follow this Perfect

Als Johnny Marr live hoort spelen weet je pas hoe ontzettend goed hij is. Bij de intro van The Smith’s Some Girls Are Bigger Than Others, bijvoorbeeld. God, wat ongelofelijk goed is dit. Alsof ie met 3 gitaren op het podium staat, en niet op een Steve Vai-manier. Waanzinnig. De eerste keer dat ik (= WL) dit hoorde heb ik het daarna direct vier achter elkaar geluisterd, mond open en wist ik dit ik nooit de beste gitarist ter wereld zou worden (mijn droom om prof voetballer te worden had ik toen ook al laten varen…al reken ik stiekem rond EK’s en WK’s op een telefoontje van de bondscoach en staat mijn sporttas rond die tijd altijd gevuld bij de deur). Johnny Marr dus, de gitarist die niet hoeft te soleren om te laten horen hoe goed hij is.

Erik Verzijl maakte deze (99%) The Smiths-loze Perfect rond Johnny Marr.

Enjoy!

Liner notes:

Behalve het maken van fantastische muziek, bestond het leven van gitarist-songwriter Johnny Marr bij The Smiths voor een groot deel uit vergaderingen als manager van zijn eigen band. Dat kon niet goed gaan en dat leidde dan ook tot zijn vertrek, een prachtig oeuvre nalatend, een voordeel van op het hoogtepunt stoppen. Tijdens The Smiths speelde hij al als mondharmonicaspeler bij EBTG, en begeleidde The Smiths ook Sandie Shaw bij haar cover van HAND IN GLOVE, maar nu waren zijn handen vrij als sessioneer: Bij alle tracks hoor je de Marr-touch: soms subtiel, soms overduidelijk.  Een paar hoogtepunten: schaamteloze pop met Girls Aloud (op 0:39 valt Johnny in!), een inventieve solo bij Edwyn Collins (2:08), funky bij M-People (2:44), electronisch bij eh…Electronic (FORBIDDEN CITY 2:07) / LATE AT NIGHT (2:21), pastoraal bij Lisa Germano (1:55). Check ook zijn spel bij Bryan Ferry, erg beinvloed door HOW SOON IS NOW! Bonus is een remix van SHACK UP door A Certain Ratio, gewoon omdat die zo retestrak is. 

Erik Verzijl