Perfect Belle and Sebastian

“Vanaf 1999 werkte ik in Café de Deut in Nijmegen. Daar draaide het barpersoneel zelf CD’s. The Boy with the Arab Strap lag er ook. Iedereen die er werkte programmeerde altijd liedje 2 en liedje 5, soms liedje 9. Ik begon als terrasmeisje en terrasmeisjes draaiden geen CD’s, ze vroegen hooguit liedjes aan. Dat deed ik op vrijdagavond, na afloop van mijn dienst. Steeds liedje 2 en liedje 5 en ik wist nog niet goed wat ik later wel wist: ik werd verliefd op liedjes die mijn muzieksmaak definitief zouden veranderen en bepalen. ‘Jennekemuziek’ volgens mijn broertje en zusje. Eenmaal gepromoveerd tot barvrouw draaide ik The Boy with the Arab Strap werkelijk elke dienst die ik werkte. Integraal. Belle & Sebastian was van mij en naar later bleek, van nog vele anderen. Omarmd heb ik het bandje, met alles wat me lief was.

Ik was er wellicht wat laat bij, maar Belle & Sebastian werd verantwoordelijk voor alles wat ik na het kopen van het album met de groene hoes ben gaan luisteren. Wat ik goed vond en wat ik slecht vond, wat erop leek voor 1995 en wat erop leek na 1995; alles relateerde ik onbewust wel ergens aan Belle & Sebastian. De eerste keer dat ze in Nederland speelden, was ik er niet bij. Daarna zag ik ze 4 keer, met als hoogtepunt het concert op de binnenplaats van Somerset House in Londen (met The Shins in het voorprogramma). Het dichtst bij kwam ik toen ik drummer Richard mocht interviewen voor File Under.

Een heikele onderneming, zo’n Perfect Belle & Sebastian. Mijn verhaal is mijn verzamelaar. Elk ander verhaal betekent een andere verzamelaar. Daarbij begon ik met een heuse dubbelaar met meer dan 40 liedjes. Dat aantal moest teruggebracht worden naar 18. Dacht ik. Ik kreeg 3 liedjes respijt. Toen vriend George, ook fervent Belle & Sebastian-fan me vanochtend via Twitter vroeg of ikTake Your Carriage Clock and Shove It er op had staan, moest ik bijna huilen. Dat had liedje 21 moeten zijn. Er heeft op het allerlaatste moment een ander voor moeten wijken.

Uiteindelijk werd het openingsliedje van deze verzamelaar mijn favoriete lied van “The Boy with the Arab Strap”. Dat is, hoewel ik veel ben gaan voelen voorSeymour Stein, nooit meer veranderd. Dit liedje heeft voor mij alles en als ik het hoor, wil ik dansen zoals zanger Stuart Murdoch danst. Als Stuart danst ben ik verliefd op hem. Het liedje is een logische opening voor deze verzamelaar. Voor mij dan.

Het album waar de band mee begon. Een toevalstreffer? Het afstudeerproject van de dansende Stuart Murdoch. Fans vanaf het allereerste uur blijven zweren bij deze plaat. De band heeft zich in de eerste jaren ook in nevelen gehuld en laten hullen. Deze plaat markeert het begin van de ontwikkeling. Er staan belangrijke nummers op, en laat toch ook zien hoe gevarieerd de band is. Gesneuveld voor deze verzamelaar is het experimentele Electronic Renaissance. Voor mij meteen bewijs dat de melancholische indiepop van Belle & Sebastian geen vrijblijvende zomaarpop was. Er zit meer achter. Er heeft bijna altijd meer achter gezeten.

Vroeger speelde ik hobo. Mijn zusje speelde fagot. Hobo is al een ongebruikelijk instrument bij popmuziek – gelukkig had ik Roxy Music als ik me weer eens kapot oefende op een of andere Bach-suite – fagot is het helemáál. In I’m Waking Up to Us heeft Murdoch hobo en fagot gebroederlijk naast elkaar gezet. Zus en ik blij als een kind. Behalve hobo en fagot komen er heel wat instrumenten voorbij op de platen van Belle & Sebastian. Met mijn klassieke hafabra-achtergrond vind ik dat alleen maar leuk. Ik heb er geprobeerd zoveel mogelijk instrumenten te vinden. Ooit zei St. Paul tegen me dat ik Love’s Alone Again Or moest luisteren. Die trompet hoor ik terug in Judy and the Dream of Horses, maar het liedje lijkt opString Bing Jean. Blokfluit. Viool, veel viool, orgel, spinet, melodica, enzovoort.

Ik was begonnen met het verzamelen van de EP’s, die ik, toen ik in Londen woonde, af en toe in een platenwinkel nog wel eens tegenkwam. Op CD, dat wel. Die EP’s waren wonderschoon! Allemaal! Maar ik had ze nog niet allemaal, en downloaden, ach, dat deed ik wel, maar dat stelde niks voor, hoe moest ik aan al die liedjes komen? Push Barman to Open Old Wounds, de verzameling compleet die de overgang van het kleine label Jeepster naar het veel grotere Universal kenmerkte, hoort tot de mooiste dingen die ik in mijn leven heb gehoord. Veel op deze Perfect komt van EP’s. Jonathan David is mijn lievelings. Het clipje van het bijbehorende liedje ook. De hele EP is op deze Perfect terechtgekomen.

Er is een DVD. Ik denk dat Stuart, Sarah, Bobby, Stevie, Chris, Mick en Richard familie zijn geworden toen ik deze DVD zag. Het is de DVD die ik het vaakst heb gekeken. Alle achtergrondliedjes die zijn gebruikt geven een warm gevoel, een aantal staat op deze plaat. ‘Leuk’ is een gefiguurzaagd paardje, zeggen Hanneke Hendrix en Alex van Warmerdam altijd, maar deze DVD is echt leuk.

Het zijn niet mijn favoriete platen. Belle & Sebastian maakte nog steeds prachtige popliedjes en dit gaat nooit nooit nooit meer stuk, maar de liedjes op de laatste 2 albums zijn niet mijn favoriete liedjes. Het zijn al helemaal niet de singles die ik het sterkste vind. Ik heb de onverwachte liedjes van deze albums gehaald. Wat ik in de gauwigheid van het nieuwe album hoorde, deed me deugd. Een zweem van vroeger hangt er over de liedjes. Het uitkomen van de plaat is het aangrijpen van deze Perfect.

Het nieuwe album verscheen afgelopen vrijdag. Ik heb het al gehoord. Ik hoor een soort terug naar vroeger. Maar ik hoor vooral Belle & Sebastian en ik ben weer zo blij als een kind. Een nieuwe plaat is alsof je familie na lange tijd weer terugziet, met je eigen herinneringen in het achterhoofd. Oh, als Stuart maar weer gaat dansen en Sarah lekker stil naast hem blijft staan. Dan is alles goed.”

– Jenneke Harings