“Onlangs bracht platenmaatschappij Warp de Gravenhurst-albums Flashlight Seasons en Black Holes In The Sand tien jaar na hun release opnieuw uit. Beide albums behoren tot het beste werk van Nick Gravenhurst. Tegelijkertijd verscheen een verzamelalbum met onuitgebracht werk. Waarbij de titel, Offerings 2000-2004, sinds Talbots onverwachte dood (vorige week) in een heel nieuw licht is komen te staan. Een triest afscheid van een romantische sombermans.”
René Passet maakte niet alleen deze Perfect Gravenhurst (in loving memory of Nick Talbot), maar schreef ook onderstaande bijsluiter.
Enjoy!
Volkomen onverwacht overleed onlangs Gravenhurst Nick Talbot. Hoewel hij naast zanger ook journalist en platenproducent voor anderen was, kennen de meeste muziekliefhebbers de bebrilde Brit als maker van prachtige, inktzwarte popsongs.
Talbot werd slechts 37 jaar en laat vijf intrigerende albums en een fikse rij singles na, waarvan de meesten op Warp Records verschenen. Dankzij dat label kwam ik rond 2004 op het spoor van Gravenhurst, wiens folky stijl toch enigszins buiten het radarbeeld van een dancejournalist ligt.
Gravenhurst had een fascinatie voor moordenaars, overspelige vrouwen en gewelddadige kerels, die hij de hoofdrollen liet spelen in melancholieke en sobere liedjes. De dood lag altijd op de loer in zijn muziek, al verpakte hij de morbide boodschap vaak in mooie harmonieën, warme zang subtiel gitaarspel.
Misschien is die ongewone combinatie van somberheid en warmte wel de verklaring waarom Gravenhurst’s shoegaze-achtige liedjes me zoveel troost boden toen mijn vader in 2012 op sterven lag. Wat heb ik Fires In Distant Buildings (2005) vaak gedraaid in die moeilijke tijd.
Nu heeft Gravenhurst zelf afscheid genomen van het leven, al is zijn doodsoorzaak in nevelen gehuld. De naam Gravenhurst ontstond rond de eeuwwisseling, nadat Talbot’s maatje en muzikale partner Luke Gale -met wie hij in de band Assembly zat- bij een auto-ongeluk om het leven kwam. Weer die dood .
Samen met drummer Dave Collinghurst begon de in Bristol woonachtige songwriter vervolgens Gravenhurst. Dat Talbot opgroeide met muziek van The Beatles en Simon & Garfunkel en veel Britse literatuur in de kast heeft staan, kun je horen in zijn sobere, knap geconstrueerde songs. Maar ook de slowcore van Low is een referentie. Live kon Gravenhurst echter vlammen. Luister bijvoorbeeld naar Hollow Men, een onverwacht pittige single uit 2007 waarop de feedback je tegemoet fluit voordat de akkoorden losbarsten.
Daarnaast had Gravenhurst de gave om met fantastische covers op de proppen te komen. Waarbij het heel frustrerend is dat veel daarvan (vanwege royaltiegedoe) niet op Spotify staat. Zo zul je tevergeefs zoeken naar Talbots versies van Radiohead’s The Tourist, Fairport Conventions Farwell Farwell of Hüsker Dü’s grimmige Diane. Een liedje over (alweer) een gewelddadige moordenaar. Juist doordat Gravenhurst Diane uitkleedde tot op het bot en alleen een akoestische gitaar en zijn stem gebruikte, komt de pointe van die song aan als een mokerslag.
Onlangs bracht platenmaatschappij Warp de Gravenhurst-albums Flashlight Seasons en Black Holes In The Sand tien jaar na hun release opnieuw uit. Beide albums behoren tot het beste werk van Nick Gravenhurst. Tegelijkertijd verscheen een verzamelalbum met onuitgebracht werk. Waarbij de titel, Offerings 2000-2004, sinds Talbots onverwachte dood in een heel nieuw licht is komen te staan. Een triest afscheid van een romantische sombermans.