De hel is rood met blauw. Bloedrood en oceaanblauw. Tenminste: de hel volgens Dario Argento, legendarisch verfilmer van de diepste angsten van de mens. De charme van zijn dertig, veertig jaar oude klassiekers begint bij het beeld. Zo zorgvuldig gestileerd, alsof hij schoot in fotobeelden in plaats van in filmscenes. Met veel gevoel voor mystieke details, die de ordinaire moorden verheffen tot verheven daden. En dan is er – uiteraard – de muziek. Mysterieus, duister, experimenteel in het verklanken en aanjagen van angst.
Atze de Vrieze en Marlein Parlevliet maakten een Perfect van een genre dit voor ons in ieder geval zo goed als nieuw is.
Enjoy!
Giallo, worden de Italiaanse horrorklassiekers uit de jaren zeventig wel genoemd. Naar het schijnt afgeleid van de gelige kleur van het papier waar de oude mystieke misdaadverhalen op gedrukt werden. In de jaren zeventig en tachtig behoren de Italianen tot de allerbesten als het gaat om baanbrekende horrorfilms. Of het nu ging om Argento’s occulte venijn (Suspiria, Inferno, Tenebre) of om Lucio Fulci’s smerige zombies (Zombie Flesh-Eaters, City Of The Living Dead) of Joe D’Amato’s perverse porno (Erotic Nights Of The Living Dead, Porno Holocaust, jazeker). En veel van die films hadden freaky muziek als soundtrack. De grootmeesters van de giallo filmmuziek: Goblin, een Italiaanse progrockband die graag experimenteerde met elektronica en als hofleverancier van Dario Argento kwam tot een indrukwekkend oeuvre. Hun geluid werd bijna synoniem aan het genre.
De Italianen stonden al langer bekend om hun bijzondere filmmuziek. Ennio Morricone, de grote meester van de soundtrack, kwam er immers vandaan. In het spaghetti western tijdperk maakten componisten als Fabio Frizzi en Riz Ortolani filmmuziek met een eigen geluid. En ook de muziek bij de trashy b-films blijft in veel gevallen actueel. Zo actueel dat veel hedendaagse producers zich erdoor laten inspireren. Zo is er zelfs een Berlijns/Weens label genaamd Giallo Disco, dat zich de stijl eigen maakte. Je hoort artiesten als Antoni Maiovvi, Alessandro Parisi en Umberto knarsetanden dat ze drie decennia te laat geboren zijn. En luister nog eens naar Justice’s Phantom II? Vrijwel volledig geript van de soundtrack van de film Tenebre. Perfect Giallo Disco is een mix van originele soundtracks uit de jaren zeventig en tachtig, en hedendaagse interpretaties van dat klassieke geluid. Op naar de hel. De rode-blauwe hel.
– Atze de Vrieze