Een diepe, frisse duik in het nieuwe jaar. De traditionele voorspelling door Atze de Vrieze; zó gaat 2015 klinken. Althans, zover als het oor nu reikt. Wat een jaar. Nu al.
Enjoy!
Talisco – Your Wish
Je kunt geen kledingwinkel binnen lopen of je hoort er een luchtige mix van akoestische pop en dance. Na Mr Probz, Asaf Avidan en Milky Chance is hier nu Talisco, een zanger uit Bordeaux. Deze kan zo de radio op, en de kledingwinkels in. Talisco staat op het 3voor12 podium tijdens Eurosonic.
Pauw – Shambhala
Psychedelische muziek doet het goed de laatste jaren. Van de ambachtelijke retro van Jacco Gardner tot de eigenwijze introspectie van Tame Impala. En nu dus Pauw, uit Nederland, maar met Oosterse invloeden. De zeven minuten versie van deze single mag er ook wezen.
Kwabs – Walk
Beetje een rare naam, Kwabs, maar daar kan de Brit weinig aan doen. Hij heet voluit Kwabena Adjepong, heeft Ghanese roots en woont in Londen. Hij verdiende zijn sporen al in samenwerking met SOHN, en maakte naam met zijn eigen single Walk, die je vermoedelijk heel bekend voorkomt als je voetbalspelletjes speelt op de spelcomputer. Kwabs maakt zeer veelbelovende elektronische soul. Met hitpotentie, maar ook met een scherpe rand.
I Love Makonnen – Tuesday
Ze zeggen dat r&b zanger I Love Makonnen alle dinsdagen van 2015 al volgeboekt is. Samen met Drake scoorde hij in 2014 de grootste hit die niet echt een hit werd, over feesten doordeweeks omdat je er in het weekend te druk voor bent. Zeker in Nederland niet, maar er zit nog leven in de plaat, dus misschien valt het kwartje alsnog.
Yuko Yuko – Borderline
Fries Elias Elgers is mijn favoriete nieuwe Nederlandse artiest van het moment, niet in de laatste plaats door dit liedje, dat een hit zou zijn als de wereld een psychedelisch speelparadijs zou zijn. Een verveeld meisje popt molly en vertelt over haar borderline diagnose (een mythe). Productioneel is alles perfect vals.
Cho – Misschien Wel He?
Het talent van 2015 namens de firma Top-Notch is Cho, een jonge rapper die net voor de kerst alvast wat YouTube records brak met deze nieuwe single. Goede beat, goede flow, en natuurlijk een titel die gemaakt is voor het internet. Zouden we meer van deze gast gaan horen? Misschien wel he?
Years & Years – Real
Single Real van het Londense trio Years & Years heeft al bijna 3 miljoen plays op Spotify en is dus het minst grote geheim van deze compilatie: een gedoodverfde hit ook in Nederland. Er zit iets in van de melancholische elektronische muziek van Moderat, maar ook van de heldere radiopop met een twist van Passion Pit. Te zien op Eurosonic.
Gengahr – Powder
Ook uit Engeland komt Gengahr, een band die oplettende talentspotters al konden zien op Into The Great Wide Open, waar ze onder andere een mooie sessie voor 3voor12 deden. Klinkt als een misvormd wezen uit de Hobbit, maar daar heeft het gelukkig niets mee te maken. Tot nu toe hebben ze alleen nog maar een EP uit, waarvan dit Powder het beste nummer heeft, indiepop met een MGMT-randje en een goede hook. In april verschijnt hun debuutplaat.
Jack Garratt – Worry
Natuurlijk regent het uit Engeland ook dit jaar singer-songwriters. Na het succes van Hozier en Ed Sheeran is Jack Garratt een logische nieuwe kandidaat voor succes. Maar zijn single Worry heeft ook een spannend randje, met die donkere synthbass onder die kopstem, en door het feit dat het nummer meerdere keren helemaal stil valt.
Shamir – On The Regular
Hoewel ik wist dat Shamir een man was, twijfelde ik op weg naar zijn concert in OT301, afgelopen november. Zijn stem in single On The Regular is zo hoog en meisjesachtig, was het niet toch een vrouw? De waarheid ligt ergens in het midden: we zien een heel jonge performer met iets van beide in zich, en een zevenkoppige band die nog wat kilometers moet maken maar grote potentie heeft.
King Gizzard & The Lizard Wizard – Cellophane
Ik probeer me in deze serie te beperken tot artiesten wiens debuutalbum nog moet verschijnen, maar King Gizzard is een uitzondering. Deze zevenkoppige band uit Australië is al jaren bezig, maar bleef tot nu toe volstrekt onder de radar, tot nu. Hun hectische psychedelische rock doet denken aan Thee Oh Sees, maar met al die muzikanten slaan ze voortdurend zijwegen in. Gaan we geheid op de festivals zien.
Weval – Gimme Some
Rond Amsterdam Dance Event tekende het Nederlandse duo een contract bij Kompakt, het befaamde Keulse elektronica-label, thuis van o.a. The Field, Gui Boratto en Michael Mayer. Dat leidde in eerste instantie tot een uitstekende ep, waarop vooral dit Gimme Some er bovenuit sprong. Sfeervolle productie met die verschuivende tape-loops, en ook nog eens een liedje dat blijft hangen.
James Bay – Hold Back The River
Vorig jaar haalde ik bij de laatste selectie George Ezra uit Perfect 2014, het jaar ervoor sneuvelde Bastille. Gewoon omdat ik het zelf niet zo leuk vond. Dat gaat me niet nog eens gebeuren. Hier is James Bay, de nieuwe Ed Sheeran, met een groots lied over hoe hij zijn vrienden mist. Dat zal alleen maar meer worden.
Hannah Diamond – Every Night
Een van de hits van de Lowlands X-Ray tent was de jonge roodharige producer Sophie – een man – die school maakt met hyper-corny poptunes met rare elektronische producties. Zijn grootste hit tot nu toe was Hey QT, een absolute love it or hate it smasher. Hannah Diamond is een zangeres uit dezelfde school: haar Every Night klinkt als Barbie Girl voor hipsters. I love it.
Kovacs – My Love
De Volkskrant riep Sharon Kovacs uit tot talent van het jaar, iemand maakte zelfs al een documentaire over ‘wolf lady’ die op IDFA te zien was: alles wijst de goede kant op voor Kovacs. Muzikaal is ze een soort Adele in opperste James Bond sfeer, maar dan wel een beetje raarder. Debuutalbum verschijnt in het voorjaar.
Afterpartees – Girls Like You
Vorig jaar stond Afterpartees ook al in Perfect 2014. Dat is uniek, want het betekent dat de branie-Limbo’s daadwerkelijk een talent bleken, maar de belofte ook nog niet helemaal ingelost hebben. Met amper één single op zak bewezen ze zich als de band waar de meisjes mee willen dansen en de jongens bier mee willen drinken. Proemgaas 2015 in!
Kaytranada – Leave Me Alone
Een van de revelaties op de dansvloer afgelopen jaar was Kaytranada, een 22 dj die geboren werd op Haiti en opgroeide in Franstalig Canada. Hij stond al op Lowlands in de Bravo-tent, en in het najaar op het Catch festival in Utrecht, waar hij onder andere zijn remixen voor o.a. AlunaGeorge, Disclosure en Chet Faker draaide. Zijn stijl: deephouse in de meest elegante vorm. Gaan we nog veel meer van horen.
Moodoid – La Lune
Weet je nog dat het vriendinnetje van Kevin Parker van Tame Impala een paar jaar geleden zo’n fijne psychedelische plaat maakte? Na Melody’s Echo Chamber is er nu Moodoid, opnieuw een trippy band uit Frankrijk, en Melody zelf doet er ook op mee. Hun debuutalbum verscheen in eigen land al in augustus, maar deed hier nog weinig. Misschien gaat daar op Eurosonic verandering in komen.
The Wands – Sound Of The Machine
Ook de Deense band The Wands zit bijzonder diep in de psychedelische sixties, en dan aan de vuige kant, op het snijvlak van garagenuggets met slechte acid. Single Sound Of The Machine heeft ook zo’n lekker korrelig videoclipje, zeer retro, maar het liedje blijft uiteindelijk plakken, en dat telt.
Oliver – Light Years Away
Oliver is een Canadees duo waarvan de een de groepsnaam als voornaam heeft, de ander als achternaam. Ze maken elektronische muziek in de traditie van Daft Punk en Justice, een fusie tussen disco en rock, maar dan met een vleugje van wat ze in Amerika EDM zouden noemen. Hun eerste single Light Years Away werd een bescheiden radiosucces.
GANZ – Pvrple Forest
Purple, dat was een hippe kleur in de tijd van Prince, maar ook in de tijd dat dubstep hip was in Bristol. O.a. Joker claimde de kleur. Nu doet GANZ dat, een Nederlandse producer die aansluiting vindt bij de post-dubstep sound van Schotten Rustie en Hudson Mohawke. Maakte afgelopen jaar een paar sterke remixen en imponeerde op Pitch. Volle kracht vooruit in het nieuwe jaar dus maar!
Mourn – Otitis
Is er nog een beetje indie gitaarmuziek in 2015? Nou, persoonlijk ben ik nog niet zo heel veel nieuws tegengekomen dat er echt bovenuit springt. Dit Spaanse gezelschap wordt geleid door twee muzikanten uit 1996, maar hun muziek ademt de indierock van precies de jaren daarvoor. Als PJ Harvey op haar meest grunge momenten.
The Miseries – Skinflint
Het komende jaar gaat Tim Knol back to basic: in een bandbusje de wereld rond, is het idee. Hij is niet langer de zanger van ambachtelijke gitaarliedjes, maar de leider van een garagerockband met lekker veel rauwe power. Skinflint is een van de eerste levenstekenen, op zijn eigen label Tender Records. Die naam is vast al bedacht voor Tinder zo’n groot succes werd.
San Holo – Fly
Zo’n bericht dat je niet dood moet checken: de Nederlandse producer San Holo had ineens de advocaten van Disney achter zich aan omdat die zijn twist aan het beroemde Star Wars personage Han Solo niet konden waarderen. Sander van Dijck maakte dankbaar gebruik van de publiciteit, maar gelukkig geeft ie ons vervolgens wel wat boeiends om naar te luisteren: de EP Cosmos, met daarop de scherpe big beat hiphop tune Fly.
Ronde – Run
De Herman Brood Academie in Utrecht laat zich de laatste jaren flink gelden. Naast de vele rappers bracht de popschool ook indiefolkband Mister & Mississippi voort, en nu in min of meer hetzelfde genre Ronde. Ook hier zien we een dame met een hoed achter de microfoon, de vier mannen om haar heen zorgen voor een smetteloze begeleiding. Een beetje braafjes misschien, maar wel heel geschikt voor de radio, bleek wel toen debuutsingle Run gebombardeerd werd tot 3FM Megahit en Serious Talent.
Catfish & The Bottlemen – Cocoon
Tot nu toe wil het nog niet echt lukken met Catfish & The Bottlemen in Nederland, en dat is gek, want Cocoon is een typische toegankelijke radiosingle. Het is – ja, dat klinkt gek he – eigenlijk een soort Engelse Kensington. Ze openden in de luwte een dag het hoofdpodium van Best Kept Secret, stonden eind november in een volgepropt Bitterzoet, maar zullen over twee weken in Groningen ongetwijfeld serieus aan de boom gaan schudden. Noteer maar voorzichtig voor een bescheiden slot in de tent van Pinkpop.
Young Thug – Stoner
Hier in Europa weten we vaak niet zo goed wat we nu aan moeten met rappers in mixtape-fase. Moeten we die nu al volledig serieus nemen of rustig wachten op die debuutplaat. In Amerika doen ze daar niet moeilijk over: Young Thug uit hiphophoofdstad Atlanta werd her en der al uitgeroepen tot rapper van het jaar dankzij onder andere deze tune.