follow this Perfect

In de jaren ’90 veroverden The Black Crowes de wereld met hun dampende bluesy rock. De vechtende broers namen hun band ook de huidige eeuw in, maar het gezelschap ging, geheel in stijl, explosief uit elkaar. Iets anders hadden we niet gepikt. Maar gelukkig hebben we de albums nog. En nu de ultieme Perfect. Er is maar één persoon die deze kon maken: Roy van Vilsteren, VARA Gids-journalist en -mastermind. Wat blijkt, de muziek van The Black Crowes staat nog steeds recht overeind. Dus geniet van deze handgeplukte selectie.

Enjoy!

Liner notes:

The Black Crowes waren al ouderwets toen ze in de mode waren. Broers en oprichters Chris (de zanger) en Rich (die eigenlijk gewoon Richard heette, op gitaar) Robinson schenen met hun retrorock nogal schaamteloos terug te grijpen naar de vette seventies rock van Free, The Rolling Stones en Faces – althans, zo las ik destijds in de stukjes die over de band geschreven werden.

Jongens als ik waren niet opgegroeid met vette seventies rock. Wij, jongens met ouders met liefde voor Europese volksmuziek van bescheiden snit, moesten via de hitparade oude Amerikaanse volksmuziekhelden ontdekken. Het hitje Hard to handle van The Black Crowes stond voor wat de band voor ons vanaf dat moment betekende: met zo’n favoriete band maakte je begin jaren negentig niet alleen goede sier bij leeftijdsgenoten waar je bij wilde horen, je werd ook met je snufferd op de platen van Otis Redding gedrukt. En door te lezen over waar the Black Crowes het vandaan hadden gejat, viel je van de ene verrasing in de andere. Als Black Crowes-gitarist Rich Robinson verwees naar Nick Drake bij ‘Thorn in my pride’ kocht ik een plaat van Nick Drake. Lynyrd Skynyrd kocht ik na een lullige recensie (‘als ik echte southern rock wil luisteren, zet ik liever Lynyrd Skynyrd op’). De band tourde met een enorm portret van Leon Russell. Op het podium coverden The Black Crowes The Allman Brothers Band of Little Feet.

Een band die zichzelf in zo’n traditie zet, mag dan wel ouderwets klinken, ze raakt nooit uit de mode. Jammer de ruzie tussen de broers (die na al die jaren toch een soort geinige folklore was) nu zó hoog is opgelopen dat de twee ermee gestopt zijn. Je gunt iedere generatie zo’n band. Gelukkig hebben we de Perfects nog.

-Roy van Vilsteren