We hebben het al eens gezegd over een eerdere Perfect Kippenvel: dit is geen compilatie, dit is een schatkamer. En zo is het ook bij dit negende deel. St Paul neemt je mee op een muzikale trip van 1 uur en 18 minuten. En in 23 liedjes wordt maar weer eens duidelijk hoe tof mix tapes zijn: de genres verschillen, de jaartallen variëren, maar uiteindelijk past het allemaal zo ontzettend goed bij elkaar en vult het elkaar aan…dat moet dan welhaast het kippenvel-gehalte in elke song zijn.

En lees die bijsluiter hieronder. Daardoor smaakt het allemaal nóg beter.

Enjoy!

En HIER vind je alle Kippenvel-delen.

Liner notes:

Dave Berry – The Crying Game

Gebruikt in de gelijknamige film. Eindeloos vaak gecoverd, van Brenda Lee tot Boy George en Kylie Minogue. Op de eerste uitvoering (door Dave Berry) is ook een jonge Jimmie Page te horen. All there is to say about Perfect Kippenvel: The Crying Game.

Andy Shauf – Drink My Rivers 

De mooiste tranendallen sinds Elliott Smith worden gemaakt door Andy Shauf. Met een precisie waarbij Domino Day verwordt tot een achteloze neurose punnikt Andy Shauf noot voor noot iedere gebroken ziel weer aan elkaar.

OCnotes – Lissimo

OCnotes is (samen met onder meer Shabazz Palaces en THEESatisfaction) onderdeel van het Black Constellation collectief uit Seattle. Hij is met afstand de productiefste van allemaal. Dit jaar al drie albums. Lissimo is zelfs binnen zijn grillige oeuvre een odd one out.

Los Saicos – Anna

Peruaanse pre-punk. The Ramones waren fan. Kijk ook eens de korte documentaire over Los Saicos. Oorspronkelijk heetten ze Los Sadicos. Maar in Peru zorgde de link met sadisme voor te veel gefronste wenkbrauwen. Dan maar zonder d. Te meer omdat het klonk als hun favoriete horlogemerk (Seiko) en film (Psycho). (link naar docu: https://www.youtube.com/watch?v=67aY1sSssjs)

T-Rex – Cat Black

Opgenomen (vóór de glamrock successen van T-Rex) als Tyranossaurus rex, samen met percussionist Steve Peregrin Took. Ook labyrintisch Tolkien gebrabbel kan als opmaat dienen voor het mooiste lied.

Ezra Furman – My Zero

Of het écht nog gaat gebeuren met Ezra Furman, waag ik te betwijfelen. Des te meer reden om die perfecte liedjes vol van Joodse paranoia en zelfwalging de wereld in te blijven jagen.

LUWUM – Weird Flash

Sufjan Stevens liet afgelopen week maar weer eens zien waar introverte liedjes je kunnen brengen. Twee keer een bomvol, muisstil Carré aan je voeten. Het hadden er ook drie kunnen zijn. LUWUM opereert in de geest van Sufjan, maar vult in Nederland nog geen bijkeuken. Gelukkig begint het allemaal pas net voor de in Oeganda geboren DIY hartenbreker, vernoemd naar de aartsbisschop die het leven liet nadat hij zich uitsprak tegen het regime van Idi Amin.

The Persuasions – Good Times

Acapella groep, die ooit dankzij Frank Zappa (die ze naar verluidt over de telefoon in een platenzaak hoorde zingen) aan een contract kwam. Ze zijn te horen op albums van Ray Charles en Joni Mitchell, op de soundtrack van E.T. en middels een sample in de laatste single van Jamie XX.

Rose Royce – Love Don’t Live Here Anymore

In een interview met de BBC vertelt zangeres Gwen Dickey dat Miles Gregory (ook verantwoordelijk voor Is It Love You’re After) volledig labiel was toen hij het nummer schreef. Zijn vrouw had hem net verlaten (volgens de overlevering de songtitel in lippenstift op een spiegel achterlatend) en drugsgebruik domineerde ‘his every move’. Love Don’t Live Here Anymore kent niet alleen een emotionele geschiedenis, maar ook een culturele; het was een van de eerste hits waarin gebruik werd gemaakt van een Linndrum, de drumcomputer die het geluid van de 80s zou domineren (George Michael, Vince Clarke, Prince, A-Ha).*

Blood Orange – It Is What It Is

Pretty Much Amazing schreef ooit in een review dat de nummers van Blood Orange typische ‘growers’ zijn. Ze eisen niet per direct alle aandacht op, maar blijven constant opborrelen in de voortdurende chaos van je digitale huishouding. Sinds het verschijnen van dit nummer in 2013 is er geen maand voorbij gegaan dat ik er niet even op geklikt heb. Twee jaar en vele lievelingsnummers verder luister ik nog steeds met straffe regelmaat naar It Is What It Is. Ook op de dansvloer blijft ie (op de golf van alle Drake en Weeknd hits) aantrekken. Dat verdient een Kippenvel notering!

Valet – Nature

Honey Owens en Rafael Fauria maakten samen eerst house-achtige muziek als Miracles Club, vervolgens een kind en daarna in ene dit soort Cocteau Twins-achtige vensterbankpop.

The Delays – Hey Girl

The Delays schreven hun muziek misschien wel een decennium te laat. Hey Girl had niet misstaan op een vroege Britpop compilatie tussen, zeg, There She Goes en She’s Electric.

Martin Courtney – Northern Highway

Zanger Martin Courtney verruilt Real Estate voor de band WOODS. Let je op Danny Blind? Gouden wissel!

Joan Shelley ft. Will Oldham – Stay On My Shore

Will Oldham en Joan Shelley komen beide uit Kentucky. Van de een heb ik een bibliotheek aan muziek. Van de ander helemaal niks. Toch staat Stay On My Shore alweer op haar derde album. Fluwelen stem.

Bread Love Dreams – Time’s A Thief

Een van de laatste Avonden van het Kippenvel was met Midlake in EKKO. De band gaf niet alleen een onvergetelijk optreden, maar bleek ook een onuitputtelijke honger te hebben naar mooie, vergeten liedjes. Time’s A Thief van het Britse folktrio Bread, Love & Dreams ken ik dankzij het romantisch gezelschap uit Texas. Het zou later ook verschijnen op de door Midlake samengestelde Late Night Tales.

The Precisions – If This Is Love

Dit nummer heeft een prominente rol in de film Northern Soul. Een heel dorp danst de problemen weg. Wie heeft een pastoor nodig met een nummer als If This Is Love? Hou je van soul dan hou je van The Precisions.

Elia Y Elizabeth – Todo En La Vida

Elia Y Elizabeth. Geweldige 70s pop uit Colombia. Album gewoon nog te bestellen. Ook op vinyl. Doet het goed in combinatie met de compilatie Colombia! op het Soundway label. Het nummer Todo En La Vida komt ook terug in de serie Narcos.

Alex Burey – Family Stone

Alex Burey klinkt de ene keer precies als Paolo Nutini, dan weer meer als King Krule en op deze plaat als Destroyer met een arrangement van Joe Boyd. Geen stempel op te drukken vooralsnog. Benieuwd wat de long and winding road zal brengen voor dit stuurloze talent. (link van Paolo naar https://soundcloud.com/alexburey/waiting-on-tomorrow en van King Krule naar https://www.youtube.com/watch?v=Sm-LzfyK8CU)

D.R.A.M. – $

Cha Cha is het lievelingsnummer van Beyonce en mede daardoor een dikke hit. $ is geschreven samen met Donnie Trumpet en een wonderlijke combinatie van ironie en euforie.

Badly Drawn Boy – The Shining

Badly Drawn Boy op Incubate. Een buitengewoon vreemd optreden. Ronduit dramatisch met momenten. Teksten vergeten. De verkeerde noten raken. Beginnen aan een solo en er weer mee stoppen. Om met zijn eigen woorden te spreken: ’that’s fucking terrible’. Tegelijkertijd was het in alles volslagen ontroerend. De zelfwalging aan het werk. Zwelfwalging van een artiest die in zijn muziek altijd zoekt naar de perfecte melodie. Misschien ook wel in zijn leven. De frustratie wanneer het niet lukt. Tijdens het optreden kon ik me voor even voorstellen hoe al die notoir getroebleerde troubadours (Nick Drake, Tim Hardin) geklonken moeten hebben in een minder overgeregisseerd tijdperk. Badly Drawn Boy gaf geen goed optreden, maar wel een uitzonderlijke blik op zijn zoektocht.

Jesse Garon & The Desperadoes – You’ll Never Be That Young Again

Vernoemd naar de doodgeboren tweelingbroer van Elvis Presley. 80’s indie uit Schotland. Wegbereiders voor Belle & Sebastian. Luister ook eens de ijzersterke debuutsingle Splashing Along. (link naar https://www.youtube.com/watch?v=mlb6JYn6Yxo)

Royal Headache – Need You

De enige band tot nu toe met al drie noteringen in A Perfect Chart. Wat een belachelijk goed tweede album. Maar je weet pas echt dat je goed bezig bent wanneer er een Indiase coverband van jouw werk bestaat, The Royal Sitars!

Alan Klein – It Ain’t Worth The Lonely Road Back

Niet te verwarren met de manager van de Rolling Stones. Sterker nog deze Alan Klein had een hekel aan zijn label-genoten (Decca). Hij vond dat de Stones de Amerikaanse cultuur kopieerden en onderwijl de Britse verwaarloosden. Het is niet geheel toevallig dat het album waar dit pareltje op staat Well At Least It’s British van enorme invloed was op Damon Albarn begin jaren negentig. Hij had een hekel aan grunge en kwam, mede geïnspireerd door Alan Klein, in 1993 met Modern Life Is Rubbish, een cruciale plaat binnen de ontwikkeling van de Britpop.

 

*Omdat het niet echt klinkt als een Linndrum, heb ik even wat onderzoek gedaan en nou blijkt het eerste prototype van de LM1 (de voorloper van de Linndrum) uit 1979 te zijn en Love Don’t Live Here Anymore is uit 1978. Mocht er een audiofreak meelezen die hier het fijne van weet… kom maar door!