Perfect Muse
15 jaar Muse samengevat in één perfecte Perfect, gemaakt door Norbert Pek. En hij kan het weten, lees de bijsluiter hieronder. Op zich behoeft het trio geen introductie natuurlijk, maar deze Perfect schijnt wel het mooiste licht op de band. Als je ze nu niks vindt, dan wordt het nooit meer wat tussen jou en Muse.
Tot mijn dertiende werd mijn muzikale leven gedomineerd door Queen. Dus ja, ik was al vroeg verpest. Theater, bombast, een wirwar van stijlen, ik verwelkom het nog altijd met open armen. Het was dan ook vrij logisch dat Muse en ik meteen dikke vrienden werden. Ook al was debuut Showbiz niet eens zo over the top als de Muse die we nu kennen. Het drietal werd voornamelijk in de Radiohead-hoek geplaatst. Toch had Muse veel meer met opgekropte emotie te maken dan Thom Yorke & kompanen. Dreiging en nervositeit lagen al op de loer.
Waarschijnlijk kropte Muse muzikaal ook het een en ander op, want op opvolger Origin Of Symmetry werden bassen met duizend effecten, kerkorgels en vuistdikke gitaarlagen losgelaten. De stem van Matthew Bellamy vloog nog hoger de lucht in. De plaat daarop (Absolution) gingen ze er overheen met Stockholm Syndrome. De plaat daarop (Black Holes And Revelations) pompten ze nog harder door met opener Take A Bow. Ik hoorde het allemaal glimlachend aan. Mijn buren hebben er waarschijnlijk wat minder warme herinneringen aan overgehouden.
Ik heb Muse meerdere malen geïnterviewd, maar het gesprek in London voor het verschijnen van Black Holes And Revelations staat me het meest bij. Vooraf kregen we zes nummers te horen, waaronder het nog altijd heerlijk krankzinnige Knights Of Cydonia. Het viel op hoe ontzettend de band op Queen begon te lijken. De samenzang op Soldier’s Poem: het is bijna een volledige reïncarnatie. Bellamy ontkende dit ook niet. Hij haalde z’n schouders op en vertelde tevens dat hij op Supermassive Black Hole bewust Prince wilde nadoen. Hoe dan, vroeg ik. Nou gewoon, antwoordde hij, door heel hoog te gaan zingen.
De volgende plaat The Resistance was eigenlijk de eerste mindere die Muse maakte. De band was zoekende en kwam zelfs met een driedelig klassiek werk waar niemand op zat te wachten. De zoektocht op de laatste plaat The 2nd Law is een stuk amusanter, ook al staat Survival er op. De vooraf aangekondigde en gevreesde dubstep-invloeden bleken perfect te passen bij de nieuwsgierigheid van de band en nervositeit van Bellamy. Uit trendgevoelige overwegingen zal hij het niet gedaan hebben, want net als Queen doet Muse zelden wat modieus is. Geen fan die daarom maalt: de zalen/arena’s puilen steevast uit.
Perfect Muse is mijn samenvatting van bijna 15 jaar Muse-verslaving. Dat de volumeknop op 11 moet, spreekt voor zich. Enjoy. – door Norbert Pek