Dr. Dre. De dokter die iedereen beter maakt. Mary J Blige had ineens geen drama in haar leven en Eminem’s gekte werd door Dre hanteerbaar gemaakt. Snoop Dogg kon dankzij hem heel goed praten over zijn cannabisgebruik. En zo zijn er talrijke patiënten die hun muzikale leven aan Andre Romelle Young te danken hebben. Ok, er zijn ook medische missers en falen, maar over het algemeen kan je iedereen met een gerust hart naar ‘m doorverwijzen.

Enjoy!

Ps. Ontmoet de andere Perfect Producers ook, hier.

Liner notes:

Dit zijn 28 nummers waar je de Dre-sound in volle glorie hoort. Waar die slimme, soepele, laid-back productie-vibe elke keer in zit; die zwevende synths, droge snares, onverwachte ‘bijgeluiden’, violen uit een doosje en opvallend veel gitaarwerk. I fucking love it.

Bij NWA’s Straight Outta Compton was ik al fan van de vondsten en de lol die Dre’s producties zaten (dat hoor je bijvoorbeeld goed bij Gangsta Gangsta). Toen was het nog redelijk all over the place, productie-technisch. Maar vanaf de track Always Into Something (van NWA’s Niggaz4life) komt die typische G-funk Dre-sound ineens om de hoek kijken. Het wordt zijn onmiskenbare handtekening als producer. Sterker, hij is vanaf dat moment definitief meer producer dan rapper. In 1992 weet hij dat nog behoorlijk goed te combineren op zijn eigen solo-album The Chronic (inclusief de introductie van ene Snoop Doggy Dogg in Nuthin’ but a ‘G’ Thang…voor wie hij vervolgens het briljante debuut Doggystyle produceert.

Vanaf 1992-1993 produceert Dr Dre dus vooral veel. En dat doet-ie goed. In 1995 komt hij rappend nog even langs met Keep Their Heads Ringin’, maar hij zit zoveel in de studio voor anderen dat ‘de mensen’ beginnen te twijfelen aan zijn skills als rapper. Je zou kunnen zeggen: why bother? Dre is op dat moment ook nog druk met de oprichting van zijn eigen label Aftermath Entertainment (1996), dus hij geeft weinig sjoege. Hij brengt aan het einde ’96 een soort etalage-plaat uit waar hij zijn nieuwe label voorstelt aan het publiek (en passant neemt hij daarop trouwens matig afscheid van gangsta rap met de track Been There, Done That). Maar Dre laat de kritiek dus in eerste instantie van zich afglijden. Maar dan komt hij rappend, producerend, tierend, iedereen wegblazend  in 1999 met het meesterwerk 2001. Iedereen stil. Rond die tijd produceert hij o.a. ook nog het debuut van Eminem…We kunnen met een gerust hart stellen dat Dr Dre als laatste lacht zo rond de eeuwwisseling. En hij produceert lekker door. Ook nu nog. Natuurlijk wacht ik ook al zo’n 12 jaar op zijn eigen Detox-album en produceert hij inmiddels ook hardware, maar ik blijf fan. 

– Wilbert Leering

Ps: Gek genoeg staat deze versie van California Love (dé versie, wmb) niet op Spotify of Deezer.

Btw: ‘Addictive’ van Truth Hurts is alleen gemixt door Dre. DJ Quik produceerde de plaat. Maar Quik leerde alles van Dre, dus ik heb ‘m er toch bij gezet.