Perfect Glasgow

Glasgow is de stad waar ik terechtkwam via twee muzikanten die ik bewonderde en nu tot twee van mijn beste vrienden mag rekenen. In 2009 nam ik in een week tijd veertien sessies op met lokale muzikanten voor onderinvloed.com, gevoed door enthousiasme, pints en diazepam. Het was één van de zwaarste, maar ook één van de mooiste weken die ik me kan heugen. Het was het begin van een bijzondere band met de stad die toeristen steevast links laten liggen ten faveure van Edinburgh, maar die me bij ieder bezoek weer nieuwe energie geeft én verse talentvolle muzikanten leert kennen. 

The Pastels – Check My Heart
Stephen Pastel is niet alleen de eigenaar van platenzaak Monorail Records – met de ultieme High Fidelity-sfeer – maar ook zanger van The Pastels, één van de veteranen onder Glasgow bands, namelijk begonnen in 1981. De band is zeer geliefd onder de lokale muzikanten – ze worden genoemd in een ander liedje in deze playlist: Kelvin British Summertime van Lenzie Moss – en bracht dit voorjaar het vijfde studioalbum Slow Summits uit, met het Check My Heart als uitstekende eerste single.

Woodenbox – Besides The Point
Tijdens die week in 2009 kreeg ik een rondleiding door Stow College, een muziekopleiding zoals er maar weinig zijn. Op het label van de school, Electric Honey, kwam de eerste Belle And Sebastian-plaat oorspronkelijk uit. We liepen één van de studio’s binnen waar Woodenbox (toen nog Woodenbox With A Fistful Of Fivers’) bezig was met opnemen. Hun debuut Home And The Wildhunt wordt omschreven als mariachi folk. Onlangs verscheen een nieuw album, maar voor deze Perfect was het vooral een strijd tussen Twisted Mile en dit Besides The Point, beiden van het debuut.

Rachel Sermanni – The Fog
Haar naam viel al vaak bij gesprekken met muzikanten uit Glasgow, en na veel conflicterende agenda’s, nam ik dit voorjaar dan toch eindelijk een sessie op met de dame die ten allen tijde oogt alsof ze vijf binnenpretjes tegelijk beleeft. Een optreden van Sermanni betekent vooral dat je betoverd zult worden door haar slimme liedjes en geweldige stem. Het album Under Mountains is sowieso een aanrader, bij voorkeur te beluisteren van begin tot eind, zonder onderbrekingen.

Stevie Jackson – Man Of God
Gitarist van Belle And Sebastian, live vaak met het geweldige The Wellgreen (verderop in deze lijst) als band. Zijn album heeft naast de beste titel van de afgelopen jaren – (I Can’t Get No) Stevie Jackson – een hoop vrolijke teksten, vaak vol humor in de teksten. Het lange wachten op solowerk meer dan waard. 

Admiral Fallow – Squealing Pigs
Een band die hoog op het lijstje staat om bij een volgend bezoek aan mijn tweede thuisstad voor de camera te slepen. Ook zij hebben pas een mooi tweede album uitgebracht, nadat zij met het eerste al goede zaken deden aan de andere kant van de oceaan. Gezongen met Schots accent, mooie samenzang met achtergrondzangeres en fluitiste Sarah Hayes die pas een solo-EP uitbracht. Admiral Fallow zelf grossiert in dynamische liedjes die je geen seconde loslaten.

The Starlets – I’m Your Kinda Guy
Een van revelaties van die week in 2009, was de band The Starlets, van leadzanger Biff Smith. Er zijn weinig songwriters voor wie ik zoveel blinde bewondering heb als voor Smith. Veel werk van The Starlets’ drie album leunt tegen klassieke invloeden en oude vrouwengroepen aan, aangevuld met ingenieuze vondsten in melodie en tekst. Deze maand gaat de groep een nieuw album opnemen en dat gaat gebeuren onder de nieuwe bandnaam ‘A New International’. I’m Your Kinda Guy is de single die de band twee jaar geleden uitbracht en ook op het nieuwe album zal komen. Zo aanstekelijk dat zelfs bejaarden met gebroken heupen het wiegen niet kunnen laten. Of zoals Stuart Murdoch van Belle And Sebastian zegt: ‘Check out The Starlets, they’ve got soul!’

Alasdair Roberts – Long Lankin
Hang een akoestische gitaar om en doe wat je wilt; grote kans dat men je muziek als folk bestempelt. Fuck dat, echte folk leer je kennen als je naar Alasdair Roberts luistert. Roberts schrijft eigen liedjes en bewerkt met regelmaat traditionals. In het Schots, hoe anders. Long Lankin deed hij tijdens zijn sessie. Live valt je bovendien op wat een wonderbaarlijk getalenteerd gitarist hij is. 

Lenzie Moss – Kelvin British Summertime
Finlay MacDonald speelde in Teenage Fanclub, speelt ook in BMX Bandits en maakte als Lenzie Moss een solo-album wat zijn voeten stevig geplant heeft in muziektraditie van Glasgow. Kelvin British Summertime verhaalt onder meer over het leven in het Glasgow van twee decennia geleden.

Primal Scream – Movin’ On Up
Screamadelica. Screamadelica! Openingsnummer. Meteen raak.

Three Blind Wolves – Parade
Eén van de bands die ik de afgelopen jaren meerdere malen het kanaal over haalde voor shows in Nederland. Live bleken ze een sensatie. Hun EP Sound Of The Storm werd opnieuw uitgebracht door Communion Records en eind mei verscheen debuutalbum Sing Hallelujah For The Old Machine, waarop Parade staat. De energieke frontman Ross Clark heeft – na jarenlang als singersongwriter te hebben gespeeld – de afgelopen jaren eindelijk de band waarmee zijn liedjes kunnen gloreren. 

State Broadcasters – Let’s Make T-Shirts
De directeur van Stow College nodigde me in 2009 uit om later die week een release party bij te wonen van één van hun bands. Dat bleek State Broadcasters. Die bleken goed. Veel subtiele liedjes met melodieën om u tegen te zeggen. Voor liefhebbers van B&S en Teenage Fanclub.

BMX Bandits – Serious Drugs
Duglas T. Stewart is een bijzonder mens. Zo puur als maar kan. Richtte in 1985 de band op met vriend Norman Blake. De groep werd aanvankelijk als een grap gezien, totdat Alan McGee de single Serious Drugs uitbracht op Creation Records, middenin de Britse anti-drugsweek. Niet zo handig. De BBC had moeite met de tekst te begrijpen en verbande de single van de radio. Gaat over de depressie waarmee Stewart te kampen had. Zijn nieuwe vriendin zei dat haar liefde hem wel zou genezen, weken later kwam ze met de suggestie: ‘Get some serious drugs’. Tot november dit jaar is de documentaire Serious Drugs van Jim Burns te verkrijgen, waarmee de extreem eerlijke muziek van BMX Bandits erg helder wordt verklaard en het opmerkelijke karakter van Stewart wordt getoond.

The Seventeenth Century – Young Francis
Ach man, dit nummer. Deze band. Biff Smith nam me mee naar een podium onder een bar en deze band vol jonge jochies blies me binnen vier minuten volledig omver. Ook al was ik toen nog twintig kilo zwaarder dan nu. Toen nog duidelijk beïnvloed door Arcade Fire, anno 2013 een band met een eigen uniek geluid en een album dat klaar ligt. Let op: I’ll Never Change wordt een wereldhit. Zo niet, dan snap ik niets meer. De eerste twee EP’s staan niet op Spotify, wel deze live-versie, opgenomen tijdens een optreden in Stereo, Glasgow.

The Wellgreen – Maybe It’s The Pressure Of The City Life That’s Tearing It Apart
Stuart Kidd speelde jaren bij BMX Bandits, zo ook toen ik hun sessie opnam in 2009. Samen met Marco Rea vormt hij ook The Wellgreen, duidelijk met een grote liefde voor the sixties, maar veel meer dan een simpel sixties bandje. Debuut The Wellgreens kent geen enkel slecht liedje.

Teenage Fanclub – Baby Lee
Ja, welk nummer moet je nou kiezen van Teenage Fanclub? Onmogelijk. Toch kies ik voor Baby Lee van het recente Shadows. Omdat het nog weken in mijn hoofd blijft rondspoken als ik de single per ongeluk weer eens op de platenspeler heb gelegd. Zoals de songtekst luidt: ‘I’m enchanted, I’ve fallen under your spell. How can I resist when you cast them so well?’.

We Were Promised Jetpacks – Quiet Little Voices
Tijd voor iets rauwers. Daarvoor zit je bij We Were Promised Jetpacks wel goed. Ik heb ze nog nooit live gezien, daar moet maar eens verandering in komen.

Frightened Rabbit – Swim Until You Can’t See Land
Waarschijnlijk één van de succesvolste ‘jonge’ bands uit Glasgow op het moment. Ik zag zanger Scott Hutchison eens solo spelen, samen met Ross Clark van Three Blind Wolves, in Stereo in Glasgow. Het zijn niet al te ingewikkelde liedjes, maar het gemak waarmee ze zalen vol voornamelijk meisjes woord voor woord en noot voor noot geboeid weten te houden tot de zaallichten weer aan gaan.

Paolo Nutini – New Shoes
Moet ik hier wat bij schrijven? Enorme hit. En ik heb pas nieuwe schoenen gekocht die ik nodig eens moet gaan dragen.

Belle And Sebastian – White Collar Boy
Hetzelfde probleem als bij Teenage Fanclub; welk nummer moet ik in Mohammeds naam uitkiezen uit al die geweldige liedjes? Deze heb ik op 7” en bezorgt me frisse moed wanneer ik ‘m ook draai. Mensen die zeuren dat ze niet meer dezelfde muziek maken als tien jaar geleden, zijn dezelfde zeikers die willen dat dEUS nog een Worst Case Scenario maakt en dat Willem ‘ik ben toch geen Turk?’ Alexander op dezelfde manier regeert als Juliana. 

Camera Obscura – Tears For Affairs
Eerste date met mevrouw Onder Invloed in Paradiso. Dit liedje werd erg mooi gecoverd door Secret Love Parade voor Onder Invloed en ook deze heb ik als 7”. Het nieuwe album is wederom mooi. Ze spelen met dezelfde trompettist als Belle And Sebastian, die in het begin van de band ook lid was van The Starlets. Dan weet je dat.

Doghouse Roses – Woodstock
Wanneer ik in Glasgow ben, logeer ik bij Paul Tasker, gitarist van Doghouse Roses. Hij is één van de beste gitaristen die ik ken en de wonderbaarlijke stem van zangeres Iona Macdonald maakt het helemaal af. Woodstock staat op het tweede album This Broken Key en gaat over het verhaal dat een man en vrouw aan hen vertelden: Ze ontmoetten elkaar tijdens een festival in de sixties, reisden naar California, werden gearresteerd en besloten – aangezien ze toch al bij het gerechtsgebouw waren – de volgende ochtend maar meteen te trouwen. Ook al kenden ze elkaar nog geen twee weken. In 2009 waren ze nog altijd getrouwd. Folk zoals folk ooit bedoeld is, aangevuld met een eetlepel rock.

Gerry Rafferty – City To City
Ik had voor Into The Great Wide Open in 2012 nog nooit van de beste man gehoord, tot Ryan Joseph Burns op het balkon van onze hotelkamers dit lied begon te oefenen. Hij zou het een uur later gaan spelen op het Onder Invloed podium en sindsdien moet ik het om de zoveel tijd even een keer of vier achterelkaar luisteren. Rafferty is bovendien één van de twee schrijvers van Stuck In The Middle With You, wat tegenwoordig door allerlei coverbands van elke schoonheid vakkundig ontdaan wordt.

Franz Ferdinand – Take Me Out
Take me out! Ik zag ze vorig jaar op Vlieland eindelijk eens live. Ik leerde ze kennen tijdens het schrijven van een artikel over Schotse muziek tijdens mijn opleiding Journalistiek, twee weken later kwam Take Me Out voor het eerst op MTV, dat toen nog aan muziek deed. Ik verloor ze na het tweede album enkele jaren uit het oog, maar niet uit het hart bleek vorig jaar. Zoveel liedjes zorgen voor onmiddellijke blijdschap en de nieuwe nummers klonken ook weer erg goed.

Jesus And Mary Chain
Ik verdiepte me nooit echt in deze band, tot ik de documentaire Upside Down over Creation Records van Alan McGee bekeek en hele goede beelden van een optreden zag. De naam van deze band alleen zorgt bij sommige vrienden uit Glasgow voor een enorme glimlach op hun gezicht. En terecht.

Travis – Selfish Jean 
Ik was enorm fan van Why Does It Always Rain On Me? en Sing. Zanger Francis Healy woont tegenwoordig in Berlijn geloof ik, lekker hip, maar het laatste nummer waar ik echt enthousiast van werd en nog steeds ben, is Selfish Jean, afkomstig van The Boy With No Name uit 2007.

Mogwai – Auto Rock
Nog zo’n band die ik heel goed vind en waar ik me al jarenlang in wil verdiepen, maar dat telkens vergeet. Geheugen als een zeef. Paul Tasker (Zie: Doghouse Roses) probeert me altijd een uur naar ze te laten luisteren. Dat ga ik nu snel eens uit mezelf doen. Echt.

Washington Irving – Old St. Luan
Vroeger zat de vriendin van de zanger nog in de band. Die speelde fluit. Relatie ging uit, fluitiste werd de band uitgezet. GODZIJDANK. De nieuwste EP Palomides: Volume 1 (2013) is erg mooi en afsluiter Old St. Luan ook. Op YouTube staat een video waarop dit nummer wordt gespeeld in poppodium Òran Mór, een oude kerk in Glasgow, met allerlei vrienden – waaronder Ross Clark van Three Blind Wolves – meezingen.

BONUS

Ryan Joseph Burns – Before I Leave
Ik kan het niet laten. Burns staat nog niet op Spotify (hij werkt hard aan een debuutalbum), maar zonder hem is een Perfect Glasgow imperfect. Hier op YouTube speelt hij het in mijn achtertuin. Burns is gitarist en tweede stem in The Seventeenth Century, maar net zo goed een singer songwriter met een enorm vocaal bereik. 

Onder Invloed bestaat deze maand vijf jaar. Sinds 2008 namen meer dan honderd muzikanten uit binnen- en buitenland een sessie op, waren er bijna vijftig live-avonden en in 2012 verscheen het boek ‘Onder Invloed’ (Uitgeverij L.J. Veen). Ook is er nu een gratis digitaal magazine verschenen met interviews met en essays door muzikanten. 

http://magazine.onderinvloed.com | http://www.onderinvloed.com