Joost Reijnders is bassist van Barbarella én de maker van een perfecte twee-eiige tweeling: Perfect Parliament en Perfect Funkadelic. Twee bands met nóg meer mensen op het podium dan Kyteman, nóg grotere afro’s dan Billy Preston en nóg meer LSD dan William Shatner in ’78. Enjoy!

Liner notes:

Welcome to station W.E.F.U.N.K., better known as We-Funk.
Or deeper still, the Mothership Connection.
Home of the extraterrestrial brothers.
Dealers of funky music, P.Funk, uncut funk, the bomb. 

– P. Funk (Wants to Get Funked Up)

Zo nu en dan komen er nummers voorbij die je hoofd niet meer uitgaan. Nummers die er voor zorgen dat je het hele repertoire van een artiest weer uit de kast haalt. Zo had St. Paul “I Miss My Baby” van U.S. Music with Funkadelic op zijn Perfect Kerstkippenvel gezet. Nou was het funk-vuur al weer aangewakkerd door de reünie concerten van Gotcha, maar “I Miss My Baby” was het zetje dat nog nodig was. Het gevolg? Een funky Kerst en een groovend Oud & Nieuw. En nu, om het zwarte gat na alle feestdagen niet te groot te laten worden, een Perfect Parliament/Funkadelic.

Parliament en Funkadelic zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ze begonnen als The Parliaments en The Funkadelics. De een was de begeleidingsband van de ander. De eerste LP van beide bands komt in 1970 uit. Op die eerste LP’s is het muzikale verschil niet zo heel groot. Ze bestaan uit vrijwel dezelfde bandleden en beide maken dan een kruising van (psychedelische) rock en soul/funk. Als in 1974 “Up for the Down Stroke” van Parliament uitkomt valt te horen dat die band meer richting de R&B gaat. De grootste successen kennen de bands in de 2e helft van de jaren ’70. In het begin van de jaren ’80 valt het allemaal uit elkaar door zakelijke beslommeringen. George Clinton gaat solo verder, veelal bijgestaan door oud-Parliament- en Funkadelic-bandleden.