Perfect Red Hot Chili Peppers

Red Hot Chili Peppers sluiten vrijdagavond Pinkpop af en een week later verschijnt het 11e album van de band die uitgroeide van underground cross-over punk-funk-rap sensatie tot millionselling stadion act, inclusief alle ups en downs die je maar kunt verzinnen. Een goed excuus voor een voorheen fanatiekeling om het oeuvre van ‘zijn’ Peppers te (her)beluisteren en letterlijk de cd’s af te stoffen op zoek naar albumtracks die de vele facetten van de band laten horen. Het resultaat: een gepeperde selectie die voor de één een introductie zal zijn op de band (“hallo Pinkpop rookies!”) of voor de ander juist één grote flashback wordt (“hallo Pinkpop veteranen!”).

Kortom: Perfect Peppers!

Maar laten we beginnen bij het begin, een geschiedenisles Red Hot Chili Peppers zonder overload aan facts maar met veel funk. Startend bij het debuut als eerste wapenfeit en Dark Necessities als opvallende kwieke teaser voor alles wat er nog komen gaat.

Red Hot Chili Peppers (1984)
In de jaren voor het verschijnen van het debuut bouwden de Peppers een geduchte en beruchte live-reputatie op. Platenlabel EMI pikte dat snel op en tekende de band met zanger/rapper Anthony Kiedis en bassist Flea (Michael Balzary) als blikvangers. De ongeremde energie die de post-pubers op het podium brachten wist producer Andy Gill van de Britse post-punk groep Gang of Four echter niet vast te leggen op de debuutplaat. Red Hot Chili Peppers is mede daardoor geen klassieker geworden. Het klikt allemaal wat stijf en krampachtig geproduceerd, een ingeblikte vorm van enthousiasme.
De demo van Out in L.A. klinkt wél als dat opwindende groepje dat rap, punk rock en funk mixt met een dosis humor, seks en drugs.

Freaky Styley (1985)
George Clinton (Parliament, Funkadelic) deed als producer van Freaky Styley geheel andere, positieve dingen met de band. Hij wist de sound van het stelletje ongeregeld (lees: sex, drugs & rock ’n roll) te verrijken met toeters en blazers, geheel in de Funk-traditie. Daarnaast is op dit album ook gitarist en mede-oprichter van de band voor het eerst te horen: Hillel Slovak. Hij ontbrak op het debuut omdat Slovak koos voor What is This?, een veelbelovende maar jammerlijk geflopte band.

In de song track Nevermind klinkt het samenbrengen van Clinton’s funkidioom en de ‘terugkeer’ van Slovak goed door: de blazers voedden de seksueel getinte raps, brute ‘slapping-bass’ en harde psychedelische gitaarsound. De originaliteit van de band zit ’m ook in de cover van The Meters’ Africa, omgetoverd tot en herschreven als Hollywood (Africa). Dichterbij ‘de Funk’ zouden de Peppers na Freaky Styley niet meer komen.

Uplift Mofo Party Plan (1987)
De derde van de Peppers is misschien wel de meest ultieme Red Hot Chili Peppers plaat. Waarom? Het is de eerste keer dat alle vier de oprichters van de band te horen zijn: Anthony Kiedis, Flea, Hillel Slovak en na twee albums nu ook drummer Jack Irons. Het zal tevens de laatste keer zijn. Gitarist Hillel Slovak overlijdt aan een overdosis heroïne in de zomer van 1988, Jack Irons kan het verdriet niet aan en stapt uit de band.
Op Uplift Mofo Party Plan zijn de Peppers compleet zowel in line-up als in sound. Special Secret Song Inside (a.k.a. Party on your Pussy) is een p-funk feest zoals alleen de Peppers deze kunnen geven. En wat dacht je van de onherkenbare Bob Dylan(!)-cover Subterranean Homesick Blues? Producer Michael Beinhorn moedigt de band aan om een meer melodieuze song van Hillel Slovak uit te werken: Behind the Sun. De track is de voorbode op een meer ‘pop’ geluid van de band.

Mother’s Milk (1989)
Na de dood van Hillel Slovak wordt de dan 18-jarige Peppers-fan John Frusciante gevonden als vervangend gitarist. Achter de drumkit verschijnt (uiteindelijk) Chad Smith. Ook kickt Anthony Kiedis (weer) af van de drugs. In de nieuwe bezetting, vol energie en met Michael Beinhorn wederom achter de knoppen wordt Mother’s Milk opgenomen. Met succes, de plaat betekent een eerste doorbraak voor de band met meer airplay dan ooit. Maar John Frusciante lijkt op de plaat nog wat ingehouden en teveel op de heavy riffs leunend, de drums klinken nog wat mat/flets. De plaat klinkt als een zoektocht naar verleden, heden en toekomst.
Knock Me Down is een emotioneel eerbetoon aan overleden vriend Slovak. Higher Ground de Stevie Wonder-cover die band naar een hoger niveau brengt.

Blood Sugar Sex Magik (1991)
En dan valt alles op z’n plek. Bekijk de documentaire Funky Monks en je ziet de creativiteit van het maakproces Blood Sugar Sex Magik nog altijd van het scherm spatten. Met het vijfde album van Red Hot Chili Peppers is dé doorbraak een feit: de singles Give It Away en de daaropvolgende ballad Under The Bridge lanceren de band naar de top van de charts wereldwijd. Producer Rick Rubin weet van het album een perfecte samensmelting te maken van hetgeen de band toe in staat is. Ballads (door de band zelf ‘sallads’ genoemd) zoals Breaking the Girl zorgen voor melodieuze rustpunten na(ast) een p-funk knallers als Give it Away en een jam-track Sir Psycho Sexy (8 minuten Peppers in optima forma).

One Hot Minute (1995)
Wie hoog vliegt kan diep vallen. Nog tijdens Blood Sugar Sex Magic-tour verlaat John Frusciante de band, de grote roem wordt hem teveel en een serieuze drugsverslaving (heroïne, what else) maakte zijn depressies nog erger. De Peppers waren zonder gitarist weer terug bij af. Maar the show must go on. Dave Navarro (Jane’s Addiction) bleek de redder in nood en gitarist nummer zoveel. One Hot Minute is echter zijn enige wapenfeit als Red Hot Chili Pepper. One Hot Minute is echt een heel opbeurend gebeuren, de band zat in een diep dal. Met name de gitaar van Navarro wil maar niet ‘funky’ worden vergeleken bij het fris-frivole spel van Frusciante.
Eerste single Warped doet de Peppers-fan schrikken en zet de toon voor een ander, donker en heavier geluid. Tearjerker is een hoogtepunt omdat het misschien wel de mooiste slow jam van de Peppers en is een eerbetoon aan de overleden band-kompaan River Phoenix.

Californication (1999)
De verlosser Frisciante is terug! En hoe. Maar wacht even, junkie Frusciante? Die was toch op sterven na dood als we de VPRO documentaire uit 1994 mochten geloven? Vijf jaar later, afgekickt en wel, nieuw gebit erin, ruzies uitgesproken en uit de dood herrezen wordt Frusciante opnieuw een Chili Pepper. Californication doet velen harten sneller kloppen en wordt een wereldwijd kassucces. Aanjager van het album is het toepasselijke Scar Tissue waarbij de eerste tonen nog altijd aan de euforie van toen doet terugdenken: Johnny is back! De band klinkt op herboren in een track als Right on Time. Frusciante drukt een stempel met zijn zang en spel(vreugde) zoals te horen op het heerlijke Easily.

By The Way (2002)
Na het fenomenale succes van Californication wil de band het momentum behouden. By The Way verschijnt binnen drie jaar en continueert de status van succesvolle rock act. Meer nog dan op de voorganger ontpopt Frusciante zich binnen de band als muzikaal genie (naar het schijnt niet door iedereen omarmd). Songs als het akoestisch gedreven Venice Queen en Warm Tape, met synths die zo lijken we te zijn gelopen uit David Bowies Berlin tijd, lijken hem ook wat vrijheid te geven binnen de geoliede rockformatie.

Stadium Arcadium (2006)
Op het hoogtepunt van het ‘tweede tijdperk Frusciante’ verschijnt de dubbelaar Stadium Arcadium (met nog altijd Rick Rubin als ‘vijfde Pepper’). Het grote publiek hapt wederom toe en het album piekt vele charts. Een dubbelalbum is natuurlijk behoorlijk megalomaan, helemaal te bedenken dat er in 2006 totaal 38 nieuwe tracks zijn verschenen (incl. B-sides).

Maar hey oh, het werkte en de band had duidelijk geen last van een writer’s block. Stadium Arcadium bevat een sloot hits waaronder Snow (Hey Oh) en Hump de Bump. Maar die staan niet in deze Perfects omdat… ach… Van het album is een track als Especially in Michigan vele malen interessanter, niet alleen vanwege de weergaloze solo op 2.22 van Omar Rodríguez-López (The Mars Volta). Ook de koortjes op Stadium Arcadium zijn hoogtepunten, denk aan Desecration Smile (niet voor niets een single). En wie het volhoudt om de twee cd’s volledig uit te luisteren wordt beloond met Death of a Martian dat eindigt in spoken-word meets gitaargefreak. Daar stopt ook meteen het geëxperimenteer van Frusciante want in 2009 kondigt hij zijn vertrek aan. Reden: hij wil meer freaken en dat kan niet echt in ‘de grootste rockband’ van de wereld. Fair enough.

I’m with you (2011)
Exit Frusciante, enter Josh Klinghoffer. Too be honest, op de meeste tracks van I’m with you klinkt Josh als John. Niet zo gek, het zijn (waren?) beste vrienden. De sound van de band lijdt op deze tiende van de Peppers in die zin niet onder het vertrek van Frusciante, ook door het doorzetten van de stevig bepalende ritmesectie Flea-Smith en kenmerkende rap-zang van Kiedis. De inbreng en excentrieke eigenheid van Klinghoffer klinkt (al wel) door in The Adventures of Rain Dance Maggie.

I’m with you is in zekere zin een ‘overgangsplaat’ zoals Mother’s Milk dat ook was. Het wachten is op The Getaway (release 17 juni a.s.) om te zien of de band met Josh Klinghoffer een nieuwe weg in kan inslaan. Dark Necessities geeft in ieder geval een frisse eerste indruk.

Matthijs van Burg