Als rockjournalisten lyrisch over jazzplaten gaan schrijven, is er écht wat aan de hand. The Epic, het driedubbele debuut (als bandleider) van Kamasi Washington is al die lof (hier, hier en hier) meer dan waard.

De saxofonist refereert zowel aan de Gouden Jazztijden van John Coltrane en Herbie Hancock, als de meer experimentele kant die zo’n beetje begint bij freejazz gigant Ornette Coleman en doorloopt tot Flying Lotus. Niet gek dus dat Kamasi’s album op het label van FlyLo verschijnt. En als je weet dat de Lotus familie is van Alice Coltrane (vrouw van John), dan is niks meer toeval.

Hof leverancier Guuz Hoogaerts en Jazz-huisdealer Didi Hardenberg maakte deze Perfect If You Like… And we like. Zes duimpjes!
Enjoy!
Liner notes:
Typerend: in een recente aflevering van zijn KX Radio-show kapte DJ St Paul een track van Kamasi middenin een solo af: het moet wel leuk blijven natuurlijk, tracks van tien minuten of langer, dakannie op de radio. Ofzo. Wij verwedden onze pork pie hat erom dat Paul dit geintje never nooit zou flikken met een rocktrack. Tis maar om te zeggen dat jazz nog wel’s moeilijk gevonden wordt. Toegegeven: op tracks van Kamasi’s album, en de muziek van zijn inspiratiebronnen, moet iets langer gekauwd worden dan op, zeg, een gemiddeld Smiths-liedje. Maar geldt zulks ook niet voor, zeg, de laatste Radiohead-worpen? Nou dan.
Wij (Guuzbourg en vaste Perfects-jazzdealer Didi Hardenberg) hebben een PIYL samengesteld die bij momenten eenvoudig is, vaker nog voedzaam (zeker als je gelijkmatig kauwt) en altijd heel erg lekkerrr.
Er staan jazzkanonnen op (Coltrane, Mingus, Hancock, Shorter, die hier een klassiek stuk heeft verjazzt, zoals Kamasi dat ook doet op The Epic). Er staat spirituele jazz op, met koren (Byrd, Kirk, Roach), want KW zet ook een 20-koppig koor in op zijn plaat. Er staat spoken word tussen (Gil Scott-Heron), omdat KW dat ook doet. Afrobeat-legende Fela staat ertussen (luister naar Kamasi’s Re Run Home). Er staat moderne jazz tussen, met hiphop- en funklinks (Courtney Pine, M-Base lid Gary Thomas, Branford Marsalis). Er staat ‘moeilijke jazz’ op, free jazz, jazz die heel ver buiten de lijntjes kleurt (Ornette Coleman, die net als Kamasi twee drummers en twee bassisten inzet, David Murray). Niet bang zijn, gewoon luisteren. En er staan tracks op van jazz-helden die ons aan Kamasi deden denken, zoals Gato Barbieri en Abdullah Ibrahim.
Er staan nummers op van artiesten waarmee Kamasi werkte, hij is te horen in de tracks van Gaslamp Killer, Kendrick Lamar, Flying Lotus, Twilight Singers (jawel), Throttle Elevator Music – we hadden ook Ryan Adams, Snoop Dogg of Heavy D. kunnen selecteren. Het swingt alle kanten op.
Wat we hopen is dat zij die Kamasi’s plaat ook zo fan tas tisch vinden, hier doorluisterartiesten tegenkomen. We hopen dat zij die een beetje bang zijn van Kamasi’s plaat, de drempel nu wat lager vinden. En we hopen dat niemand ooit meer op het idee komt om een jazzplaat mid-solo uit te faden.