Perfect Donna Summer
Donna Summer vertrok naar de eeuwige dansvloeren en laat een enorme berg disco-kneiters achter. Rob van Vegchel verdeelt de erfenis onder de achterblijvers: fans, liefhebbers en mensen die haar eigenlijk helemaal niet zo goed kenden. Gelukkig is het nooit te laat om kennis te maken met Donna’s muziek. Hits a gogo, grooves galore, altijd met de juiste scheut drama. Thanks Donna, rest in peace.
‘Donna Summer (LaDonna Adrian Gaines), official Queen of Disco, is niet meer, overleden aan longkanker door giftige deeltjes die ze inademde bij de aanslagen van 9-11. Hoog tijd voor een tribute!
Donna’s carrière begon inderdaad in Nederland met ‘The Hostage’, maar ze veroverde al snel de wereld en wereldproducers. Met ‘Could it be Magic’ worden haar discoroots al goed hoorbaar (in Nederland door Rob de Nijs omgedoopt tot ‘Ontmoeting’) en weet je meteen waar die vermaledijde Weather Girls hun intro vandaan haalden.
Echt knallen deed LaDonna met [überheld!] Giorgio Moroder, discoproducer van het eerste uur. ‘I Feel Love’ (uiteraard op deze perfect in lange versie) uit 1977 is zijn tijd decennia vooruit en mag worden gezien als de eerste Houseplaat. Zo ver vooruit overigens dat ‘I Feel Love’ in eerste instantie als B-kantje werd uitgebracht, maar gelukkig al snel werd opgepikt als zijnde een kneiter van een hit.
In 1979 komt uit de handen van Giorgio en Donna het dubbelalbum Bad Girls. Dat had wat mij betreft in z’n geheel op deze Perfect gekund, maar ik beperk me tot de eerste twee nummers, ‘Hot Stuff’ en ‘Bad Girls’. Wel achter elkaar luisteren, want ze lopen strak in elkaar over, en zo zit het hele album in elkaar.
Donna stort Donna even in, maar hervindt de Heer en de muziek en komt in de jaren ’80 keihard terug, dit keer aan de hand van Quincy Jones. Die trekt voor het achtergrondkoor van ‘State of Independence’ wat artiesten uit zijn stal zoals Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Stevie Wonder en Christopher Cross en laat Eric Clapton wat gitaar spelen op het album, onder andere bij ‘Love is in Control’.
Als vervolgens Stock, Aitken & Waterman zich met haar gaan bemoeien, komen er eind jaren ’80 nog meer hits op haar naam. Ook daarna zit ze niet stil. Cassius heeft met 1999 een wereldhit, vol met samples van haar. Donna zoekt opnieuw samenwerking met Giorgio en met ‘Carry On’ wint ze haar eerste Grammy.
Met Last Dance als absolute discoknaller, floorfiller en passend einde nemen we afscheid van deze Queen!’ – Rob van Vegchel