Our favourite piano man. Great songs, great tongue-in-cheek lyrics (that still get the point across), great live shows. One of our most balanced Perfects.
follow this Perfect

Het beste van Ben Folds en Ben Folds Five, door Norbert Pek. Die ook de ronduit schitterende bijsluiter schreef. Naast dat hij ons gemoed hevig beweegt en ons vaak tot tranen roert, is Ben Folds een van de weinigen die je welhaast dwingt om naar zijn teksten te luisteren. Waarom dat is? Geen idee. Kijk of jij dat ook hebt. Bijvoorbeeld bij afsluiter The Luckiest, met misschien wel een paar van de mooiste tekstregels ooit:

Next door there’s an old man who lived to his nineties
And one day passed away in his sleep
And his wife; she stayed for a couple of days
And passed away

Liner notes:

“We zaten met z’n drieën te wachten op het vliegtuig naar Londen waar Ben Folds die avond geen optreden gaf. Al jarenlang koesterden we de grote wens om hem een keer live te zien. We leerden elkaar kennen in 1997, op de eerste dag van de introductieweek van onze universiteit. Vanaf dat moment waren we vrienden. We deelden een grote liefde voor muziek. Daar zat al veel overlap bij, maar Ben Folds Five was de allergrootste gemene deler. Wij begrepen Ben en Ben begreep ons. Veel wat hij schreef had met liefde te maken en dan vooral met liefdesverdriet en het afscheid dat daarbij hoort. Ben zong ‘She’s a brick and I’m drowning slowly’en wij knikten mee. Mess was een nummer dat ons door treurige momenten heen sleepte, maar net zo goed onderstreepten Army en Steven’s Last Night In Town de euforie en feestelijkheid die we meemaakten. We wilden Magic laten horen aan meisjes die al dan niet onbereikbaar bleken, omdat we de tekst superromantisch vonden en nog niet wisten dat het eigenlijk over de dood ging. We vonden Ben Folds een genie, vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem, zijn sentiment.

Toch had Ben Folds een mankement. Met zijn Ben Folds Five had hij nog in Nederland en de rest van Europa opgetreden, maar sinds zijn eerste soloplaat Rockin’ The Suburbs uit 2001 zette hij geen voet meer aan Europese wal. In de tijd dat ik voor VPRO’s 3VOOR12 werkte, ontstond een online initiatief om Ben Folds naar ons continent te halen. Ik schreef er dit artikel over. In een interview dat ik jaren later met Ben Folds hield voor Nieuwe Revu, bleek dat hij nooit van de petitie had gehoord, maar feit was dat opeens tourdata van hem in Engeland en Duitsland verschenen. We twijfelden geen seconde en kochten met z’n drieën kaarten voor het optreden in de Barbican in London en boekten meteen een EasyJet vlucht: de ene dag heen, de volgende dag terug. Het ging ons alleen maar om Ben. Kort voor het optreden cancelde Ben Folds de hele tour wegens ziekte. Ons restte niets dan rouw. Daar zaten we dus, even later, in de vertrekhal van Schiphol. Muzikanten van o.a. Coparck en Bettie Serveert hadden dezelfde EasyJet-vlucht geboekt en stapten in hetzelfde vliegtuig naar het concert dat Ben Folds niet zou geven.

Een half jaar later kwam het alsnog goed. Ben was beter. Nieuwe tourdata werden gepland en het optreden in de Barbican ging gewoon door. De arenavormige zaal was prachtig, de vloer was van hout en wij zaten in een roes. We vonden Ben Folds niet alleen een genie vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem en zijn sentiment, hij was ook nog eens in staat om de complete zaal in verschillende lagen te laten zingen bij “Army” en Not The Same. We zijn nog steeds bezig de rillingen te tellen die we toen voelden. Het worden er nog meer wanneer we de setlist teruglezen. Twee jaar later zagen we Ben Folds in Paradiso, want Nederland stond opeens op zijn tourschema. We vonden hem weer overweldigend. Ik zweefde extra hard omdat ik hem die dag had geïnterviewd. Ik had opgemerkt dat zijn platen steeds keuriger klonken, maar Ben zei dat hij juist steeds meer foutjes toeliet. Dat titelloze debuut, waarop mensen schreeuwen en alles in de studio lijkt om te donderen, was volgens Ben tot de milliseconde uitgeschreven. Terwijl alles op die plaat spontaniteit ademt. Ik vond Ben erg interessant. Een jaar later zagen we hem nog een keer in Paradiso, een optreden dat niet lang mocht duren omdat later die avond een andere act was geboekt. Daar is de term heiligschennis nou voor uitgevonden. Op dit moment wachten we op een nieuwe plaat en een nieuwe tour. Tot die tijd moeten we het even doen met z’n oude platen, dit té grappige nieuwe filmpje en Perfect Ben Folds (soms Five). De vriendschap van ons drieën is altijd hecht gebleven. Dat krijg je met zo’n bindmiddel.” – Norbert Pek