Perfect Patrick Watson
Perfect Patrick Watson = Droompop + Klassiek, maar dan net weer wat verder dan Agnes Obel. Voor onstuimige herfstdagen en – later – voor winterochtenden waarbij de sneeuw alle geluiden dempt. Blijkt het plots niet zo erg dat er geen treinen rijden, bijvoorbeeld. Alles wordt voorzien van een gouden randje door deze Canadees (en dankzij Perfect-maker Ruben Huis in t Veld, natuurlijk).
Enjoy!
Het maken van een ‘Perfect Patrick Watson’ is bij lange na niet eenvoudig. Hoewel zijn (of eigenlijk moeten we zeggen: hun) oeuvre inmiddels vier volwaardige albums bevat en een aantal hoogtepunten er toch vrij makkelijk uit te halen zijn wil dat tegelijkertijd niet zeggen dat alle andere nummers eenvoudig terzijde kunnen worden geschoven. En dan de vraag: Gebruik je bij een ‘Perfect’-playlist de kleine selectie om de variatie in het uitspannen van nummers tentoon te stellen, of kies je binnen het kader het wat minder ‘schurende’ werk om nieuw publiek niet direct te doen schrikken, maar de kans te geven om te vallen voor de prachtig soepele kopstem en de zorgvuldige muzikale invulling?
Het laatste album, Adventures In Your Own Backyard, was wat dat betreft een kleine stijlbreuk ten opzichte van eerdere albums. Het lijkt op het eerste oog minder te schuren dan zijn voorgangers en alle nummers blijven in tegenstelling tot eerdere platen binnen de vijf minuten, het grootste deel zelfs binnen de vier. En toch blijken alle nummers stuk voor stuk ingenieus in elkaar te zitten. Een opener als Lighthouse bouwt heel subtiel op naar een onverwachte overgang met Spaanse en Mexicaanse invloeden die tot dan toe niet in het stuk voorkwamen. En ik kan me voorstellen dat een nummer als Into Giants Watson-fans van het eerste uur wellicht wat te makkelijk in het gehoor vinden liggen (het moet nou eenmaal wel een béétje ontoegankelijk blijven, niet waar?), maar dat blijkt qua harmonieën en maatsoorten toch weer briljant in elkaar te zitten.
Eigenlijk moet je de band live zien of horen om te ervaren hoe makkelijk er op een podium met de composities wordt omgesprongen en waar dat dan weer toe leidt. Zoek op Youtube naar opnames van CrossLinx, waarbij ze spelen met het Amsterdam Sinfionetta. Er zijn genoeg voorbeelden van vakmuzikanten die een feilloos gevoel hebben voor een goed liedje. Daarnaast zijn er evenzoveel voorbeelden van vakmuzikanten die binnen alle kaders die ze aangeleerd hebben gekregen te kunnen denken, spelen en freaken. Bij Patrick Watson heb ik steevast het idee dat een combinatie van dit alles (vakmanschap, kennis van een popliedje en uit de bocht kunnen vliegen) het vetrekpunt is. Vooraf weet je alleen dat het altijd een combinatie van de drie zal zijn, maar wat het precies gaat worden weet je nooit. Wel dat je achteraf kippenvel op je arm hebt.
PS: Deezer biedt een briljante track die Spotify helaas niet biedt. Vergeet deze (Sit down beside me) niet.