Ga d’r maar aan staan. Een Perfect Joy Division. Met de hoeveelheid liefhebbers van deze band, ga je geheid tegen wat schenen schoppen en hoofden stoten. Maar Eddy Stolk laveert behendig overal langs. Geen clichés, maar ook zeker niet te moeilijk. He never loses control.
Enjoy!
18 05 1980
Het blijkt dat 18 mei 1980 op een zondag viel en dat het in Valkenswaard ongeveer 22 á 23 graden geweest moet zijn. Ik zat in het derde jaar van de middelbare school en was veertien. In Valkenswaard ging het leven in die tijd langzaam. Ik had net Led Zeppelin ontdekt en had nog nooit gehoord van Joy Division. Laat staan dat ik wist wie Ian Curtis was. Dus zijn dood die dag, daar heb ik helemaal niets van meegekregen.
Ik heb geprobeerd uit te zoeken wat ik op die dag deed, maar ik kom er niet achter. Ik zat op atletiek in die tijd dus wie weet had ik wel een wedstrijd. Het kan ook zijn dat ik bij een vriend thuis muziek aan het luisteren was of dat ik gewoon in de tuin zat. Dat laatste lijkt me niet, want het was toen al niet ‘cool’ meer om met je ouders in de tuin te zitten. Zeker niet. omdat mijn ouders me verboden hadden om naar het concert van Led Zeppelin te gaan in Rotterdam op 21 juni. Kortom waarschijnlijk was ik wel behoorlijk in mineur.
In 1982 leerde ik Koen kennen en vermoedelijk in 1983 ontdekten we Joy Division. Punk was alweer passé, maar New Wave was in. Donker en somber. Daar hoorde Joy Division bij. In het geïsoleerde oefenhok in Luyksgestel waar het bloedheet was speelden we nummers van Joy Division op drum en gitaar. De moeder van Koen zorgde voor limonade in de tuin. Koen: “Ian Curtis heeft zich opgehangen, het leven was te zwaar voor hem”. Eddy: “Ik begrijp dat wel, ik heb ook van die tijden, dan voel ik me zo klote. Als ik dood ga wil ik dat er op mijn begrafenis The Eternal gedraaid wordt.” Koen: “Ja dat wil ik ook”.
In 1984 begonnen we met Life on Grey. De band bestond uiteindelijk bijna tien jaar en begon wat mij betreft in de stijl van Joy Division. Teksten over eenzaamheid en angst, swingende bas en drums in een laag tempo en gitaar met chorus, flanger en delay. Closer was in die tijd mijn bijbel. Ik woonde gekraakt en had vanwege het vele verhuizen maar weinig spullen, maar mijn pick-up en Joy Division platen gingen mee. Als ik alleen was lag ik languit op de grond van de kamer, meestal stoned, en met de koptelefoon op luisterde ik naar Isolation, Heart and Soul en Decades. Eindelijk begreep ik dat ik niet alleen was, eindelijk begreep ik wat ‘Weltschmerz’ betekende. Eindeloos kon ik zwelgen in zelfmedelijden en eindeloos kon ik me vasthouden aan het gegeven dat de wereld slecht was. Verder maakte we eigenlijk gewoon ongelooflijk veel lol en deden we alleen maar waar we zin in hadden.
In de jaren daarna heb ik echt bijna alles gezien. Echo and te Bunnymen, The Virgin Prunes, Einstürzende Neubauten en afscheidsconcerten van de Ramones en van TC Matic. Killing Joke lang voor Love Like Blood. Het eerste solo concert van Nick Cave nog vol met nummers van de Birthday Party en Nirvana in Tivoli. We speelden met The Fall in Tilburg, met Soundgarden in Paradiso, Met Danzig in Gent en met Faith no More in Rotterdam. Maar buiten dat concert van Led Zeppelin, dat tevens hun laatste bleek toen drummer John Bonham overleed is het toch Joy Division dat ik echt graag gezien zou hebben. Kortom in 1980 heb ik wel wat gemist. Op 21 juni Led Zeppelin en eerder dat jaar had ik op 18 januari in de Effenaar te Eindhoven bij Joy Division moeten zijn.
– Eddy Stolk