Françoise Hardy is 80 years old today (January 17). It’s not going very well, she suffers (really suffers) from cancer. Which is very sad. Hardy knows a few things about being sad, as her extensive discography shows. But in the pas decades, she also recorded tunes you can dance to, tracks with fat slappin’ basslines and Stevie Wonder-grooves. Her songs were (occasionally) remixed. To celebrate the Grande Dame of French Chanson, the purveyor of comfort for the broken-hearted, the lonely and the rueful, here’s a different playlist. Dance Hardy Dance.
‘Tous les garçons et les filles’, ‘Le temps de l’amour’, ‘L’anamour’, ‘Voila’, het zijn maar vier van een reeks onverwoestbare chansons waarmee Françoise Hardy vanaf 1962 haar status als Grande Dame van het chanson aankondigde, onderstreepte en vasthield. Ook nu ze 80 jaar oud is (sinds 17 januari 2024), is ze een toetssteen, een levende legende, een voorbeeld voor velen. Het gaat niet goed met Hardy, ze lijdt aan kanker en er is geen zicht op verbetering, of genezing. Eerder deze maand pleitte ze bij president Macron voor legalisering van euthanasie, wegens uitzichtloos lijden. Dat is even verdrietig als noodzakelijk.
Er zijn vele, vele playlists met de hits van Hardy. Van de hits uit de 60s en 70s tot recenter werk, zoals het prachtige duet met Blur, in ‘To The End’. Wat er niet is (voor zover ik kon achterhalen) is een playlist met het dansbare werk. Vanaf de jaren zeventig (op het meesterwerk La Question, uit 1971) verschijnen er liedjes van Françoise waarop het goed bewegen is, terwijl ze vooral bekend staat vanwege de piekerende ballades.
Dansbare Françoise samenbrengen is niet haar allerbeste werk verzamelen. Maar wel een kant laten horen die niet vaak de aandacht krijgt als het om FH gaat. Het gaat om kleine parels van albums eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. ‘VIP’, dat intro alleen al. De Stevie Wonder-verwijzing in ‘Juke Box’. Dat Tears for Fears geluid in ‘Sieste’. Of die verleidelijke groove van ‘J’ecoute de la musique saoûle’, geschreven door Gabriel Yared (maker van de filmmuziek van “Betty Blue”) en Michel Jonasz. Lekker drukke stadssoul. Je verwacht het niet bij Hardy, en dat maakt dit zo leuk. Vinnik dan.
En ja, er is nog meer. Maar niet per se veel beter. Op het album ‘J’ecoute de la musique saoûle’ staan nog wat tracks die, nou ja, niet zo geslaagd zijn. En die Bon Entendeur remix, mja. Twijfelgeval. Zo gaat dat, in zo’n imposante carriere.
Lang leve het oeuvre van Françoise!