“Zo’n artiest waarvan ook alle AAA hits fantastisch zijn. En toch heb ik die weggelaten. Omdat het bij Aretha in tegenstelling tot -zeg- Marvin Gaye vaak over hetzelfde rondje (fantastische) liedjes gaat. Terwijl er zoveel meer is. Haar vroege gospel periode, zoals op het debuut (opgenomen als veertienjarige en moeder van twee) Songs Of Faith, dat later gedeeltelijk terug zou komen in de moeder, vader en schoonfamilie aller live-albums, Amazing Grace. Haar album opgenomen met Curtis Mayfield (Sparkle). Haar Spirit In The Dark, dat pas na vele jaren een liefhebbersstatus zou krijgen. Daarnaast heeft ze later ook nog uit het zicht van klassieke rock ’n roll journalistiek een aantal boogie anthems gemaakt, waarvan Jump To It waarschijnlijk de grootste breakdance-favoriet is. Dankzij de iconische achtdelige (zeven dubbelaars op vinyl) Atlantic Rhythm & Blues compilatie leerde ik Aretha wat beter kennen dan alleen dat vrolijke liedje van de chocomel reclame. Als zij zong “you lied, you lied, you lie-hie-hie-hied” voelde ik me schuldig. Van “daydreaming and I’m thinking of you” moest ik blozen. Coming of age met Aretha. Inmiddels is haar stem even vertrouwd als stroop met kaas, maar weet toch nog steeds te verbluffen (hoe brak ook de speaker, die demo van Sweet and Bitter Love ramt door iedere weerstand heen). Obama had een zeldzame verspreking toen hij haar moest aankondigen. R.P.S.E… ehhh… C.T. Even te veel fan.

The queen is dead. Beautiful home of the soul. Laat ons luisteren.”

St Paul.