Iedereen heeft het altijd maar over 1984, laten we nu eens stilstaan bij 1994. Wat. Een. Bizar. Goed. Jaar. Niet voor niets dat de NRC Next er over schrijft en wij er ook aandacht aan schenken. Twintig jaar geleden hing er ontzettend veel in de lucht. Onze Norbert Pek stelde zijn favoriete versie van dit legendarische muziekjaar samen. Enjoy.
Ergens op de zolder van mijn ouderlijk huis in Enter ligt een VHS waarop het MTV 120 Minutes 1994 jaaroverzicht staat. Die tape moet grijs zijn. Uitgeput ook, want ik heb dat ding ontelbare keren gekeken om hem nog een keer terug te spoelen en wéér op te zetten. Miles Hunt praatte de ene na de andere geweldige clip aan elkaar. Per stuk werd een kleine minuut getoond en van sommige bands werden meerdere video’s uitgekozen: van Blur moest natuurlijk ‘Girls & Boys’ én ‘Parklife’ voorbij komen (en eigenlijk ook ‘To The End’ en ‘End of A Century’, maar dat terzijde). Dat 1994 een uitzonderlijk goed muziekjaar was begreep ik nog niet. Daarvoor had ik als 15-jarige geen vergelijkingsmateriaal. Alles was vooral heel erg nieuw. Ik was dat jaar volledig in de alternatievere muziek gedoken omdat twee oudere vrienden me de juiste cd’s en cassettes in handen hadden gedrukt. Daryll-Ann. Therapy? Pavement. Heel, heel veel meer. Ze zeiden dat binnen een paar weken een album uitkwam van een Belgisch bandje en dat dit sensationeel beloofde te worden. Dat bandje heette dEUS. Zelf deed ik ook wat ontdekkingen, puur door MTV aan te drukken of VPRO-radio te luisteren. Komt opeens ‘Buddy Holly’ van Weezer voorbij. ‘Live Forever’ van Oasis. ‘Waking Up’ van Elastica. ‘Basket Case’ van Green Day. Nu staan alle zintuigen als 15-jarige al wijd open, in de muzikale weelde van 1994 kreeg ik meer prikkels dan een seksverslaafde in het Playboy Mansion. Dat dit een uitzonderlijk goed muziekjaar is, begrijp ik nu wel.
Het is alleen al krankzinnig hoeveel grote namen in dit jaar debuteerden. Ik noem een dEUS, een Weezer, een Oasis, Jeff Buckley, Elastica, Portishead. Andere bands waren enkele jaren bezig en maakten juist nu die gehoopte glorieuze plaat: Underworld, Pavement, Therapy? Eigenlijk viel in 1994 gewoon heel veel op z’n plek. In Engeland openden Blur, Oasis, Pulp en Suede de sluizen voor sprankelende Britpop. De Verenigde Straten hadden ons vermoeid met sikkeneurige grunge en gaven ons ademruimte met prachtplaten van o.a. Pavement, Guided By Voices en Weezer (een jaar eerder werden we natuurlijk ook vrolijk van The Afghan Whigs’ Gentlemen en Smashing Pumpkins’ Siamese Dream). Dance bleef zich doorontwikkelen met The Prodigy en Underworld. Outkast en Beastie Boys lieten hun genre bloeien. Daryll-Ann maakt twee bloedmooie EP’s. Portishead bestaat opeens. De single ‘Regulate’ ook. Ga zo maar door: het muziekjaar 1994 lijkt zoals de ontmoeting tussen Max en Onno in De Ontdekking van de Hemel van bovenaf geregeld.
Die Perfect 1994 moest er dus komen. Het was geen makkelijke opgave. Het begon al lastig omdat Oasis, Palace Brothers en Elastica op de streaming media missen, maar hoe kies je in godsnaam één nummer van de blauwe Weezer-plaat? Van Parklife? Van Crooked Rain, Crooked Rain? Een totaalbeeld gaat het sowieso niet worden: zoals elke Perfect is ook deze een persoonlijk document. Maar als het goed is staat deze lijst vol rechtvaardigingen waarom we zo uitgebreid bij dat ene jaar stilstaan. Veel plezier met twintig jaar geleden! – Norbert Pek