Perfect 2016

Blossoms – Charlemagne
Nou, zullen we meteen maar beginnen met een oorwurm die we over een tijdje nog stop op de radio gaan horen? Blossoms komt uit het Engelse Stockport en gaat voor de volle breedte. Goeie quote die nu al een eigen leven lijdt: “We want to be as mainstream as Will Smith, as great as the Smiths and as uplifting as Mr Smith Goes to Washington.”

Mura Masa – Firefly ft Nao
Twee vliegen in één klap: producer Mura Masa is er een om in de gaten te houden, maar zangeres Nao zou het in haar eentje ook al kunnen gaan maken dit jaar. Sterker nog: op het Catch festival imponeerde zij solo zelfs meer. Firefly is een super catchy poptune in de hoek AlunaGeorge.

Anderson .Paak – Am I Wrong
R&b soul artiest Anderson .Paak bracht de laatste jaren her en der al muziek uit, maar zoals zoveel Californische artiesten kwam hij pas echt op de radar door Dr. Dre, die hem maar liefst zes features liet doen op Compton. Anderson staat ook nog op het nieuwe album van The Game, en op deze steengoede eigen single werkt-ie dan weer met Schoolboy Q. Zekerheidje!

Indian Askin – The Answer
Het Amsterdamse Indian Askin drijft op een slordige roker met Latijns-Amerikaanse roots genaamd Chino Ayala. Goeie kop heeft die gast. Het is een van de meest opwindende nieuwe Nederlandse bands van het moment, met deze sterke single als eerste bewijs. Een bezoek aan de 3voor12 studio liet zien dat ze ook echt kunnen spelen, dus daar zullen de festivals dit jaar wel op duiken.

Mild High Club – Windowpane
Je kent misschien de Mile High Club, de zogenaamde club van mensen die ooit wel eens seks hebben gehad in een vliegtuig. Nou, dit is dus de MILD High Club, een Amerikaanse band rond vago Alexander Brettin, die opvallend genoeg banden heeft met Stones Throw, en die naar Nederland gehaald is door Subbacultcha. Voor liefhebbers van Mac Demarco en de betere neo psychedelica.

Honne – Gone Are The Days
Het Britse duo Honne laat zich inspireren door de golden age van de elektronisch getinte popmuziek: de 80’s. Schaamteloos catchy, maar wel met een indie randje. Hun belangrijkste song tot nu toe staat al op het punt een hitje te zijn. Op Eurosonic staan ze op de woensdagavond op het 3voor12 podium.

SFB – Strangers
New Wave, dat was niet alleen Ronnie Flex en Lil Kleine, maar ook het Haagse SFB, vier jongens die zonder dat het grote publiek oplette al miljoenen views pakte met hun autotunes poprap. Investeren In De Liefde is van hen, aan het einde van het jaar verpulverden ze records met videoclip Nu Sta Je Hier, maar deze vind ik persoonlijk het leukst.

Car Seat Headrest – Something Soon
Will Toledo uit Leesburg, Virginia bracht in zijn eentje al twaalf albums uit onder de naam Car Seat Headrest, maar alleen de laatste verscheen bij Matador en bracht hem met een hele band naar Le Guess Who? Reken maar dat Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole op deze indie rammelaar zitten te azen.

Izzy Bizu – White Tiger
Aan Izzy Bizu is helemaal niets rammelig. Haar White Tiger is zo’n typische mainstrem popsong waar ze op dit moment in Engeland hard op gaan. Deze mooie jonge dame met Ethiopische moeder stond in het voorprogramma van Rudimental en Sam Smith en krijgt al flink wat radio support bij de BBC.

Pumarosa – Priestess
Weet je nog Shura, een van die veelgenoemde talenten van vorig jaar? Zij redde het vooralsnog net niet, maar ze brengt ons nu wel Pumarosa. De band heeft amper één single uit, maar die is wel zeven minuten lang en heel broeierig. Tussen Savages en Jagwar Ma. Psychedelisch, maar niet retro.

Haybaby – Elevator Song
Uit het inmiddels onbetaalbare Brooklyn New York komt Haybaby, een trio met een klassiek melodieus indiegeluid, lekker lofi en vooral niet funky, maar toch razend aanstekelijk. Via blogs als Stereogum ontstond rond hun debuutalbum uit oktober een voorzichtige buzz, die misschien wel mee getrokken kan worden naar 2016.

The Japanese House – Cool Blue
Dreampop is normaal niet iets voor een groot publiek, maar misschien verandert dat als iemand van The 1975 zich er tegenaan bemoeit. De eerste liedjes die we horen van de Engelse zangeres Amber Bain (ja, die lage stem is van een 19-jarige vrouw!) zijn namelijk spaarzaam en smaakvol gearrangeerd en deugen echt. Als dit lukt is het meteen een van de meest bijzondere doorbraken van het jaar.

Alessia Cara – Here
Canada is hot dankzij Bieber, Drake en The Weeknd, en ook de nieuwe pop-ster Alessia Cara komt er vandaan. In november verscheen haar debuutplaat bij Def Jam, en Here is de hit, een r&b popsong met – jazeker – een sample van Portishead’s Glory Box. Of nee, Isaac Hayes natuurlijk, want daar hadden de Engelsen het ook al van geleend.

Samm Henshaw – Autonomy (Slave)
Sam Smith werd een van de grootste popsterren van de wereld, Benjamin Clementine won de Mercury Prize. Het klimaat voor een soulvolle zanger Samm Henshaw kon haast niet gunstiger. Veel zal afhangen van zijn podiunpresentatie: wordt het superslick, toch een beetje raar? En vooral: komt-ie met een echt kneitergoede single? Die hoor ik in deze single nog niet, maar zijn album moet nog komen.

The Jacques – The Artful Dodger
Het mag dan een slechte tijd zijn voor Britse gitaarmuziek, men is wel altijd op zoek naar dat ene bandje dat het grote gat kan vullen. Misschien zijn dat wel The Jacques, twee bronstige setjes broers uit Bristol, die ongeduldig naar hun debuutalbum toewerken.

Bully – Trying
Alicia Bognanno uit Nashville liep stage in de studio van 80’s/90’s indie icoon Steve Albini, en dat hoor je NOGAL terug in haar band Bully. De noisey indiesongs schurken soms een beetje tegen de grunge aan, ook qua emotionele lading. Eind 2015 deden ze London Calling en Le Guess Who al aan, met o.a. een 3voor12 sessie als resultaat.

Polynation – Anther
Het elektronische duo Polynation bevindt zich in goede handen: de Utrechtse dj Nuno Dos Santos heeft zich over ze ontfermd en hun muziek verschijnt bij Atomnation, het fijnproeverslabeltje dat ons ook Applescal, Weval en David Douglas bracht. Meest opvallend is dat Polynation naast elektronische instrumenten speel met live drums, wat het een soort postrock randje geeft.

The Slow Show – Bloodline
Dat Manchester band The Slow Show zijn naam ontleent aan een nummer van The National zal niemand verbazen. Je hoort het in de kalme, doordachte arrangementen, maar vooral in het typische lage stemregister dat open getrokken wordt. The Slow Show zagen we al een paar keer langs komen, maar het lijkt erop dat nu stilaan momentum begint te ontstaan rond deze band.

The Brahms – Golden
Een van de leukste radiohits van het jaar 2015 kwam op naam van The Brahms, een Herman Brood Academie band uit Utrecht. De originaliteitsprijs winnen ze niet, stoer zijn ze ook al niet, maar pakkend is het zeer zeker, als een soort poppunk variant op Vampire Weekend. Typisch zo’n band die op Noorderslag hele goede zaken kan doen.

Klyne – Paralyzed
Een van de meest opmerkelijke doorbraken van 2015 was die van Bob Moses, een Canadees duo dat met slimme elektronische liedjes zomaar de grote zaal Paradiso uitverkocht. Het Nederlandse Klyne heeft met Paralyzed een single die bij precies die doelgroep aan kan spreken. Deed nog niet veel afgelopen jaar, maar gaat begin 2016 pas serieus in promotie, gekoppeld aan de eerste live optredens.

Max Meser – Weak For Love
Op de nieuwe plaat van Moke ontbreekt gitarist Phil Tilly, die tegenwoordig achter de schermen opereert, onder andere als manager van Max Meser. Die match is niet moeilijk te zien: hij oogt als een mod en klinkt als de Miles Kane van Amsterdam. In maart moet zijn debuutalbum verschijnen.

Elias – Revolution
De Zweed Elias is niet bang om groots uit te pakken. De revolutie roept hij uit, maar een bronzen stem, sierlijke strijkers en een compleet koor. Je hoort Woodkid en Thomas Azier en kunt je nauwelijks voorstellen dat onder al die ambities een 19-jarig ventje schuil gaat. Benieuwd hoe dat live uit gaat pakken.

Chloe Martini – Candy
Och wat een hoop Engelsen en Amerikanen weer in de lijst . Komt er uit de rest van Europa dan niets leuks? Oh nou, jawel hoor. Deze Poolse producer bijvoorbeeld staat op Eurosonic en maakt fijnzinnige producties in de lijn van Cashmere Cat. Zou wel eens een interessant cross-over snoepje kunnen worden.

Troye Sivan – Suburbia
Of je het nu wilt of niet, Troye Sivan is een ster. De Australiër is nu pas twintig, maar hij brengt als sinds 2007 muziek uit, speelde in een X-Men film en kwam eind 2015 met een debuutplaat die jou misschien niet opgevallen is, maar zijn tienerfans wel. Paradiso was in luttele seconden uitverkocht. Eens kijken of Troye in 2016 de niet te missen wereldster wordt die sommigen in hem horen.