Perfect Producer: Trevor Horn
Deze relatief compacte Perfect van producer Martijn Groeneveld is het bewijs van de grote invloed van Trevor Horn op popmuziek. Compact dus, maar dat wil niet zeggen dat de man niet veel meer heeft gedaan. Martijn heeft de opdracht ‘Perfect’ gewoon zeer letterlijk genomen. Op deze manier komt Trevor Horns vakmanschap het allerbest tot z’n recht.
Trevor Horn is één van mijn favoriete hitproducers uit de jaren ’80. Net als de rest van mijn toplijstje is Horn ook een man-op-leeftijd die al tientallen jaren heel diverse muziek produceert. Ik heb het niet zo op ‘one-trick ponies’ en waardeer vooral vakmannen bij wie het niet uitmaakt of ze een rockband of elektronische dance-act produceren, maar waar je wél altijd de productionele handtekening hoort. En iemand die een eigen uitgeverij heeft genaamd ‘perfect songs’ had natuurlijk allang een Perfects moeten hebben.
The Buggles – Video Killed The Radio Star
Het was niet meteen raak met Horn. Na de nodige flops was Video Killed The Radio Star zijn eerste echte hit. Niet alleen geproduceerd, maar ook geschreven. In half Europa een nummer 1-hit (niet in Nederland) en de eerste video die gedraaid werd op MTV USA op 1 augustus 1981.
Yes – Owner of a Lonely Heart
Horn verliet The Buggles en voegde zich korte tijd bij Yes. Hij produceerde en schreef ook mee aan het album Drama. Voor het eerst hoor je hier zijn productionele geluid met de geknipte stukjes in Owner of a Lonely Heart. Nu doe je het in 5 minuten met Pro Tools, destijds moet hij er dagen mee bezig zijn geweest. Die schaamteloze stijlbreuken zijn voor menige band het moment om een producer te ontslaan, maar Horn komt er mee weg en het is één van zijn kenmerken.
ABC – The Look of Love
Het eerste grote succes met een band waar hij niet in meespeelde. Hier combineert hij al veelvuldig natuurlijke instrumenten zoals gitaren en violen met synthbassen en drumcomputers. Na het eerste succesvolle album werd de productie overgenomen door Gary Langan (mede-eigenaar van het ZTT label en muzikant bij The Art of Noise). Alle albums daarna waren een stuk minder succesvol.
The Art of Noise – Paranoimia
Samen met Paul Morley en een aantal studiomuzikanten vormde Horn in 1983 de formatie The Art of Noise. Revolutionair voor die tijd door het veelvuldig gebruik van sampling. Dit stond met de Fairlight en Synclavier nog in de kinderschoenen. Voor Horn was op dat moment de beer los. Het zou zijn sound voor de komende tien jaar bepalen.
Frankie Goes to Hollywood – Two Tribes
Voor het eerst waren producers niet meer afhankelijk van de beperkingen van op tape opnemen. Voor Horn was het na de speeltuin van The Art of Noise tijd om al deze mogelijkheden toe te passen bij de bands die hij produceerde. Twaalf minuten durende remixen, compleet gesamplede orkesten, alles was mogelijk dus niks was te gek en dat is goed te horen. Gewelddadige clips en een beroerde live reputatie maakten deze ex-punkband compleet. Twee albums en een zanger met HIV later was het al weer over met deze relnichten.
Propaganda – Duel
Propaganda is een beetje een buitenbeentje. Maar een handvol hits, maar wat mij betreft productioneel net zo interessant als bijvoorbeeld Frankie Goes to Hollywood. Horn tekende deze middelmatige Duitse band op zijn label ZTT en wist ze een flinke duw in de goede richting te geven. Officieel produceerde Horn niet alle nummers op de plaat, maar hij mixte ze wel helemaal. Het potsierlijke drama, de overgeproduceerde orkesten met veel electronica, songs van 10 minuten, allemaal herkenbaar voor deze tijd.
Grace Jones – Slave to The Rhythm
Een klassieker wat mij betreft. Deze plaat klinkt zo ongelooflijk goed. Naast veel Synclavier toch ook weer de cross-over met natuurlijk instrumenten. Op hetzelfde terrein in Utrecht waar ik mijn studio heb is ook een studio met een Synclavier. Een paar 19″ kasten van twee meter hoog die nog steeds fantastisch klinken. Het leuke is dat je meteen de sound van die tijd herkent als je er op speelt. Er is ook een korte versie van deze track, maar dit kan me niet lang genoeg duren.
Godley & Creme – Cry
Deze twee Engelse clipmakers en ex-leden van 10cc maakten een paar albums met verschillende producers waarvan ik Cry het spannendste nummer (met een geweldige clip) vind. Ook hier wordt elektronica gecombineerd met elektrische gitaar. Check het gepitchte einde. Ik kan me niet voorstellen dat Horn dat er in één mixsessie doorheen heeft gekregen.
Seal – Crazy
Begin jaren ’90 begonnen synthesizers echt betaalbaar en mainstream te worden. Veel producers zochten naar een andere sound en gitaarmuziek ontwikkelde zich sterk. Horn maakte met Seal in die tijd een album dat ondanks zijn oude herkenbare stempel tóch vernieuwend was. Niet alle songs op het album zijn even sterk, maar de singles zijn allemaal tijdloze killertracks. De zoveelste artiest waarbij de samenwerking met Horn het startpunt was van een lange carrière.
Belle & Sebastian – Step Into My Office, Baby
Belle & Sebastian wordt geweldig gevonden in huize Groeneveld en niet in eerste instantie door mij. Toffe songs, maar ik trek niet alle platen even goed. Altijd als er een song van Dear Catastrophe Waitress langs komt, veer ik op. De plaat klinkt strakker en gebalanceerder dan het andere werk van Belle & Sebastian. De echte fans zullen het wel verschrikkelijk vinden (Net als Let’s Dance van Bowie) maar ik vind het heerlijk.
Is het dan allemaal even schitterend? Nee, zo is daar bijvoorbeeld t.A.T.u met hun Eurovisiesongfestivalnummer en Street Fighting Years van The Simple Minds. De kwaliteitsdichtheid van deze band is al op het randje, maar met dit album werden de nadagen definitief ingezet. Luister op eigen risico naar Belfast Child.
If I Only Knew van Tom Jones was weliswaar een grote hit, maar te licht voor deze verzamelaar en ook de cd’s die hij voor The Pet Shop Boys produceerde waren niet hun grote successen. Hij produceerde voor Paul McCartney Flowers In The Dirt, maar dit album is nou niet bepaald zijn beste en de enige echt lekkere hit die erop staat, My Brave Face, is helaas niet door Horn geproduceerd.
Daarnaast werkte hij nog met o.a. Malcolm McLaren, Rod Stewart, Marc Almond (Soft Cell), Tina Turner, Gary Barlow, Lisa Stansfield en Robbie Williams.
Martijn Groeneveld