Demis Roussos was a pan-European, if not global, presence in the 1970s with a repertoire ranging from prog-rock with Aphrodite’s Child to German schlagers to collaborations with maybe every non-english speaking singer of the 70s and 80s.

His bearded and kaftan-clad persona dominated TV-shows which made some music-lovers turn away. This perfect Demis Roussos will hopefully take away any of your prejudices and make you listen anew.

Enjoy!

Liner notes:

Demis Roussos. Ster van seventies schlager-shows. Keizer van de Kaftan. Koning van de koopjesbakken en aanwezig op elk Alle 13 Goed album dat ooit is uitgebracht. Verguisd door velen… maar toch! Luister nog eens naar het gigantische oeuvre dat hij heeft nagelaten en vind de pareltjes.

Meteen maar de kneiter die hem bekend maakte, Rain and Tears. Het van Pachelbel gejatte klavecimbel-werk van Vangelis was wel aardig, maar de stem van Demis maakte het natuurlijk onvergetelijk. Met Aphrodite’s Child werden twee prog-rock albums gemaakt waarop het toetsenwerk van Vangelis en het merkwaardige opera-vibrato van Roussos elkaar vonden. De derde plaat moest het ultieme meesterwerk worden: een concept-album genaamd ‘666’ en gebaseerd op het bijbelboek Openbaringen en iets met een circus. Vangelis heeft er 3 jaar aan gewerkt, maar Demis is slechts op een paar nummers te horen. Hij was al te druk bezig met zijn solocarrière. Zijn eerste solo-plaat had gemakkelijk in het gehoor klinkende liedjes als We Shall Dance , maar ook iets als Oh My Friends You Have Been Untrue, wat klinkt als een soort Focus met Arabische invloeden inclusief Thijs van Leer dwarsfluit.

In 1973 was de grote doorbraak. Forever and Ever, en My Friend the Wind werden zo’n beetje de soundtrack van de zitkuil in heel Europa. Vooral in Duitsland sloeg Demis Roussos in als een bom. Hij was een welkome Zuid-Europese aanvulling op het schlager-repertoire en hij ging zelfs in het Duits zingen. Het werden wel steeds simpeler makkelijke mee te klappen tweekwartsmaten waarin alleen de bouzouki nog een beetje Griekse sfeer bracht. De Duitsers vonden het prachtig, maar ook de Fransen kregen een Franstalige Demis, en de Russische en zelfs Japanse markten werden in eigen taal bediend.

Dit was de steeds dikker wordende Demis Roussos die altijd maar in z’n kaftan kwam opdraven in grote Europese TV-shows, waarmee hij zo’n slechte naam kreeg bij Oor-lezende ‘serieuze’ muziekliefhebbers. Het leek Demis Roussos zelf weinig te kunnen schelen. Hij deed nog steeds ook andere projecten. Een nummer van hem werd tilde een Italiaanse horror b-film naar een hoger nivo. Hij deed duetten met Nana Mouskouri, Vicky Leandros, Mireille Mathieu, Gilbert Becaud, en noem het maar op. Een cover van Lost in Love van Air Supply dat hij zong met Florence Warner werd in 1980 zijn enige UK hit. In 1985 vroeg zijn oude kompaan Vangelis hem mee te helpen aan de soundtrack voor Blade Runner waarvoor hij een (nep?) Arabisch lied zong. Toen werd het allemaal een beetje rommelig. Afslankboek geschreven, in een vliegtuigkaping beland, bij een Nederlandse platenmaatschappij (duetten met Annie Schilder en Rob de Nijs), op zoek naar z’n Egyptische roots, optredens in Rusland en Qatar voor veel geld, en uiteindelijk toch bezweken aan z’n slechte gezondheid.

Hij is niet zo heel veel gecovered. Waren die pleasures TE guilty? Onze eigen onvolprezen Johan deed het wel op hun debuutplaat, een mooie versie van It’s 5 O’Clock van Aphrodite’s Child. En het loopje van Rain and Tears is vaak gesampled, bijvoorbeeld nog door Fresku & Winne.

Ja, het is vaak gemakkelijke en gladde muziek. En ja, zijn stem doet telkens hetzelfde trucje. Maar toch was-ie een bijzondere en vooral pan-Europese artiest. En nu de Deutsch-Griechische Freundschaft op een dieptepunt lijkt te zijn hoop ik stiekem dat Angela Merkel nog eens terugdenkt aan simpeler tijden een grote harige Griek in een enorme jurk die tenminste voor een beetje pathos zorgde in Musikladen.

– Rob Heerdink