Het is eigenlijk ‘Perfect Salute to Allen Toussaint’. Een eerbetoon aan de grondlegger van de New Orleans funk, die op maandag 9 november overleed. Perfect-maker Marijn Hermanus zwaait hem liefdevol uit.

Enjoy!

Liner notes:

Hij zou op donderdag 12 november optreden in de prachtige De Roma in Antwerpen. Ik zat mezelf te vervloeken dat ik niet kon gaan. Nu zit ik mezelf te vervloeken dat ik de man nooit eerder ben gaan zien. Zoals vorig jaar in Paradiso. Het is te laat. De grondlegger van de New Orleans funk is niet meer.

Terwijl hij degene was die me ooit heeft ingeleid in de funk, nog voordat ik bijvoorbeeld James Brown ontdekte. Bij toeval kocht ik als tienerjoch tweedehands zijn LP Southern Nights. En Robert Palmer’s Sneakin’ Sally Through the Alley. En Neville Brothers’ Live at Tipitina’s. Liner notes spelde ik van voor tot achter in die tijd, en daar kwam zijn naam telkens terug. Ik leerde dat je ook achter de schermen groots kunt zijn. Allen Toussaint was een man die liever voor anderen schreef en werkte dan zelf in de schijnwerper te staan. En gewerkt heeft-ie. En anders werd-ie gewoon door Jan en Alleman gecovered.

Maar wat is er dan zo goed aan zijn muziek? Voor deze liefhebber geldt: Er zit geen opsmuk, geen poespas, geen spatje poeha aan. Het zijn uiteindelijk, ondanks de complexe syncoperende ritmes, de geweldige arrangementen en soms geëngageerde teksten, gewoon goudeerlijk simpele liedjes. Maar dan met onweerstaanbare grooves.

Hij had al jaren geen plaat meer gemaakt of opgetreden. Tot zijn stad overstroomde en zijn studio werd verwoest. Toen moest-ie. Voor zichzelf en voor zijn stad. Wat de afgelopen jaren nog een paar mooie platen heeft opgeleverd.

Met deze Perfect zwaai ik één van mijn vroege muzikale helden uit. Het is een eerbetoon. Een New Orleans uitvaart indachtig sluit ik af met het feestelijkste nummer van zijn laatste plaat.