follow this Perfect

Bertolf bracht halverwege september zijn vijfde solo-album First & Then uit. We waren al instant fan sinds we in 2012 ‘Mary’ voor het eerst hoorden… maar met dit laatste album is het definitief aan. En dan is ie ook nog een Koning van de Covers (check bijvoorbeeld zijn Bills van LunchMoney Lewis bij Giel). Reden genoeg om hem te vragen zijn inspiratiebronnen voor First & Then op een rij te zetten in Perfect Inspired. Lees ook zeker de bijsluiter die hij schreef (bonus-woord ‘gitaristisch’!)

Enjoy!

Ps er staat ook een track by track van First & Then op Spotify: HIER!

Liner notes:

In 2012 besloot ik (in ieder geval voorlopig) te stoppen met m’n solo-carriëre. Het schrijven van een solo-album is slopend. Voor mij vergt het toch zeker vijfitig tot zestig liedjes schrijven en er daar dan twaalf van over houden. En zo’n anderhalf jaar waarin je obsessief eigenlijk maar met éen ding bezig bent in je hoofd.

Daarnaast werd ik vader in 2012, en ik kon me niet voorstellen dat ik het vaderschap zou kunnen combineren met die obsessie.

Ook voelde ik me in toenemende mate ongemakkelijk in de rol als frontman op het podium. Ik had de behoefte om samen met anderen te schrijven en samen met anderen op het podium te staan. Dat heb ik gedaan door een theaterprogramma met Kasper van Kooten te maken, een bandplaat onder de naam Color Reporters uit te brengen en met een theaterprogramma over The Beatles het land door te touren.

Het eerste liedje dat ik weer alleen schreef was ‘Apple of my Eye’. Ik zat met een gitaar op de bank terwijl m’n zoontje door de kamer kroop. Als je samen schrijft met anderen, worden de liedjes altijd net iets minder persoonlijk. Twee gasten schrijven samen toch minder makkelijk over hun lief of hun kind. Toen ik ‘Apple’ had geschreven, wist ik: dit zou wel weer het begin van een solo-album kunnen zijn.

In het najaar van 2014 heb ik een huiskamertour gedaan. In een huiskamer spelen is eigenlijk echt het allerengste wat je kunt doen als artiest. En daarom een erg goede manier om van enige podiumvrees af te komen.

Ik heb erg veel nieuw materiaal wat ik aan het schrijven was uitgeprobeerd in die huiskamers. En doordat ik dit in m’n eentje deed, was er nooit een mooie piano-partij, drumbreak of iets anders waarop ik kon leunen. Alles moest uit het liedje, de stem en in toenemende mate ook uit de gitaar komen. Want om solo te blijven boeien, was het nodig om juist die gitaarpartijen ook interessant te houden. Daarom voelt dit nieuwe album een beetje als mijn ‘gitaarplaat’ en staan er in m’n playlist ook een hoop songs die gitaristisch zijn.

1. The Afterlife- Paul Simon

Artiesten schijnen vaak hun eigen stijl te ontwikkelen op het moment dat ze falen hun voorbeelden na te doen. In mijn hoofd komt de eerste song op mijn album ‘Back Into The Light’ voort uit deze song van Paul Simon, afkomstig van z’n jongste album uit 2010: So Beautiful Or So What. En dan vooral het ritmische en percussieve aspect ervan.

Ik vind deze tekst echt briljant. Het rijmschema is super dwingend: A A B C C B, en dan is het zo razend knap dat je een metrisch zo lekker lopend en semantisch zo origineel en grappig liedje kunt schrijven. Paul Simon staat natuurlijk hoog in het linkerrijtje van beste songwriters aller tijden.

2. The Tallest Man On Earth – Leading Me Now

Heb heel veel geluisterd naar zijn album “There’s No Leaving Now”. Naast zijn Bob Dylan , The Freewheeling-achtige manier van zingen, vind ik zijn gitaarwerk ook zeer inspirerend. Op deze song speelt hij met zogenaamde fingerpicks. Ik had daarmee nog nooit een song geschreven, en toen ik dat voor het eerst probeerde, ontstond mijn song ‘Jericho’.

3. James Taylor- The Secret O’Life

Er zit een klein citaatje uit deze song in ‘First & Then’. Namelijk het ‘enjoy the ride’. En ik denk dat mijn werk best wel vaak veel te maken heeft met dat van James Taylor. Grote held.

4. Scott Matthews- Obession Never Sleeps

Veel te onbekende en onderschatte artiest, deze Scott Matthews. Zijn jongste twee albums staan helaas niet op Spotify, maar die zijn ook prachtig. Deze song heb ik als productie-referentie gestuurd naar producer Martijn Groeneveld. Vooral hoe de snare-drum hier klinkt: fantastisch!

5. Ron Sexsmith – Hands of Time

Over veel te onbekende en onderschatte artiesten gesproken…Ik vind Ron Sexsmith echt de beste. Elke twee jaar brengt hij weer een album uit wat net zo, zo niet nog briljanter is dan het vorige. Deze song handelt over hetzelfde thema als waar mijn eigen album over gaat: tijd.

6. Paul McCartney – Jenny Wren

Afkomstig van het laatste grote meesterwerk van Macca: ‘Chaos & Creation in the Backyard’ , geproduceerd door Nigel Godrich. Dit liedje heeft qua harmonische wendingen wel een beetje model gestaan voor m’n eigen ‘Billy’s Boots’.

7. Ben Howard – She Treats Me Well

Van Howards laatste album “I Forget Where We Were”. Gitaristje hoor, onze Ben.

8. Church Street Blues – Tony Rice

Tot m’n veertiende levensjaar heb ik eigenlijk alleen maar naar Bluegrass geluisterd. En dan vooral naar Tony Rice. Dit is afkomstig van het album dat hij compleet in z’n eentje opnam: Church Street Blues. Veel naar geluisterd tijdens het schrijven van m’n album. Vooral ook om van te leren en te stelen.

9. Jackson Browne – Farther On

‘In my early years I hit my tears” en je kunt mij al wegdragen. Opvegen. Ik las ergens over Jackson Browne veel van zijn jaren 70 albums ook ‘coming of age’ albums waren. Van de adolescentie naar de volwassenheid. Ik denk dat mijn album dat ook is.

10. Chris Thile – Song For A Young Queen

Instrumentaaltje. Moet soms ook kunnen. Chris Thile een bluegrass-muzikant noemen, zou hem te kort doen, maar daar liggen wel degelijk zijn wortels. Op deze song spelen veel van mijn favoriete bluegrass muzikanten mee: Jerry Douglas op dobro, Stuart Duncan op viool…het mandoline werk van Thile hier is op een of andere manier van invloed geweest op mijn gitaarwerk op de track ‘Wrinkles’.

11. John Mayer – Stop This Train

Verreweg John Mayers mooiste liedje, vind ik. Ook al over tijd. En treinen.

12. Pretty Mary Kay – Eliott Smith.

Erg veel geluisterd naar XO en Figure 8 terwijl ik aan het album schreef. Blijft toch erg inspirerend. Deze song van Figure 8 vind ik misschien wel de allermooiste die hij ooit heeft gemaakt. Smith is harmonisch zo sterk. En qua vorm. Het is nooit rondje, nieuw rondje, maar hij doet aan doorwerkingen, uitbreidingen op voorgaande dingen. Dat is iets wat ik blijf bestuderen.

13. Not Dark Yet – Bob Dylan

De laatste song op mijn album is ‘Whispering Wind’. Een liedje wat ik ‘kreeg’ of ‘uit de lucht plukte’ zoals dat dan zo zweefteverig heet. En toch is het waar. Die song verbaasde me echt; het gaat over een man die aan het eind van z’’n leven is en z’n eigen dood voelt naderen. Ik hoop maar dat ik dat niet zelf ben natuurlijk.

Heb geprobeerd deze song zo te arrangeren als de albums die Daniel Lanois voor His Royal Bobness produceerde: ‘Oh Mercy’ en “Time Out Of Mind”. Van het laatste album is ‘Not Dark Yet” afkomstig, wat qua thematiek ook best veel te maken heeft met “Whispering Wind”.