dit Same Old Scene. Heb daar ook altijd een zwak voor gehouden.
Een paar jaar geleden liet dj St Paul me een geweldige dance-remix horen, weet alleen niet meer welke. Er staan er ook een paar op Spotify maar die bedoel ik niet.
14. Avalon
Met het album Avalon kon ik twee jaar later helemaal niks. Vond het suffe funkpop, wat ik toen haatte. Mijn onvoorwaardelijke liefde voor Steely Dan moest nog beginnen.
Nu kan ik de verfijnde productie echter wel waarderen. Gaandeweg had Ferry met zijn Roxy Music toch een heel eigen stijl gecreëerd met zijn blanke soulvariant. De productie ligt niet ver af van het 80’s popgeluid we nu Yacht Rock zijn gaan noemen.
15. Don’t Stop The Dance
Bryan Ferry’s soloplaat Boys And Girls trok de lijn richting muzak in 1985 nog verder door. Grappig dat jaren later Dan Bejar van Destroyer vertelde dat dit het geluid was waar hij zijn prachtplaat Kaputt op gebaseerd had.
Blijft een sterk liedje, hoe dan ook.
16. Johnny And Mary
Maar het solowerk van Bryan Ferry ging me steeds minder interesseren. Dat wil zeggeg, ik was wel benieuwd naar platen als Taxi (1993) en Mamouna (1994) maar er bleef niks hangen. Mooi gestileerde maar niksige pop.
Ook zijn net verschenen nieuwe plaat Avonmore ging het ene oor en het andere uit. Zelf lijkt Ferry ook niet heel veel om zijn meer recente platen te geven. De nadruk tijdens zijn concerten ligt steeds meer op dat uit de jaren zeventig en tachtig.
Maar deze met dance producer Todd Terje gemaakte cover van Robert Palmers hit uit 1980 vind ik wel weer mooi, en past hier goed tussen.
17. As Time Goes By
We naderen de finale met een overpeinzende Bryan Ferry. Nostalgisch, dit liedje uit Casablanca, de film met Humphrey Bogart. Ferry bezong zijn liefde voor Bogart al in 2HB. De regel ‘Here’s looking at you kid’ kon ik toen niet thuisbrengen. Nu natuurlijk wel, en As Time Goes By vind ik ook in deze versie prachtig.
18. Both Ends Burning
Mijn favoriete Roxy Music bewaard tot de finale. Een enorme power gaat er nog altijd van dit nummer van het album Siren uit. Herinner me nog goed hoe euforisch het voelde er in de jaren tachtig, tijdens Eddy de Clercqs Pep Clubs op te dansen. Het was al een uur of half zeven in de ochtend (niks sluiten om 5 uur) en na een nacht soul en andere (veelal zwarte) dansmuziek klonk dit eigenlijk als een logische apotheose.
19 . Do The Strand (Live)
We eindigen waar we mee begonnen zijn, met mijn favoriete Roxy Music album, Viva!
Do The Strand is daarop de zinderende finale, met een Ferry die heerlijk uit de bocht vliegt. Wat een fantastische band was dat toch. Hard, strak en funky. En wat zong Bryan Ferry prachtig toen.
20 . Slave To Love (Bryan Ferry Orchestra)
Zingen doet hij helemaal niet op deze toegift. Een paar jaar geleden nam Ferry met een heus jazzorkest een aantal van zijn bekendere liedjes op. In een jaren twintig jazz-versie wel te verstaan.
Zeer vermakelijk, en ik kan wel zeggen dat ik dit album, The Jazz Age de beste Bryan Ferry plaat van de afgelopen dertig jaar vind.