Perfect Producer: Quincy Jones

Quincy Jones, waar moet je bij zo’n man beginnen? Het is natuurlijk een van de grootste producers aller tijden. Hij maakte de hele ontwikkeling mee van arrangeren en dirigeren naar het echte produceren wat we van de afgelopen veertig jaar kennen. Als het gaat om de juiste liedjes uitkiezen, als het gaat om de juiste mensen met elkaar verbinden en als het gaat om met de juiste technici in de juiste omgeving op het juiste moment iedereen boven zichzelf uit te laten uitstijgen, dan is er maar één naam.

Hij is meerdere malen onderscheiden met een Grammy voor ‘Record of the year’, maar hij wordt ook gewaardeerd als componist van filmmuziek voor onder andere ‘The Color Purple’, ‘The Wizard of Oz’ en ‘ET’.

Vijftig jaar geleden, in zijn begintijd, werkte hij voornamelijk als arrangeur met grootheden uit de jazz zoals Dinah Washington en Betty Carter. Begin jaren 70 verlegde hij zijn werkzaamheden in de studio naast dirigeren ook steeds meer naar produceren. Een van de zangeressen waarbij hij een belangrijke invloed op het geluid had was Donna Summer. Zij had al meer dan tien albums opgenomen met onder andere topproducer Giorgio Moroder, waaronder het befaamde conceptalbum ‘I Remember Yesterday’, toen Jones het album ‘Donna Summer’ maakte. Een van de bekendste tracks van dit album is ‘State Of Independence’, een cover van Vangelis.

Jones produceerde muziek voor een van de belangrijkste jazzzangeressen Sarah Vaughan en met Ella Fitzgerald werkte hij als arrangeur voor de plaat die ze samen met Count Basie maakte. Mijn vader was gelukkig zo verstandig me in de beginjaren van North Sea Jazz mee te nemen naar Den Haag waar ik deze drie grootheden eind jaren 70 live heb gezien, maar dat geheel terzijde. Op deze Perfect de klassieker All Of Me, maar dat had ook een willekeurige andere track van deze plaat zijn. Een van haar laatste studioactiviteiten waren gastvocalen op een soloplaat van Jones in 1989; ‘Back On The Block’.

Persoonlijk ben ik niet zo dol op zijn soloplaten. Als Jones niet in dienst werkt van een artiest, schiet hij nog wel eens door. Met als gevolg een overgeproduceerde plaat waar meer dan 100 muzikanten aan meewerken. ‘The Secret Garden’ is hier een mooi voorbeeld van. Dat het ook wel eens wél goed ging bewijst hij op ‘Chump Change’, een filmische instrumentale tune die gebruikt is als leader voor het radioprogramma ‘Langs de lijn’.

In dit eerste gedeelte van zijn carrière werkte hij ook met tal van andere grootheden, zoals Aretha Franklin en Frank Sinatra. Op YouTube staat een mooi fragment waarin Michael Jackson Frank Sinatra ontmoet. Veel respect van beide kanten. Jones arrangeerde en dirigeerde veel voor Sinatra. Op deze verzamelaar een knaller uit de 60’s; Fly Me To The Moon.

‘Don’t Stop ’til You Het Enough’ van ‘Off The Wall’ betekent de definitive doorbraak van Michael Jackson. Nog net in het discotijdperk, dus alles nog live gespeeld met veel percussie. Van ‘Thriller’ van Michael Jackson had ik makkelijk de halve plaat in deze lijst kunnen zitten. Wat mij betreft het hoogtepunt uit zowel Jacksons als Jones’ carrière. Ik vind ‘Human Nature’ de beste productie, maar ik zet toch ‘Thriller’ in de lijst omdat dat het beste liedjes is (samen met ‘Beat It’). Toen de plaat bijna af was, besloot Jones toch dat de helft van de liedjes niet goed genoeg was en gooide die songs weg. De meeste hits ervan zijn daarna pas geschreven (Check de docu over Quincy Jones van de BBC, met ook een mooie rol van toonaangevend technicus Bruce Swedien). Bad staat bekend om zijn 10 singles, maar ook op Thriller stonden er 7. Waar op het album ‘Thriller’ nog duidelijk de uitlopers van de jaren 70 zijn te horen, is ‘Bad’ doorspekt met al het goede en slechte wat de jaren 80 op productievlak te bieden had.

Miles Davis werkte in zijn grillige carrière met diverse producers. Vlak voor zijn dood in 1991 maakte hij zijn laatste plaat met Jones, drie maanden later overleed deze trompet-legende. Valt er nog iets te klagen? Ja, hij werkte niet alleen met Celine Dion, maar noemde haar ook een van de beste zangeressen. Ach, de goede man is 80. En hij produceerde ‘We Are the World’ dat natuurlijk een draak van een nummer is, maar wel ongelooflijk doeltreffend en catchy. Mijn dag is verpest als ik de refrein-melodie heb gehoord. Had ‘Het Koningslied’ maar net zoveel zeggingskracht als twee maten intro van ‘We are The World’.

– Martijn Groeneveld