Lars Meijer aka Hunter Complex raakte hooked aan ‘spannende synths en ratelende sequencers’ en ‘film’, sinds Flashpoint.  En sindsdien zijn ze onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Een Perfect rond dit thema van zijn hand was dus logisch. Als je deze tracks luistert, zíe je de filmscenes direct voor je.

Enjoy!

Liner notes:

Synthesizers en soundtracks zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een van de eerste films die ik zag was Flashpoint, een film uit 1984 met in de hoofdrol Kris Kristofferson (ja, de zanger!) en Treat Williams (die tegenwoordig wegkwijnt in tv series als Brothers & Sisters en Chicago Fire). De twee werken in de film als bewakers in het woenstijngebied aan de grens van de VS met Mexico. Ze vinden een jeep met daarin een lijk, een geweer en een koffer met flink wat cash. Hun vondst blijkt te maken te hebben met de moord op JFK. Wanneer de FBI ter plekke is, proberen die er alles aan te doen om de zaak in de doofpot te stoppen.

Flashpoint is in een essentie een aardige film – hij krijgt een 6,6 op IMDB – maar de soundtrack van Tangerine Dream maakt de film bovengemiddeld goed. En dat komt allemaal door de spannende synths en ratelende sequencers van de Duitsers. Sindsdien maken films, maar ook tv-series (Miami Vice!), op mij pas echt indruk als de soundtrack ook goed is. Le Grand Blue (1988, Luc Besson) bijvoorbeeld. Een mierzoete film, maar door de synths van Eric Serra voel je het verlangen van de hoofdrolspeler naar het vrije leven in de oceaan. Maar synths kunnen meer dan ontroeren. Door de soundtrack van Aguirre (1972, Werner Herzog) van Popol Vuh voel je de waanzin van Kinski, en de basische klanken van John Carpenter’s Assault on Precinct 13 maken het kwaad in deze film alleen maar enger en ongrijpbaarder.

Electronische muziek wordt al sinds het begin van de film gebruikt om de beelden kracht bij te zetten. De Radiophonic Workshop van de BBC, waar Roger Limb onderdeel van uitmaakte, was daarvoor een muzikale broedplaats. Naast tal van BBC-programma’s, scorden ze ook de sci-fi serie Dr. Who, waarvan de wiebelige synths uit de main theme doorklinken in het werk van Giorgio Moroder (in o.a. Midnight Express, 1978) en Rob (in Maniac, 2012).

Recentelijk werd het gebruik van synths weer hip door de film Drive (2011). Helaas is die soundtrack van Cliff Martinez niet op Spotify te vinden. Wel de opvolger: Only God Forgives (2013), wederom met Ryan Gosling in de hoofdrol. Deze Perfect sluit af met drie hoogtepunten uit scores die wel electronisch, maar minder synth zijn. Toch mochten de scores van Moon (2009), Oblivion (2013) en Gravity (2013) niet ontbreken, omdat ze voortborduren op dezelfde gedachte, en niet, zoals bij het gros van de scores, alleen maar uit zien op effectbejag door diepe bassen en onmelodische klanken.