follow this Perfect

Ooit zag ik iemand lopen met een t-shirt ‘They’ve shot the wrong Beatle’. Heel naar. Sowieso. Maar ook niet waar. Ho, nee, niet dat ik het goedkeur dat John Lennon door Mark Chapman is doodgeschoten. Zeker niet. Maar het was wel een tijdlang bon ton (en makkelijk) om Paul McCartney af te serveren (ook door John Lennon zelf). Rufus Ketting laat horen hoe goed Paul McCartney in de aftermath eigenlijk was. Of misschien vind je het helemaal niks, you can’t blame a guy for trying.

Liner notes:
Ik werd fan van Paul toen ik voor het eerst de film ‘The World according to Garp’ zag (waarschijnlijk in 1985). Tijdens de titel sequentie waarin we baby Garp in slow motion door de lucht zien vliegen horen we Paul’s  ‘When I’m Sixty-Four’ —eigenlijk een Beatles nummer natuurlijk, maar who are we kidding? Dit nummer is overduidelijk HELEMAAL van Paul (en George Martin)— anyway, het was alsof ik een toverspreuk hoorde. Of liever: ‘of ik iemand over water zag lopen’. De haren op mijn armen gingen overeind staan en ik werd helemaal warm van binnen. Strontverliefd!
 
Een Perfect Paul McCartney maken is niet te doen. Het is zoiets als een Koningslied schrijven; iedereen houdt van Paul, dus je moet iedereen tevreden proberen te stellen en dat gaat gewoon niet lukken. Ik merkte het al gelijk toen ik heel close’e vrienden test-versies liet zien en horen (secret listings op spotify, wat moet ik zonder jullie beginnen?). ‘Neee! je hebt Temporary Secretary niet eens opgenomen!’, ‘waarom zoveel Wings?’ of juist ‘VEEL te weinig Wings, dude!?!’ 
 
Na veel gepieker heb ik uiteindelijk maar besloten dat ik niet een zo ‘versatile’ mogelijke Paul voor u hoef te schetsen (daar moeten zij die Paul nog niet zo goed kennen dan zelf maar achter komen), maar gewoon mijn lievelingsnummers achter elkaar moest zetten en het gevaar op ‘saai worden’ zo veel mogelijk naast me neer leggen. Ok, soms heb ik ineens de ‘Theme of Zoo Gang’ ertussen gegooid als ‘muzikale frisse neus’, maar ook omdat die gewoon te gek is natuurlijk!
 
Waar ik vooral heel blij van werd, was dat in eerste instantie ‘I am your singer’ niet te vinden leek op Spotify, maar uiteindelijk gewoon onder een trui bleek te liggen die ik daar tussen —toen het ineens zo heet was geworden— ergens neergegooid had. In dat nummer zingt Linda namelijk zo lekker on-professioneel als Maureen Tucker op het gekke Velvet Underground nummer ‘After Hours’. Zó zoet! Het geniale van Paul schuilt ’m natuurlijk hierin dat je bijna hoort hoe hij Linda achterna rent door de thuisstudio, haar in de keuken eindelijk heeft ingehaald, tegen het aanrecht drukt, vastpakt, haar hoofd vastpakt en zegt ‘Nee liefje, het is juist prachtig zo. Als het professioneel had moeten klinken had ik Ringo wel gebeld!’ Waarop ze samen in de lach schieten.
 
Verder wat logische keuzes, afgewisseld met wat minder logische. Zo is er nog een B-kant van de ‘Say Say Say’ single die ook leuk is (en natuurlijk veel obscuurder), maar de A-kant is ZO sterk, die kun je toch niet overslaan? Als je toevallig nog niets hebt van de beste man, omdat je niet weet waar te beginnen; koop ‘Ram’! Daar kun je je geen buil aan vallen.
 
Enjoy!
 
Oh, van één nummer was de Paul McCartney versie niet verkrijgbaar op Spotify, maar het is zo archetypisch ‘Paul’ dat ik een van de vele aangeboden covers heb uitgezocht (much against iedereen’s advies natuurlijk, maar ja… Zo ben ik.) – Rufus Ketting