Het begon met een bericht in de NRC dat 1994 het allerbeste muziekjaar ever-ooit was. De Perfect die onze Norbert vervolgens maakte toont inderdaad onomstotelijk aan dat dit een geweldig jaar was. Maar, was het ’t überbeste muziekjaar? Er waren er genoeg die daar aan twijfelden. Gelukkig voor ons. Want dit betekent het begin van een geweldige nieuwe serie, Perfect 19xx. Gijsbert Kamer, bijvoorbeeld, vond 1979 het beste jaar dat onze oren is overkomen. En op zich heeft ie een punt…
Enjoy!
Een jaar van transitie dat was 1979. Een jaar waarin ik van enthousiast radioluisteraar en hitparade-watcher elpee-liefhebber werd. Een jaar ook waarin Vara’s Elpee-Tuin met Willem van Beusekom (dinsdagavond van 11 tot 1) een nieuwe wereld zou ontsluiten, die van de elpee-muziek.
Ik was vijftien toen het jaar begon en wist natuurlijk wel wat punk en new wave was. Ik kende de hits van Elvis Costello, Blondie, Iggy Pop en Talking Heads. Ook de Sex Pistols waren mij als Hitkrant-lezer niet ontgaan, maar punk vond ik eng, agressief en boosaardig. Net als hardrock van Rainbow en AC/DC waar enkele klasgenoten bij zweerden.
Ik was niet boos, had niet de neiging tot rebelleren, maar hield gewoon van mooie muziek.
In het jaar dat ik door De Donkere Kamer Van Damokles aan literatuur verslingerd raakte, was daar ineens Fear Of Music van Talking Heads met die wat sinistere zwarte relïef hoes. ‘Moeilijke plaat hoor’, klonk het waarschuwend.
Ik zag het als een soort examen. Zoals zoveel bij mij op school was ook ik inmiddels bekend met Joe Jackson en The Police en had ik ook dankzij Frits Spits Frank Zappa leren kennen en waarderen, waar ik ook een beetje trots op was.
Maar ik wilde meer. Ik wilde muziek waar nog niet iedereen het over had op school. Ook ik was op vrijdagmiddag naar de platenzaak gefietst om Regatta de Blanc te kopen, en natuurlijk hadden we het allemaal over de ‘ode’ die Wim de Bie daags na verschijnen van het album op tv bracht. Ik vond ze goed, The Police, en ik was dolgelukkig toen er in de herfstvakantie alweer een nieuwe Joe Jackson in de winkels lag, I’m The Man, die ik als enige op school zelfs beter vond dan de vorige, Look Sharp!
Ik zat inmiddels haast iedere dag platen te luisteren in de Hilversumse platenzaak waar ik vanaf 1980 ook zou gaan werken. De laatste 3 maanden van 1979 leerde ik behalve Fear Of Music ook werk van Magazine, Wire en Linton Kwesi Johnson kennen. Ik vond Madness geweldig en The Specials (geproduceerd door Elvis Costello) nog beter. En dan die laatste paar weken van 1979. Ineens was daar dat rare peperdure filmblik van PiL (Metal Box) en de dubbel-lp van The Clash, London Calling. Dat waren toch punks? Ja, maar dit begreep ik wel.
Fear Of Music kende ik inmiddels van binnen en van buiten. Ik vond het de mooiste plaat die er bestond. En was vooral trots dat ik een soort geheim had weten te ontraadselen. Ik had het gevoel dat ik was toegetreden tot de grote mensen wereld. Popmuziek was niet alleen voor de jeugd, dat wist ik ook wel, maar het was zoeken geweest naar de juiste sleutel om de volwassen muziekwereld mee te openenen.
Die vond ik in Fear Of Music. Ik verslond iedere twee weken Muziekkrant OOR en luisterde alles wat er goed besproken werd. Uit de jaarlijstjes eind december begreep ik dat ik The Undertones, Joy Division en Stiff Little Fingers had gemist. Dat zou ik in 1980 allemaal inhalen.
Misschien was 1980 wel een mooier muziekjaar voor me, ik kon er in elk geval makkelijker mijn weg in vinden. Maar het begon voor mij allemaal in 1979. De nummers die ik geselecteerd heb betekenen allemaal heel veel voor me. Ja, ook Supertramp. Ik heb van veel artiesten niet de bekendste nummers van hun albums gehaald. Dat One Step Beyond en London Calling goede nummers zijn, weet iedereen wel.
Maar er was nog zoveel meer. Meer ook dan new wave. In 1979 hield ik net als nu van alles door elkaar. Ik vond Breakfast In America van Supertramp mooi, hield van disco en van Gruppo Sportivo’s (en Frank Zappa’s) anti-disco statement.
Ik luisterde dat jaar niet alleen naar new wave en wat we later indie zijn gaan noemen, dat wilde ik in deze Perfect lijst ook tot uiting brengen.
Luisterend naar deze lijst raakte ik regelmatig ontroerd en voelde ik nog steeds eenzelfde soort opwinding als vijfendertig jaar geleden.
Een mooier muzikaal jaar heb ik niet meegemaakt. Nou ja, 1980 dan, waarover wellicht snel meer. En misschien 2014. Je weet maar nooit.
Gijsbert Kamer