David Sanborn werd onlangs 75 jaar en hij draait al meer dan 50 jaar mee in de muziekbusiness. Alle reden om deze veelzijdige en virtuoze altsaxofonist in het zonnetje te zetten. Althans, dat vond jazz-dealer Didi Hardenberg. En wij zijn het roerend met ‘m eens.

Enjoy!

Liner notes:

Hij werd onlangs 75 jaar en hij draait al meer dan 50 jaar mee in de muziekbusiness. Als lid van Paul Butterfield Blues Band stond hij zelfs op Woodstock. Alle reden om deze veelzijdige en virtuoze altsaxofonist in het zonnetje te zetten. Velen zullen hem niet kennen, maar ooit wel eens gehoord hebben. Het lot van vele studiomuzikanten. Het meest bekend en gehoord is wellicht zijn bijdrage aan Young Americans van David Bowie. David Sanborn heeft aan ontelbaar veel albums meegewerkt, variërend van een saxsolo op een enkele track tot lid van de blazerssectie (veelal met Michael en Randy Brecker). Het zijn ook niet de minste die een beroep hebben gedaan op de virtuositeit van Sanborn: The Rolling Stones, The Eagles, Toto, Elton John, Sting, Bryan Ferry en Bruce Springsteen, ‘to name a few’. Alhoewel zijn solo misschien maar hooguit een minuut duurde, hoorde je meteen dat het Sanborn was.

Sanborns geluid en speelstijl is namelijk uit duizenden te herkennen en werd als zodanig door veel saxofonisten geïmiteerd en gekopieerd. In de tweede helft van de jaren zeventig maakte hij deel uit van de Brecker Brothers Band, waarmee hij drie albums opnam. Michael en Randy Brecker waren net als Sanborn veel gevraagde sessiemuzikanten. Samen met zijn maatje, bassist Marcus Miller, maakte hij in de jaren tachtig een aantal lekkere jazzfunk-albums. Het succes van deze albums heeft Sanborn niet meer weten te evenaren. Op zijn laatste albums gaat Sanborn terug naar zijn roots, de R&B en soul uit de jaren 50 en 60.

Het ‘probleem’ van David Sanborn is dat hij door de serieuze jazzliefhebber, niet als een jazzmuzikant wordt gezien. Zijn muziek was geen jazz, volgens hen. Toegegeven, je hebt aan de ene kant een saxofonist als Kenny G, waarmee Sanborn door hen werd vergeleken en aan de andere kant een saxofonist als Ornette Coleman. En wellicht is het solo-werk van Sanborn, de betere muzak, maar Sanborn laat zeker dat hij de ‘licks’ heeft van een jazzsaxofonist. Jazz of geen jazz, het levert een in ieder geval een hele gevarieerde en aangename Perfects-playlist op.