Vooruitlopend op zijn jaarlijkse Parfait Été, gooit Guuzbourg ons al in Franstalige sferen. Perfect Framericana: FraMericana, Frans(talig)en die doen alsof ze net nog in het stof van Arizona hebben liggen rollen – en dat soms ook daadwerkelijk deden.
Enjoy!
Nog even geduld en dat is er weer een aflevering van Parfait Été, met Franstalige vakantieliedjes om elke vakantie dat je ne sais quoi te geven.
Om er vast in te komen zette ik 22 Framericana-tracks in een lijstje. Framericana is Franstalige muziek met americana-invloeden. Voor een land dat zich voorstaat op de eigen cultuur, dat voor ieder Engelstalig woord een Frans equivalent wil hebben, is het toelaten van heartland-invloeden wellicht opmerkelijk. Maar niet als je weet dat Americana ook door Fransen is beinvloed. New Orleans was ooit de glorieuze hoofdstad van het Franstalige Louisiana. Toen de Franstalige Acadiëns uit Canada werden verdreven, trokken ze naar de bayous, waar ze ‘cajuns’ werden genoemd. Hun accordeons mixten met die van de Duitse emigranten en de lokale creoolse muziek. ‘C’est la vie, said the old folks, goes to show you never can tell.’ En ach, hoe veel verschillen de Pyreneeën nu eigenlijk van de Appalachen?
De overgewaaide Amerikaanse rock ’n roll werd eind jaren zestig beantwoord door tegenbezoekjes van onder meer Johnny Hallyday en Eddy Mitchell, die in Nashville platen opnamen. Hallyday kan ik niet harden, de Franse variant op de Memphis Soul Stew van Mitchell is daarentegen ook ruim 40 jaar later nog bijzonder smakelijk.
In deze playlist staan een aantal Canadese dames (Lisa Leblanc, Hay Babies, Les soeurs Boulay), wier roots zowat onversneden zijn. De Fransen zien het wat ruimer. Dominique A. is een van de eerste moderne chansonniers die begin jaren negentig open stond voor Americana, zijn voorbeeld werd gevolgd door onder meer Betrand Belin en Bastien Lallemant. In Tucson zit een klein Frans kolonietje, aangevoerd door expat Marianne Dissard (en omarmd door Calexico), die zich onder meer ontfermde over Sammy Decoster. Sammy liet een lange stilte vallen na zijn geweldige debuut, maar is nu terug met pure folk (als Facteurs Chevaux).
Er zijn ook twee Belgen geselecteerd, Axelle Red trok als ’s naar Memphis voor een zwoele soulplaat, La Claque is van een recentere worp maar heeft duidelijk hartlandstof in de groeven. En Bobbejaan Schoepen vercountried hier (samen met Geike Arnaert van ooit Hooverphonic) het Franse strijdlied Les temps des cerises tot een Amercan-waardige classic die Johnny Cash nooit opnam.
Hoed op, ruitjesblouse aan, allons-y!