Perfect Producer: Martin Hannett
In één van onze favoriete Perfect-series maakte Guuzbourg een heuse klapper, Perfect Producer: Martin Hannett. De man die verantwoordelijk was voor de sound van Joy Division, New Order, Happy Mondays, Buzzcocks én The Psychedelic Furs… To name but a few. Enjoy!
Liner notes:
The post-punk Phil Spector, is de terechte bijnaam van Martin Hannett (1948-1991). De in Manchester geboren producer is vooral bekend vanwege zijn werk met Joy Division. Die band gaf hij, met hulp van bakken echo, reverb en andere foefjes, een geluid mee dat nog altijd wordt nagevolgd. Drums klinken als druppels of als donderslagen. Synthesizers waaien guur over kaalgeslagen dodenakkers, waar de bas de knoken tot heupwiegen aanzet. Stemmen lijken eerder in je hoofd te zitten dan in de muziek.
Er gaat een aantal mooie verhalen over Hannett, die zich het liefst met massa’s drugs opsloot achter de mixtafel en niet gestoord wenste te worden door, zeg, muzikanten, als hij met een plaat bezig was. Drums waren zijn obsessie. In de film 24 Hour Party People moet Joy Division drummer Stephen Morris zijn hele kit uit elkaar halen omdat Martin, als enige, een rammeltje hoort. In die film zit ook de quote ‘I want you to play that again, only this time make it faster, but slower’, oorspronkelijk uitgesproken in een sessie met de punkfunkers A Certain Ratio, in de film zit het in een scene met Joy Division.
Ik hoorde mijn eerste Joy Division album ergens halverwege de jaren tachtig. Ian Curtis was allang dood. New Order kende ik van Blue Monday. De zwarte hoes van JD’s debuut Unknown Pleasures intrigeerde. Geen bandnaam, geen titel. Alleen die lijnen. De muziek was anders dan ik ooit had gehoord. Disorder, met die overstuurde bas, drums die tikken als kiezelstenen tegen de ramen. Dat rare waaiende geluid wat onder de muziek zit, of was het gedempt gegil? Die ondefineerbare sample aan het begin van New Dawn Fades, waarin de drums klinken als voetstappen van iets angstaanjagends. Opvolger Closer was nog enger. Atrocity Exhibition heet het eerste nummer, daar ging je al. Een lied waarin na een paar seconden het vuur op je geopend wordt.
Van alle bands die Hannett produceerde, waaronder onze eigen Minny Pops, vind ik Joy Division nog altijd veruit het best. Combo’s als Heart Throbs, Section 25, The Names, voetnoten zijn het, hooguit. De productie van hun nummers is eerlijk gezegd ook niet heel bijzonder, in het licht van Hannetts beste werk. Dat geldt ook voor een van de eerste artiesten die hij produceerde, Pete Farrow, al hoor je hier al die ver naar voren geschoven, ietwat overstuurde bas.Een aantal liedjes beklijft, met dank aan Martin. Alles van New Order en Joy Division, natuurlijk. The Light Pours Out Of Me van Magazine. Durutti Column. Moody van ESG. A Certain Ratio’s Shack Up (helaas niet op Spotify), waarin te horen is dat Hannett ook met hoekige funk goed uit de voeten kon.
Editors, Interpol, Muse, allemaal zijn ze schatplichtig aan Hannett. Hij werd slechts 42, helemaal kapot gezopen, gesnoven en geslikt. Zo loopt het vaker af met genieën. – Guuzbourg
