Ewout van der Wouden heeft ze allemaal op een rijtje: 21 nummers en allemaal “on the one!”.
Enjoy!
James Brown introduceerde de funk in 1965 al met Papa’s Got A Brand New Bag, maar de jaren ’70 waren pas echt funky: met het accent vol op de eerste tel, ellenlange grooves en een moddervette bas als basis, dampte en stoomde de toch al onrustige seventies de pan uit. Zo’n beetje het enige decennium ook waarin de pispaal van iedere band (de bassist) household name was of werd: Larry Graham, Bootsy Collins, George Porter jr. (foei: nu googelen!). 10 Jaar ook uit wiens “crate” nog steeds onnoemelijk veel ge”digged” wordt. Deze 21 nummers alleen al tellen twee songs waarvan de cover misschien wel bekender is dan het origineel; vier kwamen later verknipt in Paul’s Boutique van de Beastie Boys terug (bonuspunten voor diegene die ze eruit weet te vissen); en James Brown zou een paar jaar later als de meest gesamplede artiest schathemeltje rijk geworden zijn als hij daar geld voor gezien had.
Maar dat is nu. Toen draaide James Brown gewoon onnoemelijk veel productie die hij of zelf uitbracht (het nog altijd heerlijke Sex Machine), aan Bobby Byrd gaf (Erik B & Rakim!) of Maceo en Bootsy liet vol spelen (Cross the Tracks (We Better Go Back)). Bootsy en Maceo die later door George Clinton in zijn tweekoppige funk Mothership ingelijfd zouden worden en daar met Funkadelic (het freaky Let’s Take It To The Stage) en Parliamant (Give Up The Funk (Tear The Roof Of The Sucker)) de funk heruitvinden: P-Funk. Weer anderen gingen later gruwelijk in de fout (Kool & the Gang, Stevie Wonder!, Lionel Richie!!), maar laten zich hier nog van hun beste kant zien. Larry Graham die in Thank You (Falettinme be Mice Elf Again) het ‘slappen’ perfectioneert. Het geweldige artwork en corresponderende hitsige funk van the Ohio Players. De witte, maar o zo lekkere funk van The Average White Band. Charles Wright. Baby Huey. Joe Tex. Tower of Power. Allemaal pareltjes.
En als afsluiter een dan 21 jarig pikkie die zijn tweede album volledig zelf produceert, arrangeert, componeert, vol speelt en op de drempel van de jaren ’80 de aanzet geeft voor funk 2.0: Prince.