The style, the arrogance, the Tunes. We love Britpop! En we love deze bijsluiter van Roy Santiago:
Liner notes:
Ah, de jaren 90. De tijden dat bankbiljetten nog mooi waren om naar te kijken. Dat alleen mensen van boven de 40 een snor hadden en dat we met zijn allen televisie keken naar beeldbuizen zo groot als bushokjes. We kenden nog geen frustraties over de afwezigheid van WIFI in een hotelkamer. Of de afwezigheid van een essentiele band op Spotify, als je een verzamelaar probeert te maken zoals deze. In dit geval heet die band Elastica en heet de verzamelaar Perfect Britpop.
Deze Perfect Britpop staat trouwens al een hele poos op de website. Maar we hebben besloten om hem te rekken van XL naar XXL en om hem opnieuw onder de aandacht te brengen. Het is vandaag namelijk precies 20 jaar geleden dat Parklife van Blur uitkwam. Dat houdt in dat het ook 20 geleden is dat Definitely Maybe uitkwam. Deze twee albums zorgen ervoor dat er wereldwijd waanzinnig veel (hernieuwde) aandacht kwam voor Britse popmuziek.
Die aandacht leverde een hoop moois op. Want terwijl deze twee bands misschien wel de meeste aandacht kregen in de media, poepten de Britse labels de ene klassieker na de andere uit. Different Class van Pulp, I Should Coco van Supergrass, het debuutalbum van Suede,1977 van Ash, en ga zo nog maar even door. Ontleend aan de al net zo bijzondere erfenis van bands als Roxy Music, T-Rex, The Smiths, The Jam, Bowie, maar toch origineel en modern. het was bijna niet te geloven hoe goed die bands klonken. Hoe alle nummers op een album stuk voor stuk raak waren. Wat stopten ze daar op dat eiland in hemelsnaam in het eten? (het antwoord werd al snel duidelijk in deze docu “Live Forever: The Rise & Fall of Britpop” en het antwoord is: coke):
Al snel leverde het ook minder fraaie platen op. Want zo’n beetje iedere Britse artiest wilde op die trein springen. Morrissey bracht Southpaw Grammar uit. Een prima, aanstekelijke plaat, maar ook erg inwisselbaar. En zoals dat gaat met hypes: overdaad schaadt. Binnen de korste keren stonden de Britse hitlijsten vol met Sleeperheads: bands die, ontleend aan de bandnaam Sleeper, één prachtige zangeres hadden en verder bestonden uit jongens die hun haar naar voren hadden gekamd zoals Alex James, de bassist van Blur.
In deze Perfect Britpop vind je ze allemaal. De absolute knallers, de toch wel gave hits van verder waardeloze bands (Menswear), de pre-Britpop bands, de post-Britpop bands, alles. Of ja, bijna alles, want we moeten het doen zonder Elastica.