DJ Rich-Ears does it again: hij is de reisleider bij alweer een geweldige trip. Dit keer leidt hij ons langs het mooiste van Kruder & Dorfmeister, het kosmische duo uit Wenen. Onder het artwork een korte bespiegeling over het fenomeen lounge geschreven, het predikaat waar K&D een beetje last van hadden…

Liner notes:

‘Doodzonde dat alles wat muziek-technisch in de tweede helft van de jaren ’90 voldeed aan een bepaald soort sound, direct tot lounge werd gebombardeerd. Logisch, op zich. Want lounge wás natuurlijk een bepaald soort sound :-) Als je er goed van op de bank kon blijven zitten was het lounge. Maar man, man, man, wat werd er veel SLECHTE lounge gemaakt. Mayonaise-muziek: kon overal onder, over, op en door. Het was vaak de muziekgeworden screensaver. En het werd vanaf 1996 per kilo naar binnen geschept. José Padilla met z’n Ibiza-matties voorop, en daar achteraan nog veel meer thuisblijfmuziekmakers en wachtmuziekcomponisten. Het was de soundtrack voor menig lange, saaie, overhippe avond in een zitzak waar je niet uit mocht en kon komen. Alleen alsMicha Klein op je plek wilde zitten. Dan moest je wel.

Kruder & Dorfmeister heeft voor mijn gevoel altijd een beetje last gehad van dat lounge-stigma. En Thievery Corporation en Luomo ook wel een beetje. Of misschien was ik het vooral zelf die het allemaal op een berg gooide, en pas later realiseerde hoe goed het eigenlijk was (zoals met zoveel dingen). En als je wat Peter Kruder & Richard Dorfmeister toen deden dan tóch lounge wil blijven noemen, dan maakten deze mannen met hun remix-album K&D Sessions in ieder geval de Sgt. Pepper’s van de lounge. Wat een plaat.

Officieel moet je het downtempo, triphop, drum & bass noemen, althans volgensWiki. Hoe je het ook noemt (of moet noemen), het zijn prachtige symfonietjes en Rich-Ears laat het ons horen. Wat een heerlijke mix. Blijf zitten (als het lounge voor je is ;-), maar ga er liever een rondje mee lopen. ’s Avonds. Wind langs je kop en luister dit. Man.’ – Wilbert Leering