Low bracht deze maand het album Double Negative uit; een sonisch protest tegen Trump waarop de band zichzelf – bijna 25 jaar na hun debuut – nog maar eens opnieuw uitvindt. En dus is hier een Perfect Low van Rens van den Boogaard, voordat het écht ondoenlijk wordt om een selectie te maken uit al dat moois.

Enjoy!

Liner notes:

Rond iedere release van Low kun je lezen dat het de band is rond het mormoonse echtpaar Sparhawk en dat zanger Alan z’n depressies van zich afschrijft op het desbetreffende album. De docu Low, you may need a murderer (naar het nummer dat Low zowel qua vorm als inhoud wel zo’n beetje samenvat) geeft een inkijkje in die achtergrond en is absoluut de moeite van het kijken waard. Maar gelukkig is de muziek op zichzelf al meer dan interessant genoeg.

Low is de officieuze grondlegger van slowcore; een soort trage, uitgeklede en verstilde hardcore. Of postrock zonder erupties, zo u wilt. Dat Low de hype van zo’n nieuw genre heeft overleefd komt door hun geheime wapen (bloedstollend mooie samenzang) en de constante behoefte te variëren op het herkenbare eigen geluid.

Na vijf jaar pionieren was Secret Name de definitie van Low en begon de band uitstapjes te maken. Een heuse kerstplaat (met het adembenemende Long Way Around The Sea), aangename indie (het kwartet liedjes van Things We Lost In The Fire op deze Perfect) en voorzichtige elektronica (het sterke Drums and Guns uit 2007) volgden.

De platen daarna waren goed (luister Try To Sleep van C’mon of Lies van Ones and Sixes), maar de urgentie leek een beetje weg. Tot dus Double Negative, waarop producer BJ Burton alles wat mooi is aan Low rücksichtslos door de productionele shredder haalt. Het wordt de luisteraar niet makkelijk gemaakt, maar het is wél spannend van begin tot eind. Hopelijk net zoals deze Perfect Low, een dwarsdoorsnede van vijfentwintig jaar mooie en intrigerende Low-songs.