Lichtvoetig, maar nooit leeghoofdig. Qua dansen dan. Da’s deze Perfect van Jerry Goossens in de basis. Catchy as hell, dansbaar als een moeder, maar nooit té makkelijk. Perfect voor vrijdagmiddag. Of zaterdagavond.
Enjoy!
“De meisjes, ach ja, de meisjes. Wat moeten ze geleden hebben. Onder jongens zoals ik. Geil, dom en behept met een bijkans nazistische poëtica als het op muziek aankwam. In de eerste helft van de jaren tachtig, toen álles polarisatie was, kwam dat muzikaal-ideologisch neer op één adagium: disco sucks. Of eigenlijk: alles wat bij benadering dansbaar was sucked. Disco was bourgeois. A-politiek, leeghoofdig escapisme. En dús een opmaat tot fascisme. Als je aan de goede kant stond hield je van harde, militante, niet zelden ronduit lelijke gitaarmuziek. Maar ja, de meisjes hè. Ach ja, de meisjes. Die hielden van getoupeerd haar, gescheurde netkousen en veel eyeliner. Maar niet van UK Subs, the Birthday Party, Millions of Dead Cops of Teenage Jesus and the Jerks. Meisjes hielden van liedjes. En meisjes hielden van dansen. Net als veel post-punkbands. Zoals de erven-Curtis, New Order, die de weemoed aan de haren naar de dansvloer sleepten. Of Gang of Four, die hun agitprop in steeds gladdere producties vermomden. Of de Britse New York Dolls-klonen van Japan, die dankzij hun door de platenmaatschappij afgedwongen samenwerking met Giorgio Moroder de geneugten van de synthesizer ontdekten. Of de mannen van Orange Juice, die in hun houterige witboydisco een antidotum vonden tegen het testosterongedreven machismo van de punk.
En de meisjes, ach de meisjes, die moesten toezien hoe geile, domme jongens als ik hun platencollecties esthetisch zuiverden en verzamelcassettes met heropvoedende kutherrie voor ze samenstelden. Deze is voor jou Kim, Mandy, Minke, Dani (die zegt dat ik er nog altijd niks van begrijp). My spine is the bassline…”
Jerry Goossens