Volgens Dan Auerbach is de gelegenheidsformatie The Arcs geinspireerd door “old soul records, Captain Beefheart, and newer hip-hop”. Dat zal wel, maar Guuzbourg en Onno ‘Beans & Fatback’ Smit hebben een nog veel uitgebreidere lijst invloeden bijelkaar geveegd voor alweer een nieuwe aflevering van de serie Perfect If You Like…

Enjoy!

Liner notes:

De plaat van The Arcs (‘Yours, Dreamily’) maakte Auerbach (u kent ‘m als gitarist van The Black Keys) met in neo-soul kringen zeer gewaardeerde hired guns als toetsenist Leon Michels, drummer Homer Steinweiss en bassist Nick Movshon. Mannen die elkaar ook kennen van funkband The Mighty Imperials. Signature sound van die band is de springverb, een galmgeluid uit de gitaarversterker, dat ook bij The Arcs een paar keer voorbij komt. Luister naar de oorsprong van de springverb in ‘Thunder Chicken’.

Shuggie Otis (hij schreef het origineel van ‘Strawberry Letter 23’) kan, nee, móet een invloed geweest zijn voor Auerbach – leg ‘Nature’s Child’ maar eens naar Otis’ ‘Aht Uh Mi Hed’. Of Auerbach ook Doe Maar kent, valt te betwijfelen, maar oeh lalala laa lala, wat lijkt de baslijn van ‘Everything You Do’ op die van ‘Is dit alles?’.

Zodra Auerbach een kopstem op zet, zoals in ‘Stay In My Corner’, zitten we gelijk in slijpsoulland. Delfonics, Impressions, Four Mints, Darondo, Stylistics en ja, toch ook ‘I’m Glad’ van Captain Beefheart’s meesterwerk ‘Safe as Milk’ kwamen bij ons naar boven als referenties.

Het medewerkersbestand van The Arcs bestaat onder meer uit het GE WEL DI GE Mariachi Flor de Toloache, een all-female mariachi-band uit New York, die flinke dotten soul in hun liedjes stoppen en bij The Arcs de achtergrondvocalen verzorgen. El Michels Affair is de ‘eigen’ band van Leon Michels, in The Menahan Street Band zit Michels met oa Movshon en Steinweiss en Blakroc was het half-geslaagde blues-hiphopproject van Auerbach, die trouwens eerder ook een heel aardig soloalbum maakte.

De trippy vibe van Portishead is ook hoorbaar van invloed geweest, net als de trippy vibe van Isaac Hayes en die van neo-blaxploitationproducer Adrian Younge.

Het tot grote hoogten gehijgde ‘Come & Go’ triggerde dan weer herinneringen aan Chakachas (met de pa van Raymond van ’t Groenewoud, jawel!) en een superhijgballade van Rare Earth.

Vast niet van invloed, maar wel zo op zijn plaats is de psychedelische afsluiter van het Franse Ophiucus. Naa nananana, ja toch.