Een van de meest veelzijdige muzikanten die we kennen. Perfect Perfect-materiaal, dus. Maar dan zonder de hits. Misschien maar beter. Hij is interessant genoeg. We quoten Perfect-samensteller Frank Beemer: “Costello heeft steeds de grenzen van de popmuziek opgezocht, en is daar ook grandioos overheen gegaan (…). Vaak tot genot van de “professionele” critici overigens, die Costello vaak veel te pretentieus vonden/vinden voor de popmuziek. Ik behoor bij de stroming die vindt dat hij die invloeden later weer heeft verwerkt in weer rijkere popmuziek. Van Elvis Costello kun je ook gemakkelijk een eigen “Perfect Vibes”samenstellen: van “Elvis is boos” (…) tot “Elvis fleemt” en “met Elvis naar de opera”.
Enjoy!
Inmiddels tientallen Perfects, maar geen Perfect Elvis Costello? Perfect Jacco Gardner en Perfect Bertolf; het ontbreekt er nog maar aan dat er een Perfect Strokes (1, weliswaar zeer sterk, nummer volstaat om de rijke variëteit weer te geven) is ingezonden. Hoe kan een van de beste songschrijvers van de afgelopen decennia zo miskend worden? Maar vooral, hoe kan het dat de artiest die op geen van mijn verzamelbandjes heeft ontbroken op Perfects onvindbaar is?
Hoogste tijd dus om deze omissie goed te maken, maar na een gezwinde start zonk de moed mij al snel in de schoenen. Costello bracht al na twee Elpees zijn eerste verzamelaar uit en is daar (met diverse platenmaatschappijen) eigenlijk nooit mee opgehouden. Als middelbare scholier in de platenzaak op zoek naar koopjes (een nieuwe elpee kostte in die tijd in de immens dure platenzaak in Zeist zomaar 26,95, dus Blood and Chocolate kocht ik niet zomaar even) en al snel bekend met de treurige kwaliteit van de Roemeense persingen voor f 9,95 (je weet wel met dat gat in die hoes), kon ik al geen wijs uit al die Costello-uitgaven met veel dezelfde nummers. Aan verzamelaars dus geen gebrek, en afgelopen voorjaar maakte Costello godbetert via Twitter (met de systematiek van de Top 2000) zijn persoonlijke top 100 van zijn eigen nummers bekend. Wat kan een Perfect Costello daar nog aan toevoegen?
Na veel hernieuwd luistergenot was de conclusie: Genoeg. Het is immers niet de bakker die bepaalt of zijn brood lekker is. Daarom een Perfect Elvis Costello zonder de “hits” van de verzamelaars (ofschoon daar bij Costello in termen van de top 40 tot zijn eigen frustratie zelden sprake van was, met uitzondering van de volstrekt overbodige cover van “She”): daarvoor is de compilatie “The First Ten Years” erg geschikt. Deze verzameling is dus eigenlijk “The Best of The Rest” en, al zeg ik het zelf, van minstens even hoge kwaliteit, en ook toegankelijk genoeg voor de nieuwe, of afgehaakte Costello-luisteraar. Ik maak mij trouwens sterk dat er nog een alternatieve top 20 te maken is van dezelfde klasse.
Dat tekent Elvis Costello immers vooral: de constante kwaliteit van steeds weer nieuwe juwelen van nummers, waar vele anderen, ook met een Perfect gelauwerde popmuzikanten, hun hele carrière vergeefs naar blijven zoeken. Costello heeft steeds de grenzen van de popmuziek opgezocht, en is daar ook grandioos overheen gegaan (denk aan zijn escapades met the Brodsky Quartet). Vaak tot genot van de “professionele” critici overigens, die Costello vaak veel te pretentieus vonden/vinden voor de popmuziek. Ik behoor bij de stroming die vindt dat hij die invloeden later weer heeft verwerkt in weer rijkere popmuziek. Van Elvis Costello kun je ook gemakkelijk een eigen “Perfect Vibes” samenstellen: van “Elvis is boos” (aanvankelijk op de totale hele maatschappij, later vooral op Thatcher, en weer later op de muziekindustrie die hem te weinig liet verdienen in zijn ogen), tot “Elvis fleemt” (denk aan zijn samenwerking met Burt B. en al die andere ballads) en “met Elvis naar de opera” (met cathedralen van nummers als Riot Act en The Judgement).
Maar dat is wellicht voor later. Nu is eindelijk de Perfect Costello-omissie opgelost!
Frank Beemer