Perfect Brit Funk

Het was de eerste maxi-single die ik met mijn zuurverdiende geld kocht van mijn krantenwijk: Southern Freeez van Freeez. En al 36 jaar vind ik het een geweldig nummer. Lekker gitaartje, heerlijke bas, vette percussie… Groovy, funky, disco, maar eigenlijk ook NOT DISCO. Het nummer leunt qua sound aan tegen de muziek van bands, waaronder A Certain Ratio (waarover straks meer), die punk en funk door elkaar gooiden. Freeez scoorde twee jaar later een wereldhit met I.O.U., maar dat nummer is het niet voor me.

Veel van de acts die op deze playlist staan waren geen lang leven beschoren of zijn in de vergetelheid geraakt. Naar mijn weten is Level 42 één van de weinige acts van deze playlist die nog geregeld toert en nieuw werk uitbrengt. Desalniettemin heeft de Brit Funk-scene een aantal discoklassiekers voortgebracht: Can you feel the force van The Real Thing, Just an illusion van Imagination en Put a little love on me van Delegation, om er maar een paar te noemen.

Opmerkelijk genoeg wordt de Average White Band, op deze playlist vertegenwoordigd met Cut the cake, nooit genoemd bij de lijstjes van Brit Funk-acts. Toch is het de eerste Britse funkband die succesvol was in de VS. Met Pick Up The Pieces scoorden ze al in 1975 in de VS zelfs een nummer 1-hit. Misschien te vroeg gepiekt? In 1979 stond Average White Band nog op Pinkpop!!

Met het nummer Touch met een ‘verschrikkelijk’ funky bas, is A Certain Ratio wellicht een vreemde eend in de bijt tussen het gladdere en gepolijste funk en disco van deze playlist. Maar zoals gezegd, ook de punk- en new-wavebands gooiden een funky sausje over hun muziek. Denk aan Medium Medium, Pigbag, Heaven 17 en zelfs Spandau Ballet (Chant No. 1). Franz Ferdinand en LCD Soundsystem zijn zeker schatplichtig aan het geluid van die bands.

Eerder dit jaar overleed de zanger van Heatwave. De grote man achter Heatwave was echter Rod Temperton. Bij het grote publiek niet zo bekend, maar hij was medeverantwoordelijk voor het best verkochte album aller tijden, Thriller van Michael Jackson. Zo schreef hij de titeltrack. Voor Off The Wall scheef hij Rock with you. Ook voor Quincy Jones’ album The Dude leverde Rod Temperton enkele compositorische bijdragen.

De openingstrack Ai No Corrida van The Dude was van de hand van een andere Brit, Chaz Jankel. Deze playlist sluit af met de originele versie van dit nummer. Chaz Jankel was toetsenman bij Ian Dury & The Blockheads en medecomponist van hun twee grootste hits Seks and drugs and rock and roll en Hit me with your rhythm stick. Zelf scoorde hij in Nederland met Glad to know you en het genoemde Ai No Corrida twee bescheiden hitjes in Nederland.

Alhoewel ‘officieel’ over zijn hoogtepunt kunnen eind jaren tachtig, begin jaren negentig acts als Loose Ends, The Chimes en uiteraard Soul II Soul ook als exponenten van de Brit Funk worden gezien. Begin jaren negentig werd Brit Funk omgedoopt tot acid jazz. Het recept was hetzelfde: jazz werd soepeltjes afgestoft af door gelikte soul, R&B en hip hop toe te voegen (met dank aan Aux voor de omschrijving).

Het moge duidelijk zijn dat van deze acid jazz-stroming Jamiroquai het meest succesvol is. Onlangs speelde hij nog een voor een uitverkochte Ziggodome. Mijn favoriete track van Jamiroquai en daarom ook op deze playlist, is Blow Your Mind. Wat een heerlijke groovy baslijn en knallend blazerswerk.

Van recenter datum is D-Influence. Helaas minder bekend dan Incognito en The Brand New Heavies. Hun tweede album London uit ‘97, een betere naam voor een Brit Funk-album is niet denkbaar, is naar mijn bescheiden mening een klein meesterwerk.

Turn it on, zou ik zeggen!!

• Didi Hardenberg