Perfect Seattle

Ik twijfelde. Moet ik het nu Perfect Grunge of Perfect Seattle noemen. Grunge, dat zo verfoeide genre uit de jaren ’90. Uit Seattle. Die stad in het Noordwesten van de USA, vergeten in de jaren 80 maar begin jaren ’90 dromden platenbazen en andere goudzoekers naar de koffiestad om The Next Big Thing te tekenen voor hun label. Het genre grunge is na de gloriedagen van onderstaande geselecteerde bands vakkundig om zeep geholpen. Ik noem een Creed. Een Candlebox. Een Matchbox20. Stone Temple Pilots. Kane. 

OK, dan noemen we het Perfect Seattle. Want uit die stad zijn verschillende grootheden gekomen en gezamenlijk hebben ze een deel van de muziekgeschiedenis herschreven. Dat begon in de jaren ’60 al met Jimi Hendrix, jawel, geboren en getogen in Seattle. Maar deze Perfect gaat over de lome, beukende gitaren. De soms nihilistische teksten. Lang haar, houthakkersbloes en Doc Martens. Dat stereotype modebeeld. Deze Perfect neemt je mee op een soms wat obscure b-side roadtrip. Niet de geijkte standaarden, maar juist net een album terug of verder kijken. Of even die demo-versie erbij pakken. Grunge kenmerkt zich niet door finesse in de muziek. Niet te harmonisch, niet te gelikt. Daarvoor moet u bij Dinand Woesthoff c.s. zijn. Ga er voor zitten. 18 tracks beukende, zompige, schreeuwende, rauwe, rockende tracks uit het Noordwesten van de USA. Met soms een uitstapje naar andere staten. Mag dat? Ja dat mag. En zo zal Mart Smeets nu door Google gekoppeld worden aan grunge muziek.

Alice in Chains – Damn that River
Meteen de beuk erin met een track van het beste AiC album, Dirt. De te vroeg heengegane Layne Staley werd vaak bijgestaan door gitarist Jerry Cantrell op zang. Alice in Chains was ten tijde van de grunge hype een onterecht onderbelichte band. De muziek en teksten zijn sterk, zwaar en loom. Hun akoestische EP SAP is zeker de moeite waard voor de liefhebber.

Tad – Giant Killer
Een groot aantal grungebands hadden punk invloeden. Zo niet Tad. Met meer 1970 metal invloeden waren ze de eerste beand die door het vermaarde Sub Pop label zijn getekend.

Paw – Couldn’t know
Een uitstapje naar Lawrence, Kansas voor wederom een onderbelichte band uit het grunge tijdperk. Paw kocht ik puur op de tekst die in het Plato muziekblad stond die week en heb er nooit spijt van gehad. Hun debuut Dragline is ÈÈn van de beste albums uit het grunge tijdperk. Naast Could’t Know zijn Jessie en Lolita prima nummers op dit album.

Nirvana – Dive
Nee, geen Smells like Teenspirit. Te makkelijk. Dive komt van hun Incesticide album en laat wat mij betreft beter de rauwe en ongepolijste knallende rock horen die Nirvana zo groot maakte. Zonder concessies, vol uit de borst meeschreeuwen en DUIK die pit in!

The Afghan Whigs – Retarded
Wederom een uitstapje naar Cincinnati voor deze band rondom Greg Dulli maar ook getekend op het Sub Pop label. Origineel is The Afghan Whigs wat melodieuzer, maar dit Retarded past goed in het tijdsbeeld van de grunge-hype. Na het uiteenvallen van de groep zou Greg met Screaming Trees’Mark Lanegan als The Gutter Twins twee machtige albums opnemen. 

Pearl Jam – Spin the black circle
Alive, Jeremy, Black. We kennen ze allemaal van menig 90’s feestje, stadionconcert of emotioneel woonprogramma met bizarre keuzes in achtergrondmuziek. Dit nummer komt van hun derde album Vitalogy en viert het behoud van vinyl. Strak, straight en met de klok op 2 minuut 48 seconden meer punk dan de eerdergenoemde nummers. Live een knaller van jewelste.

L7 – Pretend we’re dead
Het grungetijdperk viel samen met de Riot Grrrl movement. De dames van L7 waren niet de minste. Voortgekomen uit de LA punkscene (de zangeres was achtergrondzangeres bij Black Flag) brachten ze onder grunge-superproducer Butch Vig het album Bricks are Heavy uit. Memorabel tourmomentje: Reading 1992 – Donita Sparks verwijdert haar gebruikte tampon op het podium en gooit hem het publiek in als protest tegen de moddergooiers op het festival. 

Mudhoney – Touch me I’m Sick
Het nummer van deze grootvaders van de grunge is fraai gecovered in de verder belabberde grungefilm Singles door de band Citizen Dick (met Matt Dillon). Mudhoney is voortgekomen uit Green River en met hun album Superfuzz Bigmuff van grote invloed op de stadsgenoten met muziekambities. Wat zegt Alltime Musicguide over dit nummer? “the song’s raw, primal energy made it an instant anthem which still stands as one of [grunge’s] all-time classics”. Dat u het even weet.

Gruntruck – Tribe
Een kleine band uit Seattle, slechts twee albums opgenomen voor ze in diverse juridische gevechten kwamen met Roadrunner Records. Tribe is hun meest typische, metal-achtige nummer met de riff die in de eerste seconden het nummer kenmerkt. Gruntruck ligt qua genre het dichtst bij Soundgarden, recht-door-zee riffs en her en der een melodieus uitstapje.

Soundgarden – Slaves and Bulldozers
De overal-herkenbare stem van Chris Cornell, de Drop-D tuning van Kim Thayil. Hun album Badmotorfinger kan doorgaan als een klassieker in het genre. Al kwam hun succes met de opvolger Superunknown, met het album Badmotorfinger is duidelijk de zompige muur van gitaren te horen die Soundgarden zo opmerkelijk maakt. In combinatie met de uithalen van Cornell op plaat een genot om naar te luisteren. 

Mad Season – I dont know anything
De grunge supergroep die zoveel in het verschiet had, ware het niet dat Layne Staley besloot het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen. Mad Season was Layne Staley (Alice in Chains), Mark Lanegan (Screaming Trees), Mike McCready (Pearl Jam), Barret Martin (Skin Yard, Screaming Trees) en John Baker saunders (The Walkabouts). Slechts ÈÈn album uitgebracht maar een blijvertje. Machtige nummers met de spookachtige stem van Staley. 

Mother Love Bone – Chloe Dancer/Crown of Thorns
Naast Mudhoney was Mother Love Bone “die andere band” waar de muziekscene in Seattle flink door is beïnvloed. De charismatische bandleider Andrew Wood mocht de release van hun debuut Apple niet meer meemaken door, wat een verrassing, een drugsoverdosis. Twee bandleden van Mother Love Bone zouden later Pearl Jam starten.

Screaming Trees – Dying Days
Er is zoveel te kiezen uit het brede repertoire van deze psychedelische hardrockband, alles blijft de tand des tijds doorstaan. Nummers uit 1996, zoals deze single Dying Days, kunnen nu nog steeds worden uitgebracht. Mark Lanegan houdt met zijn kenmerkende stem alle nummers recht overeind. Doordringende gitaren, beukende drums en scheurende solo’s, het is jammer dat de band niet meer bestaat…

Hammerbox – Trip
Dan het meer poppy Hammerbox. ER is niet zo bar veel bekend over de band, anders dan de zanger Carrie Akre die de band startte en later weer verliet. Het nummer Trip van hun tweede album Numb laat de link met grunge enigszins horen. Ondanks de melodietjes en de postproductie-effecten toch ook die rauwe stem en doorjassende gitaren

Babes in Toyland – Right Now
Mijn eerste concert in Tivoli was van deze band. Angstaanjagend maar tegelijkertijd fascinerend om deze drie rauwe bitches loos te zien gaan op het podium. Babes in Toyland startte oorspronkelijk met Courtney Love, maar na een paar weken werd deze onhandelbare tante al de band uitgekieperd. Het nummer Right Now is hard, zacht, zwevend en rauw in je gezicht.

Green River – Swallow my Pride
Nooit groots commercieel succes gehad als groep, maar van onschatbare waarde voor de opkomst van grunge. Met leden van (later) Pearl Jam en Mudhoney is Green River van 1984 tot 1988 actief. Swallow my Pride is nooit officieel uitgebracht maar deze demo wordt algemeen gezien als het grungenummer van de band, door velen later gecovered.

Temple of the Dog – Say Hello to Heaven
Met het overlijden van Andy Wood besluit zijn kamergenoot Chris Cornell twee nummers te schrijven ter nagedachtenis. De twee nummers (Say Hello to Heaven en Reach Down) worden een compleet album onder de naam Temple of the Dog en is een fraaie samenwerking tussen Soundgarden en het juist gestartte Pearl Jam. Het album was een eenmalige samenwerking al zouden door de jaren heen live versies van sommige nummers plotseling op tournees verschijnen. 

Extra special secret bonustrack: Screaming Trees – Love or Confusion
Nog eentje dan. Een cover van een machtig Jimi Hendrix nummer. Hoe kan een Perfect Seattle zonder deze gitaarheld? Bij deze een buiging naar de grootmeester via een van Seattle’s grungebands.